شاعری جاویدآصف

سجاول حجاݨہ

سڄاول خاں حجاݨہ ساݙے وسیب دا ہک سیاݨا سوڈھا بندہ ہا ہر میل کٹھ دا ڳاݨھا دوستیں دی ہر مڄفل اوندے بغیر ادھوری اتے نامکمل راہندی ہئی ـ سخی اتنا جو کہیں مہمان کوں بغیر ٹکر مانی کھویندیں نہ اٹھݨ ݙیندا ہا جے کر آوݨ والا مہمان آکھے ہا جو میں روٹی کھادی وداں اتے گھر روٹی نہ پکی ہووے ہا تاں سجاول خاں مہمان کوں اینجھا گالھیں وچ لوا ٻلہیندا جو اونکوں وقت دا پتہ ای نہ چلدا ہا اتے گھروں روٹی چو تے بیٹھک تے آ ویندی اتے مہمان کوں چارو ناچار روٹی کھاوݨی پوندی ہئی ـ جے کر سجاول خاں ساہن والے دے کہیں ہوٹل تے ٻہہ ہوٹل والے کوں چاہ دا آکھے ہا اتے ہوٹل والا پچھے ہا چوکھی چاہ ہووے تاں سجاول خاں اہدا ہا چوکھی کیا انھاں سارئیں کوں پلا اتے ہوٹل والا سجاول خاں دے کھاتے وچ ساریں کوں چاہ پلا ݙیندا ہاـ ایندے علاوہ سجاول خاں ہک ہنس مکھ بندہ ہا جیرھا اپݨے دوستیں اتے اپݨی ذات تے فرضی کہانیاں بݨا تے مجمع وچ جان پاتی راہندا ہا چاچا سرور کلیار،، رحیمݨ گجر اتے فقیرا چڑوہا اوندے ٻہوں گھاٹے سنگتی ہن سجاول خاں ساکوں ہک ݙینہہ ݙسیا جو ہک موقعے فقیرا چڑوہا تقریبن ہر ݙوجھے تریجھے سویلے سویلے ساݙے گھر آ ویندا اتے آوݨ سیت میݙی ذال کوں اہدا "ادی ساکوں تکھے تکھے روٹی پکا ݙے اساں فیصلے تے ونجݨے "ـ ہک ڄہڑے او دوست جݙاں ساݙے گھر آیا اتے میݙی ذال کوں ناشتہ پکاوݨ دی اٻاہل کیتس تاں میݙے ذال اونکوں آکھیا ـ" ادا تہاݙی ڳالھ تاں ساکوں نئیں بھندی او لوک اتنا مکے ہوئے ہن جو انھاں دے فیصلے تساں کریندو" ایویں ہک دفعہ چاچے سرور کلیار تے گالھ بݨا تے سنڑایس جو ہک ݙینہہ سرور میݙی وستی آیا میکوں سݙ ماریس میں اوں ݙینہہ قدرتی طور تے گھر کائنا ہم ـ اوندے سݙ تے چھوہر چھٹکر بارھوں آئے تاں سرور انھاں وچوں کہیں چھوہر کوں آکھیا پنیاں پنیاں ہینی رنگ رنگ ائی المختصر کہیں دیں اکھیں کوں ہرݨ دے اکھیں نال تشبیہہ ݙتس تاں کہیں دے ڳلھیں کوں سرخ انار اتے قندھاری سیب دا نانواں ݙتس میں اوں شام گھر گیوم تاں چھوہریں میکوں آکھیا ݙاݙا ـــــ| سرور کلیار تاں چھوہر باز اے ساکوں او ایویں ایویں اہدا ہا میں آکھیا نہ ابا ایوینں نئیں اکھیندا او تہاݙا ݙاݙا اے تہاݙے نال مذاق کریندے " چھوہر چپ تھی گئے اٹھویں چوتھے سرور دا ول ساݙی وستی چکر لگا ـ سرور چھوہریں