ݙوہڑے وِچ ترنم اَتے وسیب دے ݙُکھ

احمد خان طارق دے سرائیکی لوک ادب وِچ ݙوہڑے دا ہِک نویکلا انداز، تکرار لفظیں نال ترنم پیدا کرݨ ہِے۔ اِین٘دے نال نال اُو لفظی پیکر کشی نال جیڑھے مناظر تخلیق کرین٘دِن اُو وی اُنّھاں تے ختم ہِے۔ اِنّھاں ݙُون٘ہائیں دے درمیان یعنی شاعری دے اِیں سمندر دی سب تُوں اُتلی، سب تُوں تلویں لہر دے درمیان، عشق تے عشقیہ جذبات دی لہر موجزن راہن٘دی ہِے۔ اِیہ لہر ڄیکر اُتلیاں مصرعیاں دو آوے تاں اُنّھاں کُوں سرفراز کر ݙین٘دی ہِے۔ ڄے اے لہر ہیٹھلیاں مصرعیاں دو ون٘ڄے تاں وَل "آتش فشاں" رِیت قاری دے دِل دے ہر خانے اِچ بھاہ لا ݙین٘دی ہِے۔ نمونہ ݙیکھو:

کہیں غیر دے سݙ، سُݨ سَمجھن توں، تِھیواں ݙوری ݙور اِچ مر پوواں

تیݙے دَر کوں سٹ ٻیا دَر ڳولاں ٹُراں ٹور، تاں ٹور اِچ مر پوواں

ڳل ڳِٹیاں، رسیاں، ݙور ہوون، چِھکّاں ݙور تاں ݙور اِچ مر پوواں

جݙاں طارق موت دا سݙ تِھیوے، دَر سامھݨے گھور اِچ مر پوواں

طارق سئیں دی لوک شاعری وِچ وسیع المشربی دا موضوع تواتر نال مِلدے۔ "جِتّھاں طارق جِھݨکاں نہ ہووِن، ڄُل ڳول مسیت نماز پڑھوں" جئیں مصرعے اپݨے اندر وِیہوِیں صدی دے اَخِیرلے ݙو عشریاں تے اِکوِیہوِیں صدی دے اڄوکے دور تئیں دے سارے مذہبی منظر نامے کُوں ہمیش واسطے محفوظ کر گِھدّے۔ جِتّھاں مسیتاں کُوں فرقے آپݨے درمیان ونڈائی کھڑے ہووِن۔ اُتّھاں مرکزیّت، مَر، سمدی ہِے اَتے مرکزیّت دی کمزوری دا ݙوجھا ناں "موت" ہِے۔^[١]

محنت، مشقّت دی گزران ٻہوں اوکھی گزران ہون٘دی ہِے۔ غمیں کولوں تھکیا تے ݙُکّھیں توں چُور، طارق بالآخر عشقِ مجازی دی خیالی دُنیا اِچ پناہ آن گِھن٘دے۔ اِیویں لڳدے جو عِشق (مجازی۔ حقیقی) وی اے دُنیا اُنّھاں واسطے ٻوہڑ دا اِیجھا دَرگھیا ہویا وَݨ ہِے جِین٘دے تَلّے، جئیں ویلھے احمد خان طارق آ ٻَہن٘دے تاں سارا سرائیکی وسیب وی اُنّھاں دے کول آن ٻَہن٘دے، احمد خان طارق روح رہاوݨ لو اپݨا لوک قِصّہ شروع کرین٘دے تاں اوچھڑا اپݨی روح نئیں رَہین٘دا، بلکہ سارے وسیب دا ہُݨ وی نال نال پرچین٘دا راہن٘دے۔ جیویں آپ فرمین٘دِن:

میݙی دِل دی کندھ تے کاں میݙا، جݙاں حال ونڈین٘دے، روح ݙین٘دے

کݙی اے سُݨوا، کݙی اُو سُݨوا، جو ڳال کرین٘دے، روح ݙین٘دے

کݙی آہدے پرسوں آن٘دا پئے، موئے ہوئے جو لین٘دے، روح ݙین٘دے

کاں طارق ہے ٻئی مان وݙا، توڑے کُوڑ مرین٘دے، روح ݙین٘دے