نویکلی سرائیکی شاعری ،پورھیت رمضان آرائیں
دِل !!
لوک اکھیندن میں ہِک بُت آں مٹی لوتا، نقش نگاریا، زلف وِنگاریا نین سنواریا.. وسدے سانوݨ دی ہِک رُت آں لوک اکھیندن میں ہِک بُت آں کینا لوکو۔۔ بُت کینی میں میں ہِک دل آں... دل وت کیا ھے !!
ایں سمجھو جو یار دا گھر اے یار دے گھر دی چار دیواری وچ ہک کمرہ ٕ ہوں کمرے دی آخری سِل آں میں ہِک دل آں
فرصت ویلھے سانول ہتھ اِچ ہتھ چا پیندے، ول چودھار بھوالیاں ڈیندے ایں چا بھُویندے، اُوں چا بھُویندے ناز کریندے یعنی آپڑاں دل وِندلیندے اوندا دل وِندلیندیں میں وی ویندا نال وِندل آں میں ہِک دل آں !!
جگ جیونڑ دے ہِک ہِک موڑ تے عید دے موقعے میل دے پِڑ اچ شھر دے چوک اچ کوٸی مسکین نظردے اینجھا پھٹے کپڑے منہ تے مٹی سِر تے دُھپاں، پیریں کنڈے کہیں کوں کوٸی پرواہ نی ھوندی اوکھا ھوندے، بُکھا ھوندے ھربندے توں رب دے ناں تے روٹی منگدے لحظے کھَن دی خوشی منگدے ہر کٸ اوکوں جھِڑکاں ڈیندے جھِڑکاں سُنڑ سُنڑ چُپ تھی ویندے ول سِر چا اسمان ڈو ڈیہدے ہوں ویلھے مسکین دے منہ دی میں او پھِکی کھل آں میں ہِک دل آں !!
توں مسکین کوں دھِکے ڈیندیں
تو ہِک بُت ہٸیں
میں مسکین کوں بھاکل پینداں میں ھوندی منزِل آں میں ہِک دل آں !!
حسنین اقبال بڈھیپا:
میڈا پتر بڈهیپا اپنڑی جاہ میڈی گال تاں بڈهڑی نیں تهی گئی
تیڈے شہر ونجنڑ دے نال جیویں ساڈی وستی نکڑی نیں تهی گئی
توں شہریں ونج ہڑتال کریں پیا روز چهپیں اخباریں وچ کیویں چوک اچ روٹی مل پوسی کیویں غربت مکسی نعریں وچ
کیڑھی رمز دے وچ سمجهانواں میں تیکوں گالهیں اپنڑے چیتے دیاں تیڈے بهوگ دی واچهڑ کیا چئیسن ساڈیاں کندهیاں کچے لیپے دیاں
توں شہریں ونج پکڑیج پوویں اساں کوٹ کچہریاں کیا جانڑوں اساں دانڑے چهٹ کے هوک پوندوں اساں شہر دیاں چاڑهیاں کیا جانڑوں
میڈا پتر بڈهیپا اپنڑی جاه میڈی گال ہمیشہ یاد رکهیں
ساڈے ہتھ ہن مال دے گهاه جوگے ساڈے پیر ہن کهوه دے راہ جوگے....!
جڈاں جڈاں پالے پئے تڈاں تڈاں گھالے تھئے
ہوندے لب تے سرخی رہی ساڈے لب تے تالے رہے
عشق دی وستی بوڑ دتی اکھیں توں پرنالے وہے
کجھ لحظہ تے ساہی کڈھ پیریں ڈیکھ ہاں چھالے، ہئے
جگ دے پِیر ہیں پر اساں بس تیڈے متوالے تھئے
سرگٹ اندروں ساڑ ڈتے ساڈے لب وی کالے پئے
صدیاں دی ویرانی اے دل دے در تے جالے رہے
عشق تیڈے دا پرنا ہا مونجھ نے اوکوں مالے پئے
حسن ہنڑ ایں تھی گئے اساں پیر سُنجانو پل پل دے اساں پیت پندھیڑو جل، تھل دے
ساڈی اکھ وچ مونجھ مدامیں دی ساڈے لب تیں مُرک حیاتی دی اساں دھوڑ کلہیپ قبیلے دی اساں رُت ہیں ریتلے ٹیلے دی اساں مٹی وہندے دریا دی!!
