طارق دے ݙوہڑے اَتے لوک رِیت

سئیں احمد خان طارق وسیب دے مزاج تے اُون٘دی روح کُوں چنڳی طرح سمجھدِن۔ سرائیکی وسیب، دُعائیں ݙیوݨ آلا وسیب ہِے۔ اے دُعائیں سُݨدے تے دُعائیں ونڈین٘دے۔ اِیں سارے پس منظر احمد خان طارق دی شاعری کُوں وی عاجزی تے انکساری دا ہِک سوہݨاں نمونہ بݨا ݙِتّے۔ او ہر حال اِچ اپݨی قسمت تے اپݨے محبوب تے خوش راہن٘دِن پر اُو بُری ڳالھ تے ٹالا کرین٘دِن تے ہر ݙُکھ کُوں خوش تھی کے قبول کرین٘دِن۔ نمونہ ݙیکھو:

کیوں آکھاں رانجھݨ کھوٹ کِیتے، نمی آب کھری، اونکوں کیا آکھاں

ہِن بھوڳ سبھے میݙے متھڑے دے، نمی سیت تری، اونکوں کیا آکھاں

جݙاں آکھ ݙِتم، سِر تیݙا ہِے، وَل بار بھری، اونکوں کیا آکھاں

جݙاں مرݨے طارق آپ مراں، شالا مال مری، اونکوں کیا آکھاں

احمد خان طارق دی شاعری فکری طور تے پُختہ تے فنّی طور تے ساریاں خوبیاں نال سِنگری پُنگری ہوئی ہِے۔ اُنّھاں دی شاعری اِچ بے ساختہ پن، سوز و گداز، سرائیکی دا روزہ مرّہ تے محاورہ، سرائیکی زبان دا رچاؤ تے لوچ نے، اُنّھاں دی شاعری کُوں، معاصر شُعراء دے مقابل ٻہوں اُچیرا، مقام عطا کِیتے۔

او ݙوہڑے اِچ ترنم پیدا کرݨ اِچ ہِک خاص صلاحیّت رکھین٘دِن۔ او تکرار لفظی تے مترنم بحراں دے انتخاب نال وی اے آہنگ پیدا کرݨ دی مہارت رکھین٘دِن۔ ہِک نمونہ ݙیکھو:

میکوں روونی رِیت سݙین٘دیں کیوں، جݙاں آپ روائیں، میں نہ روواں

تُوں رنج تِھیویں، توں مال ونڈائیں، توں جھوک لݙاہیں، میں نہ روواں

ٻِیا، لُک چُھپ کھیݙ، تے گول آکھیں، ہِند سندھ پِھروائیں، میں نہ روواں

توں طارق پوریاں آپ کریں، ہتّھوں نہ اَلوائیں، میں نہ روواں

روونی، رِیت، جھوک لݙاوݨ، ہند سندھ پِھرواوݨ تے پوریاں کرݨ، سرائیکی زبان دے سوہݨے محاورے ہِن۔ "روونی رِیت" ہِک سوہݨاں روز مرّہ ہِے۔ جݙاں جو باقی ترائے محاوریاں نے ݙوہڑے دی معنویّت اِچ ٻہوں اضافہ تے ݙوہڑے دی ووݨت کُوں ٻہوں سوہݨاں بݨا ݙِتّے۔^[١]

احمد خان طارق کُوں تشبیہ تے استعارے تے وی مکمل عبور ہِے۔ ایویں لڳدے جو سارے شعری محاسن، اُنّھاں دے ٻاہنے ہِن۔ طارق دی خوبی اے ہِے جو اُو شعری ابلاغ دے اِنّھاں محاسن کُوں بر موقع ورتِین٘دِن۔ اُنّھاں دی ہِک خوبی اے وِی ہِے، جو شعر، دی سُݨھَپ سانگھے سارے حوالے وسیب تُوں گِھن٘دِن۔