محسن نقوی

محسن نقوی سرائیکی تے اردو دا شاعر ہے۔

ڄم پل

دیرہ غازی خاں

وفات

١٥ جنوری ١٩٩٦ء

کتاباں

• بندِ قبا۔ 1969ء
• برگِ صحرا۔ 1978ء
• ریزہ حرف۔ 1985ء
• عذابِ دید۔ 1990ء
• طلوعِ اشک۔ 1992ء
• رختِ شب۔ 1994ء
• خیمہ جاں۔ 1996ء
• موجِ ادراک
• فراتِ فکر

نمونہ کلام

غزل

ہر گل وفا دی یاد ڈیویندی ھے چاندنڑی

تیڈے بغیر ظلم کریندی ھے چاندنڑی

_کھل کے نہ ٹال ، حال سنڑا اپنڑے پیار دا

میکوں تاں خیر ھنڑ وی روویندی ھے چاندنڑی

میڈیں اکھیں دے وانگ سخاوت دا شوق _ھس

قبریں تے وی چراغ `بلیندی ھے چاندنڑی

جے سنڑ سگو تاں رات دے پچھلے پہر سنڑو

صحرا دی ریت نال `الیندی ھے چاندنڑی

او `میں توں ایویں بچ کے گزردا ھے شہر وچ

سورج توں جیویں پردہ کریندی ھے چاندنڑی

اینجھا خلوص _کتھ ھے جیکر `میں وی رس ونجاں

پیریں تے سجدے کر کے `منیندی ھے چاندنڑی

"محسن" کوئی تاں اونکوں ڈساوے جو رات کوں

`میں وانگ رل کے اونکوں گولیندی ھے چاندنڑی

جے دل وچ ہوجے دِل وِچ ہووی سٙچ مُحسن

جے دِل وِچ ہووی سٙچ مُحسن

جیویں دِل آکھی ، وٙدا نٙچ مُحسن

سٙئے اولے پاوِن اٙکھ والے

نئیں بݨدا سونا کچ مُحسن

میݙا تن ہے برف دی سِلھ وانگُوں

ہِن دِل وِچ بھاہ دے مٙچ مُحسن

ہِک جِیندا گھر کُوں سِکدا پئے

سئے قبراں چونے گچ مُحسن

جے پیار کریں تاں چُپ رہ ونڄ

نتاں مٙچسی ݙاڈھی خٙچ مُحسن

اُوندے پُچھݨ دِیاں ڳالھیں کیا پُچھدیں

تُوں شاعر بݨ ڳئیں سچ مُحسن

اُتھوں او نئیں سُݨدا ڳالھ میݙی

اُتوں لوکیں دی ہچ ہچ مُحسن

کیوں رٙس خُوشیاں دا پِیواں مٙیں

ڳئے زہر غماں دا رٙچ مُحسن

اِیں دٙور دے وِچ جینکُوں یار سٙݙی

او مُشکی نانگ ہئی بٙچ مُحسن

(مُحسن نقوی) [[ونکی:سرائیکی شاعر]]