ساحر رنگ پوری

(ساحر رنگ پوری)(سرائیکی)(باغی تخت لہور دے)" (چوگ)” (صوفیانیہi (ساحر رنگ پوری) January 1, 1985 (سیالو موضع دیرہ ہیبت),(بہاالدین زکریا یونیورسٹی ملتان) (یونیورسٹی آف انجینیئرنگ اینڈ ٹیکنالوجی لاہور)............

نمونہ کلام

ڈوہڑہ

ساتھے پیر ٹکا کے ٹُردا آ اساں راول راہ ہیں رنگ پور دا

اساں پونبل چیتر اچ چوٹی دی اساں پھپھڑیا گھاہ ہیں رنگ پور دا

اساں پیار محبت ہیں ساحر اساں قول ہوفا ہیں رنگ پور دا

ساڈے بعد کہاݨی مر ویسی اساں چھیکڑی ساہ ہیں رنگ پوری دا

غزل

ساڈا دل تاں ہر ہک دل توں نفرت تھݙی رکھدائے

رازق رزق محبت والا ساڈو لڈی رکھدائے

اڄ وی ساݙی ٻیٹھک اُتے سنگتی کٹھے تھیندن

بابے سئیں دا حقہ اڄ وی بندے سݙی رکھدائے

اساں اوندے در دے منگتے اساں اوندے نوکر

جیڑھا پیار محبت کیتے جھولی اݙی رکھدائے

اساں تاں بے انت محبت اونکوں وی ہے ݙتڑی

جیڑھا ساڈے کیتے دل اچ نفرت وݙی رکھدائے

ساڈی وستی دے ہن اوہے لوکی راکھے ساحر

چور جنہاں دے گھر اچ ونج کے ساݙی مݙی رکھدائے

غزل

اکھیں دا رنگ رتڑا کیا ہے

کوئی نی پچھدا تھیا کیا ہے

توں جو اونکوں عشق دا اہدیں

پتھر جانڑدے شیشہ کیا ہے

جیندی راہ تے اکھیں بالیم

او نی جانڑدا ڈیوا کیا ہے

رو رو جیواں مر مر جیواں

جیویں جیواں تیڈا کیا ہے

شہر دا واسی پیر توں پچھ ہاں

تھل دی ریت دا ذائقہ کیا ہے

نظم

بدھڑیں نال بدھیج کے ساڈا سارا بچپن ضائع تھی گئے

وت جیں ویلے

جیوݨ جوگ جوانی آئی

کہیں اݨ جاݨ جئی سک کوں سینے سانبھ کے ساکوں جیوݨا پئے گئے

کلھا اے نئیں

نال اساکوں چپ دا پیالہ پیونا پئے گئے

پر ہُݨ ساکوں توں مل پئیں تاں

ݙکھ زندگی دے ہولیں ہولیں رُلݨ پئے ڳن

غم وچ تار حیاتی دے ہُݨ سارے گُنجل کھلݨ پئے گن

توں مل پئیں تاں

سینے دے وچ

سُکھ دی جوت ہے جگن پئے گئی

توں مل پئیں تاں

سانول ساکوں

زندگی پیاری لگݨ پئے ڳئی

سرائیکو

کے تئیں ظلم تے صبر کریسوں کے تئیں بخت لُٹیسی

کے تئیں ظالم قتل کریسن ساڈے سیت تے بھاگ

جاگ سرائیکی جاگ

قطعہ

کئی تروڑ صبراں دی پت روندے رہ گن

تے کئی وار چپ تھی کے وت روندے رہ گن

اے مونجھاں تاں ساحر کوئی اینجھی بلا ہن

پیغمبر وی سنڑیم جو رت روندے رہ گن

کلھے شعر

نور اکھیں دا چٹ کیتے سے

تیکوں ݙیکھݨ گھٹ کیتے سے

جیوݨ جوگا علم وی ہیوی کینویں جیندے رہ ہیں

تیݙے ہجر دے اندر اساں پِسی تھیندے رہ ہیں

امید دے سہݨپ نال رڄی کڄی ساحر رنگ پوری دی ہک نظم

توڑے ݙکھ ہن کال کریہہ ہے دھرتی اتے ہالی

جلدی ڈیکھیں ولسی ساڈی دھرتی دی خوشحالی

مٹیاں دا گھبکار سنڑیسی دھرتی سنویں سنج

وت ہک واری رج کے بوھلی ڈیسی بھوری منجھ

وت ہک واری ساڈے کٹھے رل تے ویلا ٹرسی

ٹلیاں دے سُر سانجھے کر کے ڈیکھیں بیلا ٹرسی

اتھوں لڈکے ٹرسن ڈیکھیں ہک ڈینہہ ساریاں مونجھاں

لعلن سئیں دا پھیرا پاون آسن رسیاں کونجاں

بھاگاں بھریا تھل ہن ساڈا تریہہ کولوں نہ ڈرسی

سندھو دے وچ ڈکھ توں کہیں ڈینہہ کوئی نہ بلھن مرسی