نال ول اوہا چھیڑ چھاڑ کیتی لیکن اج اوندی چھیڑ چھاڑ تے چھوہریں دا ردعمل بیا ہا ـ انھیں اونکوں آکھیا ساکوں پتے ـــ پتے ــــ توں مذاق کریندیں سرور انھاں دے ایں عمل تے انھاں کنوں پچھیا تہاکوں کیں آکھیے جو میں مذاق کرینداں انھاں آکھیا ݙاݙے سجاول جیندے جواب اچ سرور انھاں کوں آکھیا "سجاول کوں ڈیش دا پتے" ایویں سجاول خاں ہک ݙینہہ خواب سݨوایا میں ݙٹھے میں مر ڳیاں میں ݙٹھے جنت وچ وݙیاں وݙیاں کرسیاں اتے صوفے سیٹ لڳے پن جنھاں تے خان سردار براجمان ہن میں ایݙے اوݙے ݙٹھا متاں کتھاؤں کئی سیٹ واندی ہووے میکوں ہک سٹول خالی نظریا میں اوندے اتے ٻاہوݨ پیوم تاں میکوں ہک فرشتے ہڑگی پٹائی اوئے اوئے ــــــــ میں اوں فرشتے کوں ملتجی نظریں نال ݙہدیں آکھیا پیا تاں خالی اے میں ٻہہ نہ تھیواں؟ اوں فرشتے ہک خان دے چمچے دا ناں گھندئیں آکھیا اتھاں توں بہہ ڳیوں تاں فلانہ ڈیش تے ٻاہسے سجاول خاں دے سیاݨے پن دی ہک مثال ݙیکھو سجاول خاں آکھیا ہک ݙینہہ باٹھ آلے دا ہک نوجوان اساں کنے ترائے چار ککڑیں ویچݨ آیا اساں مل گھن گھدیاں ناجاݨ او چھوہر ککڑیں گھروں چوری چا آیا ہا ـ اوندے گھر والےککڑیں دا پتہ کریندے کریندے ہک ݙینہہ میݙے در تے آ بیٹھے انھاں میں کنوں ککڑیں دی پچھ گچھ کیتی میں آکھیا انھاں کوں کئی پٹھی تاں پکا بندہ بیٹھے اتے اے میں کنوں چٹی دی لالچ کیتی بیٹھن ـ میں سوچیا نھاں کنوں کیویں پڳا پٹاواں میں آنھاں کوں آکھیا ککڑیں دا میں واقعی گھدئین لیکن جیں کنوں میں گھدئین کتواں ݙینہہ اے میں اونکوں گولیندا وداں ککڑین شیت سپرے گھادی ودیاں ہن جیندے کھاوݨ نال سارے گھر دے اکثر بندے بیمار ہن ـ میں اوکوں گولیندا وداں او کتھائیں میکوں نظرے اتے میں اوں تے پرچہ کرا تے اوکوں ڈھکواواں اوں تاں چنگاں بھلا ساݙا نقصان کرا رکھیے جیکر تہاکوں اوندا پتے تاں میکوں ڈسو جیلھے مدعی پارٹی ݙٹھا جو الٹا رپھڑ ساݙی ڳقچی اچ پوندے تاں او ہک ٻئے دے منہ ݙو ݙہدی ـ ککڑ چور دے جانڑݨ کنوں مکردے گھر واپس تھی گئے ـ چنگا وقت چنگیاں یاداں ہمیش بندے دے نال راہندئین اچانک سجاول خاں دی یاد سوچ دی کنڈی کھڑکائی اے اتے لفظ خود بخود تحریر وچ اندے گن آخر وچ دعا ھے اللہ پاک سجاال خاں حجاݨہ،. رحیم بخش گجر اتے چاچے سرور کلیار کوں بہشت وچ جاہ ݙیوے ایہے محترم دوست ہݨ ایں دنیا تے نئیں ریہے