اساں جھوکی جاگدیں جھوکیں دے اساں راکھے سُتے لوکیں دے اساں جوگی من دی مستی دے اساں وسدے وستی وستی دے
اساں وسّوں وقت وساخیں دی اساں سہرے سوبھ کچاریں دے
🍃🌿🌺🌷🌹
"""" کچیاں قسماں """"
او اہدا ھا جان! جے میکوں چھوڑ گیوں تاں میں مر ویساں میں اہدا ھم جان! جے میکوں چھوڑ گیوں تاں میں مر ویساں ھک بے دے بہہ پیریں میندیاں لیندے ھاسے اپنڑیں اپنڑیں سر دیاں قسماں ڈیندے ھاسے سچے سینے سچے سانگے سچیاں ریتاں سچیاں رسماں
کچے سانونڑ کچیاں پینگھاں کچے سن دیاں کچیاں قسماں
پل پل رلے ھوندے ھاسے نکھڑ ونجنڑ دے ڈر توں ڈوہیں روندے ھاسے ساکوں ساڈا رونڑ کھا گئے ھوونڑ کوں نہ ھوونڑ کھا گئے
پلکیں دے پنڑیال پتنڑ توں اپنڑیں ترمدے پلو چا کے دیداں دروہیاں ڈیندیاں رہ گیاں
ویلھے دے کئی وہنڑ وچالے قسماں کاغذی کشتیں وانگوں واہندیاں واہندیاں ویہہ گیاں
خواب تاں اپنڑیں وس وچ ھوندن خواب وی پورے کئی نی لہندا
قسماں کیویں پوریاں تھیون قسماں آپ ادھوریاں ھوندین مجبوریاں مجبوریاں ھوندین
ھݨ اوشخص کڈہیں کہیں سونہیں انڑ سونہیں موڑ تے ملدے میں وی کھلداں او وی کھلدے
ع ش
غزل
تیݙے نیناں دا پہلا او شر نی گیا میڈے دل تے تھیا جو اثر نی گیا
آکھیا ہاوی نکھڑسوں تاں ساہ مُک ویسن توں وی جیندا ودیں،میں وی مر نی گیا
اوں کنارے تے کھڑ میکوں بڈدا ݙٹھا میں وی تر سگدا ہم پر میں تر نی گیا
سجھ دی تلی اتیں بھا دا مچ ھے پیا چندر ٻلدا ریہے پر او جھر نی گیا
او جو اج جیت گے تاں وی جیتیا نہیں میں جو کھٹ نی سگیا تاں میں ہر نی گیا
میݙے بابے دا کمرہ جو خالی ݙسے گھر جو وینداں تاں لگدے جو گھر نی گیا
(شکیل انجم لاشاری)
پار اروار تیں بھرم رکھݨے ہݨ میݙا یار تیں بھرم رکھݨے
اپݨے نوکر دا چار چوݙیں وچ چار ناچار تیں بھرم رکھݨے
آن لنگھسی اتھوں میݙی زینب اوندا بازار تیں بھرم رکھݨے
پیار تیݙے دا ھے گناہ کیتا میں گناہ گار تیں بھرم رکھݨے
اپݨیں کیتیں تے تیں کنوں آصف ہاں شرمسار تیں بھرم رکھݨے جاوید آصفؔ @@@@@غزل ہنج دا پپلیں توں وہونڑ دا خطرہ تاں ہے وت ولا نیں دے آونڑ دا خطرہ تاں ہے
اے خدا تیڈی دھرتی جو پانڑی تے ہے تیڈی دھرتی دے باہونڑ دا خطرہ تاں ہے
جہڑا دھاں دے ہلاوے تے ہلدا کھڑے کہیں ویلھےاوندے ڈھاونڑ دا خطرہ تاں ہے
پگ دے لہونڑ دا خطرہ تاں ہر ویلھے ہے کہیں ویلھے سر دے لہونڑ دا خطرہ تاں ہے
یاد جو دل دے ویڑھے تانڑیں آ گئ اے ایندا ایں جاہ تے رہونڑ دا خطرہ تاں ہے جمشیدناشاد
.....................اندهی نگری دل پهٹو پهٹ ہے پهٹ وچ پهٹ ہن
اکهیں شودیاں ڈکهدئین اکهیں وچ پهٹ ہن
سینے دی سرانہہ کن تهوڈیں دی مہاڑی تئیں
لوظ ای لوظ ءن بےشمار لوظ ءن
بےشمار لوظیں دے سہکدے ہوئے سینے وچ
ون پونے حال ہن ون پونے زخم ہن
حال کوئی سنڑدا نئیں زخم کوئی ڈیہدا نئیں
سجه ہے تاں اندها ہے رات ہے تاں گونگی ہے
(جمشیدناشاد
" تعارف "
میں تاجِر ھاں زخمیں دے انمول نگِینے
دردیں دے نِیلم
پِپلی دی چُنج تے اٙڑدے ہِیرے موتی
ݙکھ دے شہر دی سُنڄی چُنڈ اِچ
اپݨے غم دی ٻُکل مار کے
مُکدے سال دی سُکدی چھل اِچ
آن وِچیندا راھنداں
میں شاعر ھاں
گُنگی ٻاتی کنڈوراݨی سوچ کُوں اکثر
ریشم ریشم لفظیں دی پوشاک پویندا راھنداں
میں جوگی ھاں
بُولہیں دے وِچ نانگ پلیندا راھنداں