ملتان دی دھرتی دے ماہرینِ فن دی روائت

ہِک وݙی پَتے دی ڳالھ اِے ہِے ڄو پاکستان بݨن توں پہلے ملتان دی دھرتی اِچ ہک عجیب رواج ہئی ڄو کہیں وی فن آلا ماہر آپݨاں لوک فن آپݨی اولاد کُوں وی نہ سکھیندا ہئی، پتہ نیں اِے بخیلی ہئی یا احساسِ کمتری ہئی ڄو اَساں اولاد کو سکھا ݙتا تاں شیت اِیں فن دی لوڑ اَڳاں تے نہ ہووے تاں ول ساݙی اولاد بُکھی مَرسی۔ یا وَل اِے ہئی ڄو آپݨے فن کوں اِیندیاں رمزاں کوں لُکاؤ کہیں کوں اِی فنی باریکیاں دا ٻُچ نہ ݙیو۔

ساڈے اَکھیں ݙٹھی ہِک مثال ہِے ڄو ہِک حکیم صاحب ہَن ڄنہاں کُول کڄھ سدری نسخے وی ہَن ڄہڑھے سینہ بسینہ ہَن۔ ڈائریاں اِچ اے نسخے قلمی لکھ رکھے ہانے۔ مرن توں پہلے کہیں کوں وی نہ ݙسیونے۔ ڄہڑھے ویلے ٻہوں علیل تھی ڳئے تے اُنہاں کوں اندازہ تھی ڳیا ڄو ہُݨ میں نِمیں بچدا تاں اُوں آپݨی نُونہہ کوں آکھیا میݙیاں ڈائریاں آلی صندوقڑی چاوا۔ او چا آئی تاں اِیں حکیم صاحب ڄنہاں دا ناں زکریا خان ہئی صندوقڑی موندھی کر ݙتی تے یکے کاغذاں کوں بَھا لا ݙتی تاں ڄو میݙا پُتر وی اِنہاں نسخیاں توں فائدہ نہ چاوے۔ ڄہڑھا ڄو ہِک بانہہ توں معذور وی ہئی۔ اِینویں ٻئے کئی مثالاں وی ہِن۔

پاکستان بݨ ونجݨ دے بعد ہنر منداں / دستکاراں دے اندر حوصلہ پیدا تھیا تے کنجوسی آلی اَتے بخیلی آلی گاٖلھ ختم تھی ڳئی ہر فن آلے نے ٻنہاں شگرداں دے نال نال آپݨیاں اَولاداں کوں وی آپݨے فن سکھائے تاں اَج ملتان دی دھرتی کئی قسماں دے علم اَتے لوک فنون نال مالا مال ہِے۔ آزادی دی نعمت نے فن کار کوں حوصلہ اَتے اعتماد ݙتا، اُوکوں آپݨی پہچاݨ ملی۔ ترقی دے رستے کھل ڳئے۔

ایکوں ݙیکھ تے کھول حیرت دی اَکھ

اَڄݨ خامہ فرسائیاں ٻیاں وی ہِن

دھرتی خالی کݙاں رہی ہے ہنر منداں توں

ڄو گلشن دے وِچ رعنائیاں ٻیاں وی ہِن

ہر فن دی اَتے اُوندے نال جُڑے ہوئے فن کار دی وݙی عزت، توقیر اَتے چاہت و مقبولیت ہر دور اِچ رہی ہِے۔ پر کئی فن اینجھے وی ہِن ڄیڑھے گم (ناپید) تھی ڳین پر اللہ دی شان ݙیکھو ڄو خطاطی و خوشنویسی دا فن اینجھیاں مبارک ہِے اَتے ہر دل بھاندا ہِے۔ اے ازل تو جاری تھیا ہَا تے ابد تک زندہ راہسی۔ اَتے ملتان دی دھرتی اِچ ایندا وکھرا غوغا اَتے وَکھرا مقام ہِے۔ روایت نال ولدا گاٖنݙھا ڳنݙھی ڳئے۔^[١]