شاکر مہروی دی لوک شاعری

سئیں شاکر شجاع آبادی آلی کار نکھیڑا، شاکر مہروی کُوں وی نئیں بُھلدا، او وی ہِک سچّے عاشق آلی کار، اپݨے محبوب، دی ݙِتّی ہوئی ہر نشانی کُوں اپݨے واسطے سرمایۂ حیات سمجھین٘دِن۔ شاکر مہروی معاملاتِ عشق کُوں، شاعرانہ مہارت نال بیان کرین٘دِن۔ اُنّھاں دے تلازمے تے سرائیکی زبان دے روز مرّہ دے استعمال، لوک ادب، اُنّھاں دے ݙوہڑے کُوں مقبولیّتِ دوام عطا کِیتی ہِے۔ آپ لکھدِن:

میݙی خیر ہِے، پر تُوں سوچ سکھی، میݙا کاسہ کِتھ، تیݙا ہاسہ کِتھ

ہر چھولی، منہ چھمب چھوڑ ڳئی، پئے مݨ تے رول پیاسہ کِتھ، تیݙا ہاسہ کِتھ

اچھا آپ ݙسا، تیݙے حُکم بیان، وَسے ساوݨ نین تزاسہ کِتھ، تیݙا ہاسہ کِتھ

تئیں مُندری شاکر سان٘بھ گِھدّی، میݙی انڳل توں میݙے ڳالھ کِتھ، تیݙا ہاسہ کِتھ

شاکر مہروی وی ٻِنّھاں وسیبی شاعراں آلی کار کوئی معاشی خوش حالی نئیں ݙِٹّھی، اُنّھاں کُوں ٻہوں ڈھیر گھریلو ذمّہ واریاں ہَن۔ غمِ روزگار تے غمِ جاناں، جیڑھے یکجا تھئین، تاں اُنّھاں دے اندر دی بھانبھڑ ٻلݨ لڳ ڳئین۔ مگر شاکر مہروی اِچ ساکوں مسلسل حصلہ مندی دا عنصر مِلدے۔ او غم کوں کِھل کے حوصلے نال برداشت کرین٘دِن اَتے آہدِن:

کہیں جھنڑک ݙِتّی، احساس تھئے، ساݙا جسم جہاں دے کم آ ڳئے

کنڈ بھاہ ڳئی کہیں دے چھمکیں کوں، ٻِیا دِل ارمان دے کم آ ڳئے

بُت بُھر بھر بھوئیں کُوں بھاڳ ݙِتّے، روح وَل اسمان دے کم آ ڳئے

ہِک شاکرؔ نامی غم ہاسے، او، وی کہیں غُستاں دے کم آ ڳئے

خود سپردگی، در اصل عشق دی شان ہِے۔ خود سپردگی، تُوں مُراد، آپݨے آپ کُوں اپݨے ہتّھیں نال، محبوب دے سپرد، کر ݙیوݨ ہِے۔ سپرد کر ݙیوݨ دے نال نال محبوب دے مظالم کُوں بخوشی قبول کرݨ اِی نئیں، بلکہ اُون٘دی خوشی کِیتے، اُوں ظلم کرݨ سکھاوݨ تے اُوں ظلم کُوں خوشی نال برداشت کرݨ وی شامل ہِے۔ شاکر مہروی آہدن جو:

کیوں رُسدیں تیݙے روسے دا، کائنات نئیں مُل توں کیوں رُسدیں

جݙاں جانڑداں ہیں، تیݙے حُکم بِناں نئیں کِھڑدے پُھل توں کیوں رُسدیں

رُل ویسی تن دے صحرا وِچ، میݙی روح بُلبل تُوں کیوں رُسدیں

اُونویں آکھ چا، شاکر رُل ون٘ڄ توں، میں وینداں رُل توں کیوں رُسدیں

ٻیا ݙیکھو

• سرائیکی ݙوہڑے دے سوہݨپ، ݙو شاکر۔

• سرائیکی لوک ادب وِچ ݙوہڑا۔

• اڄوکے دور دا ݙوہڑا تے لوک ادب۔

ٻاہرلے جوڑ

• سئیں ابنِ کلیم احسن نظامی دی لائبریری ݙیکھو۔ ۔ ۔ ۔ ۔ ۔