طارق دے ݙوہڑے وِچ لوک تہذیب دے مسائل

وݙی لوک شاعری دا ہِک وصف اے وِی ہون٘دے جو اُو ذاتی مسائل کُوں جڳ دے مسائل نال ڳنڈھ ݙین٘دی ہِے۔ اِیہا وجہ ہِے جو اُون٘دا مطالعہ کرݨ آلا ہر بندہ اُوکُوں اپݨے اپݨے انداز اِچ ݙیہدے۔ اِیں شاعری اِچ بندے دیاں محرومیاں کُوں اِیں رنگ اِچ پیش کِیتیاں ڳیاں ہون٘دِن، جو اُنّھاں محرومیاں جگ کُوں آپݨیاں محرومیاں محسوس کرین٘دِن۔ احمد خان طارق دی شاعری دا ہِک نشابر وصف اے وی ہِے جو اے بندے کُوں مسائل دا مقابلہ کرݨ تے اُون٘دے نال مقابلہ کرݨ دا حوصلہ عطا کرین٘دی ہِے۔ اے شاعری ہِمّت کرݨ تے محنت کرݨ دا درس وی ݙین٘دی ہِے۔ نمونہ ݙیکھو:

بِن عاشق شوق دیاں سیراں کر، جو پھردیں، پھرݨ دی چس چا

ہے تَھل ہوتل دی ریت ٹھڈی، ہاں ٹھار ٹھہرن دی چس چا

کݙی گھمر گھیر اِچ پھیریاں لا، کݙی سیڑھ تے ترݨ دی چس چا

تیݙے میلے طارق کیا میلے، پن٘دھ کرݨ، کرݨ دی چس چا

احمد خان طارق دی شاعرانہ عظمت ایہ ہِے جو ڄیکر کوئی غیر ادبی لوّظ وی اُنّھاں دی شاعری وِچ آ ڳئے تاں اُوں لوّظ کُوں اتنی شائستگی نال ورتین٘دِن جو لوّظ اپݨے کوڑے پَن کُوں مُکا تے سرائیکی زبان دی مٹھاس اِچ مِٹّھا لڳدے۔ سرائیکی اِچ مالک اپݨے کُتّے کُوں "توئے توئے" آکھ کے، آپ دو سݙین٘دے۔ کتا تے "توئے توئے" دی ہکّل ادب اِچ شاید مستحسن موضوع نئیں، پر، احمد خان طارق دے فنّی تے فکری کمال اِنّھاں لفظیں کُوں وی اَمر کر ݙِتّے۔ نمونہ ملاحظہ کرو:

میں اَݨ پھر کوجھی کتڑی ہاں، تیکوں سارے پَھر، میکوں سݙیا کر

میݙی دِید، دی تیݙی دِید غذا، ونڄاں ٻُکھ نہ مر، میکوں سݙیا کر

اوݙوں ماڑ تیݙا، ایݙوں گھور میݙی، دَر نال ہِے دَر، میکوں سݙیا کر

تیݙے طارق سݙ، دی کؤ، وِچ ہاں، بس توئے توئے کر، میکوں سݙیا کر

میݙے نزدیک اِیں ݙوہڑے دے آخری لائن آلے موضوع کُوں پیش کرݨاں شاعری اِچ بیحد مشکل ہا۔ پر احمد خان طارق نا صرف اِیکُوں قابلِ قبول بݨائے بلکہ ایجھیں مضمون کُوں وَرت کوں، اُوکُوں "پَوِتر" وی کر چھوڑے۔

^[١]