جاویدآصف

غزل

ٻݙھڑی ماء کوں ݙیکھݨ اونکوں منہ ݙکھــــلاوݨ آئی ہم

اوندے ســــکے کھــــــڑے تازہ پاݨـــی پاوݨ آئـــــی ہـــم

ہائے ہائے ایویں ماء میݙی دے ادھ کھٹڑے تے دھپ ہئی

گھر تیݙے بھرڄائی میں جــݙاں پچھلے ســاوݨ آئی ہم

کلہــــا ویر میــــݙا چھــدرایاں کــر کــر ہٹ پیا ہوسـی

روندے ٻال سمـــــا تے اوندا ہتـــھ بھـــڑواوݨ آئـــی ہم

ابے ســـئیں دا ســـارا ترکـــہ تیـــکوں بخشیـــا ہووے

ادا میں تاں اتھــــوں اپݨیـــاں گݙیاں چاوݨ آئـــی ہــم

کتویں ݙینھ توں ایں چندری جائیدا د دا شر پیا ویندے

اپݨا حصــــہ چھـــوڑݨ ســــانگے نوٹھــــا لاوݨ آئی ہــم

جاویدآصف

غزل

اوندی دنیــا دیوانی ھـــے اونکــوں احســاس نئیں تھـیندا

ســـاݙی اتنا کہانـــی ھـــے اونکــوں احســاس نئیں تھیندا

او واقعی خوب صورت ھــــے مگـــر مٹـی دی مورت ھے

اوندا کافر روحـــانی ھے اونکـــوں احســاس نئیں تھیندا

اونکوں چونڈھی وی نئیں پیندیاں میݙیاں ہنجوں میݙیاں میڑھاں

اینجھی کئی بد گمانی ھے اونکوں احساس نئیں تھیندا

جـــوانی وچ کتھاں کئـــی سوچ کئی احساس کئی وپرا

اوندی چڑھدی جوانی ھے اونکوں احساس نئیں تھیندا

اونکـــوں اپݨا بݨاوݨ دا جــــے کئی گـــر اے ݙســــاؤ میکوں

میݙی گھس ڳئی پیشانی ھے اونکوں احساس نئیں تھیندا

اونکوں احساس تھیندا تاں مـــیݙے ݙکھ اچ ݙکھا تھیندا

خــــدا دی مہربانــی ھــــے اونکــوں احساس نئیں تھیندا

اونکــــوں آصف بے محابــــے دے مہابے ساری رونق ھے

بݨی رت رت سہـــــانی ھے اونکوں احساس نئیں تھیندا جاویدآصف

غزل

پئے سڳدا ھے مخلوق کوں شک کیویں لکانواں

اݨ لکدی اے اکھیاں دی چمک کیویں لکانواں

اندر دی تاں بھن تروڑ دا ݙنگ ݙول ھے ممکن

پر ٹاکی لڳے ویس دے ٹک کیویں لکانواں

مونجھاں تاں نوھی مندریاں چلو من تاں مندر ونج

جڳ کولوں جدائی تیݙی دے جک کیویں لکانواں

نہ ݙیواں لچک چاہنداں کہیں ڳالھ وچالے

تیں یار توں لہجے دی لچک کیویں لکانواں

اک پیا ہاں میں تھک پیا ہاں تیݙا پیار لکیندئیں

نئیں لکدے لکائیں چونڈھی تے چک کیویں لکانواں

کیا آکھاں ہنائیں لوکیں کوں جیں چندر ݙٹھا ھے

جیں لوکیں کوں ھے عید دا پک کیویں لکانواں

ترائےشعر

تیڈیاں یاداں جو شاند ڈیندیاں ہن ہنجوں منہ تے آ پاند ڈیندیاں ہن

دل اے کہیں آکھ چاک تے کائنی سوچاں وس تئیں بھڑاند ڈیندیاں ہن

اکھیں اج توݨی تیکوں ڈیکھݨ دا ودیاں ویلھے کوں پاند ڈیندیاں ہن

جاویدآصف

غزل

چھوڑ ڳئے او جو الاوݨ چھوڑ ڳئے

دل میݙا اپݨی مناوݨ چھوڑ ڳئے

کہیں دا درباری بݨݨ تاں دور ھے

راڳ درباری وی گاوݨ چھوڑ گئے

میکوں ساوݨ دیاں پسند ہن بارشاں

میݙی اکھیاں وچ او ساوݨ چھوڑ گئے

ہیر تے اونویں ھے کیدو دی گرفت

رام سیتا کوں نئیں راوݨ چھوڑ ڳئے

اے تلا مایوس تھیاں ایں دہر توں

خواب ہن خوشیاں دے آوݨ چھوڑ ڳئے

او جیرھا ساہ ساہ سماݨا ہا میݙے

اڄ او آصف یاد آوݨ چھوڑ ڳئے

جاویدآصف

غزل

اســـــــاں جیلھے غزل لیکیندے ہیں

پیلھــــے تیڈی شـکل لیکیندے ہیں

جیلـــھے کاغــذ تے ٹک بہـــوں کئ پھل

تیـــڈے چولــے دا گل لیکیندے ہیں

لیک ٻہــوں جـــے قـــطار اٹھیں دی

نال اوندے پنل لیکــیندے ہیں

اســـاں لوکــیں کوں جیلـھے بکھ تاوے

لیک روٹی وســــل لیکــیندے ہیں

اســــاں جیں وقت کئ وی چھل لیکوں

نال پکــی فصـــل لیکـیندے ہیں

جاویدآصف

سرکار حاتم بلوچ سئیں دے مصرعے دا آدر

کہیں دی چیک پکار تے کھلݨ نئیں بݨدا مر ڳئیں کوں ول مار تے کھلݨ نئیں بݨدا

توں پیا بے شک جیت اپݨی دا جشن منا ہر ڳئیں دی وی ہار تے کھلݨ نئیں بݨدا

کنڈے تاں رکھوالے ہوندن پھلیں دے پھلیں دا تاں خار تے کھلݨ نئیں بݨدا

کجھ تاں لکھݨا پوسی آدر مصرعے دا کیدو دے کردار تے کھلݨ نئیں بݨدا

دار تے جے کھلویندےکہیں کوں سچ اپݨا کون آہدے جو دار تے کھلݨ نئیں بݨدا

عزت ذلت موت بیماری رب ڋیندے کہیں لاغر لاچار تے کھلݨ نئیں بݨدا

تھے اعلان جوجینجھے وی حالات ہوون رعیت دا سرکار تے کھلݨ نئیں بݨدا

ہک سجدے دا منکر تھئے شیطان بݨیے ابلیسی انکار تے کھلݨ نئیں بݨدا

سارے پیشے آئن سہولت تیڋی لئو کہیں پیشے ، کم کار تے کھلݨ نئیں بݨدا

آصف اپݨے بد بو دار روییں نال پھلیں دی مہکار تے کھلݨ نئیں بݨدا

جاویدآصف