مجید امجد دیاں نظماں

٢٦مارچ دی رات کوٹ مٹھݨ وچ ہک نوجوان شاعر شکیل پتافی کنوں مجید امجد دیاں نظماں سُݨدا ریہا۔ مجید امجد دی شاعری ہمیشہ کنوں میکوں اپݨی ذات، جیڑھی کائنات وچ بےشمار دنیاویں دے اسرار اِچ گھری ہوئی تے کائنات دی وسعت اِچ اپݨی بے مائیگی کوں کوئی شکل ݙیندی ہوئی لڳدی ہے۔ میں دیر تئیں سوچیندا ریہاں جو ایں کائنات دی وسعت دا ادراک نہ کر سڳݨ اِی شاید شاعری دی بنیاد ہے۔ میݙے نال ہمیشہ ایہوں مسٔلہ ریہے جو اپݨی ذات کوں جتنے چھوٹے کنوں چھوٹے حوالے نال محدود کیتے تے وَل جیڑھے ویلے اوندے اُتیں غور کرݨ شروع کیتے تاں اپݨے ٻَئیں جُڑیں ہوئیں حوالیں نال ودھ تے وَل پورے کائنات دے تناظر وچ پھیل ڳئی ہے کوئی چھوٹی کنوں چھوٹی ڳنڈھ کھولیندیں ہوئیں اچانک ایں ڳالھ دا احساس تھئے جو او ڳنڈھ تان نہیں کُھلی اوندے نتیجے اِچ ہک ٻئی وݙی ڳنڈھ پئے ڳئی ہے۔ مجید امجد دی شاعری تے غور کریندیں،رنگیں،موسمیں تے آوازیں دے نال ہک ٻئی طرح دی آشنائی پیدا تھیندی ہے ہک ایہو جَئیں موسیقی،ہک ایہو جَئیں دُھن اَلاپ اِچ تاں ہک مرمستی تیے سرگوشی پیدا کریندی ہے جیڑھی کہیں چیز دے جانݨ نال تاں تھیندی ہے پرائے سُراں اَنت اِچ فنا دے ہک اینجھیں راگ اِچ بدل ویندیں جیڑھا دوبارہ بندے کوں اپݨے ہووݨ دی اَزلی بے معنویت تے لاکھڑا کریندے گویا اوں نکتے تے جِتھوں او ٹُریا ہا پرائے سارا سفر دائرے دی شکل اِچ نہیں بلکہ ہک ایجھاں کھاڑا ہے کتھاہوں اِی شروع تھی پوندے،کہیں نشانی دے بغیر۔ کیا شاعر دا کوئی علیحدہ منصب ہے شاعری او کہیں سماجی فریضے دی ادائیگی تے طور تے کریندے کیا اے فرض کوئی ٻیا بندہ وی ادا کر سڳدے۔ جے اِتلی ڳالھ ہے تاں کہیں بندے کوں وی فریضے ݙتا ونڄ سڳدے۔ ہک خاص بندے کوں کیوں شاعر آکھیا انڄے۔ میڈݙے بالکل نزدیک ہک وݙا شاعر وی سُتا پئے آخر روہی اِچ کوئی ٻیا غلام فرید کیوں نہیں پیدا تھیا کہیں ٻئے روہی کوں اونویں کیوں نہیں ݙٹھا،روہی اُپݨے سکے پُتریں کوں او بھیت کیوں نہیں ݙتا جیڑھا خواجے پاتے۔ ظاہر روہی وچ وَسݨ نال ڳالھ نئیں بݨدی،روہی کوں اپݨے اندر وَساوݨ نال بھیت کُھلدے۔