لوک قصّے دا منڈھ
سرائیکی وسیب دے قصے سادگی، بے ساختگی، وسیب نال ڳوڑھے ڳانڈھے، دلچسپ واقعات، مبالغہ آرائی زبان دے ورتارے، دلچسپ قصے دی ابتداء دی وجہ نال ٻہوں مقبول ہن۔ ایہ لوک قصے وساخ، چوکی، ڈیرے، ٻیٹھک یا گھراں وچ بزرگاں کولوں سݨے ویندن۔ قصے دے ہیروز دے حوصلے، ہمت توں سبق آموز ڳالھیں ملدن۔ انہاں قصیاں وچ مافوق الفطرت کردار، جِن، پریاں، دیہہ شامل ہوندن۔
لوک قصیاں دا کوئی حد بنا نھیں ہوندا، ایہ علاقے، جغرافیے دے پابند نھیں ہوندے۔
واہ واہ ہے اللہ بادشاہ ہے، سِدھا راہ ہے، دل دریا ہے، کاغذاں دی ٻیڑی ہے، کبوتر ملاح ہے، لوک پئے چڑھدن ساݙی صلاح ہے۔
سچ دی چھاں اے، کوڑ دی سیج اے، مَئی کویلی سُتی پئی اے، اُٹھ سراندی رکھی پئی اے، اُتوں ڈٹھا ہاتھی، آکھے کہڑاہیں وے مویا لونگ کریندا۔ سڄݨاں دی کچاہری اے۔ جوگی والی پھیری ہے۔ بندہ خاک دی ڈھیری اے۔ دنیا تیری اے نہ میری اے۔ اڄائی بندہ، بندے دا ویری اے۔
اللہ اللہ وقت سَوّلا، سُتیاں دی خیر اتے جاڳدیاں دا بھلا۔ ڳالھ ایں مذکور اے۔ سُݨی میں ضرور اے۔ اللہ ڄاݨے سچ اے یا کُوڑ اے،پر سڄݨاں دا مُل پاوݨ دستور اے۔ قصے دا اختتام کجھ ایں ہوندے۔[١]
- قصہ ڳیا جھر کوں، اساں وَل ایوسے گھر کوں
- قصے اُتے کالی کنی، تیݙے میݙے اُتے لال چُنّی
ٻیا ݙیکھو[لکھو | ماخذ وچ تبدیلی کرو]
حوالہ جات[لکھو | ماخذ وچ تبدیلی کرو]
- ↑ از: سئیں ڈاکٹر خالد اقبال۔ تحقیقی مقالہ۔
ٻاہرلے جوڑ[لکھو | ماخذ وچ تبدیلی کرو]
- ڈاکٹر خالد اقبال صیب دی لائبریری دا ٻِیا مواد۔ ۔ ۔ ۔ ۔ ۔ ۔