وت کوئی بستہ چا نہ ٹرسی بکھا بھانڑا بال

پھلیں دے نال لڈی رہسی ویڑھے دی کچنال

ساڈی سک اچ ساڈو ولسی غیر دے ہتھ اچ پھاتھا

ساکوں واپس ملسی ساڈا ستلج گروی لاتھا

پیار محبت اینویں ہوسی دھرتی وچ آباد

وت ہک واری کٹھے ٹرسن زکریا تے ہلاد

نہ کوئی ڈکھڑے نہ کوئی مونجھاں نہ کئی ہنجوں روسی

پڑاچ پیر رلا کے ڈیکھیں ہر جاہ جھمر ہوسی

قطعہ

مُونجھ دا مطلب اُوہو جانڑے جینکوں کہیں دی چِھک

سَب ضرباں تقسیماں کر کے باقی بچدا ہِک

ٻاہمݨ، ملاں ہِک ٻئے کولوں ݙاہݙی خُندک کھاوِن

عاشق ہِکے شئے کوں ڄانڑن جیندا ناں ہے سِک

نظم

پَتے وݙکیں کینویں پیار ونڈارے کِیتے ہَن

عشق گھگھوٹی اَندر ساݙے کَن آ سِیتے ہَن

تیݙی سِیندھ سندُوری وِی تاں عشق دا ٹھپہ ہے

ساݙے کنیں والے کیڑھے رِیت پرِیتے ہَن

جو وِی تیڈا دَرشن ݙیوے اَساں اُس توں صدقے

خواب تہاݙے تہوں تاں ساکوں ڈھیر حُجِیتے ہَن

تُساں وَنج کے شہر وَسائے وَسدی وَستی چھوڑی

اَساں ساری زندگی سِک دے زم زم پِیتے ہَن

جُھمر ساݙی دے وچ رَل ڳئے دھاڑِل چھوڑ کے بَرچھی

گاوݨ گاندے وݙکے ساݙے جنگاں جِیتے ہَن

ساحر رنگ پوری

مُونجھا ویڑھا

مُونجھا ویڑھا مَن کُوں ݙاڈھا بھاندا پئے

عشق اَساݙی وَستی لڳدائے آندا پئے

اُوندے ناں کوں دنیا آدُر ݙِتا ہے

ڄیڑھا تیݙے ناں دِی کافی ڳاندا پئے

لڳدے شہر اِچ مُونجھ ٹکاݨا کر ڳئی ہے

اِت واری دا میلہ مُونجھا ماندا پئے

پِڑ اَساݙا بیرک تئیں نہ پُڄ ونڄے

حاکم ساݙی جُھمر توں گھبراندا پئے

کیڑھی تیتھے وت کوئی کربل گزری ہے

دریاتیݙا پاݨی کیوں کُرلاندا پئے

ساحر رنگ پوری

کافی رنگ

پیار پرم دی پھاہی ساکوں چنگی وو

کون اَکھیندے شاہی ساکوں چنگی وو

حاکم ساکوں تیݙا جھیڑا وارے وِچ

خلق خدا نال ٹھاہی ساکوں چنگی وو

مُلاں تیڈی مرضی ڄِتنے فتوے لا

عشق دی اِے گمراہی ساکوں چنگی وو

عقل اَساݙے اُتے حکم چلاوے کیوں

دِل دی بے پرواہی ساکوں چنگی وو

ہندو مسلم کھاون ہکے تھاں دے وچ

رِیت اِیہا درگاہی ساکوں چنگی وو

ساحر رنگ پوری

غزل

بابے آدم کولوں چایا ݙاݙے پَل دا قصہ

سارے جگ دے وچوں وکھرا ساݙے تَل دا قصہ

ٻیٹ دا واسی شالا تیݙے کانے، کاہیں وَسِن

تیں نئیں سنڑیا اَڄ تئیں ساݙے تَسڑے تَھل دا قصہ

ساݙیاں مَن منوتیاں ڳُجھیاں تے اَݨ ٻُجھیاں رھیاں

کہیں نہ ݙَسیا ڄالیں اُتے ٻدھے ٹَل دا قصہ

ساݙے پُرکھیاں دے پورھے کوں ڳوھے دے مُل ڳالیو

ساݙے کھوہ دا قصہ کیتوئی اندھی ݙل دا قصہ

کینویں کہیں سردار دا پٹکا اوندے سر تے آیا

وَݙکے ساکوں آپ ݙَسا ڳِن ہک ہک وَل دا قصہ

ساحر رنگ پوری

غزل

اَساں اَپݨا جیوݨ ہووݨ جُھمر تاڑی جاری رکھیائے

قصہ گو نے شاہ دے آکھے لڳ کے ساکوں ماری رکھیائے

دھاڑل کوئی وی ساݙے سِر کوں نیزے اُتے چا نہ سَڳیا

پہلے ݙینہہ توں اَساں اَپݨا پٹکا سِر توں بھاری رکھیائے

ڄیڑھے ݙینہہ وِی ساکوں ساݙی ما دھرتی دا سݙ آیا ہے

اَساں خان مظفر بݨ کے یکا کنبہ واری رکھیائے

جِیندے جگ تے کتنے لوکاں سُراں دے وچ ڳل کیتی ہے

جگ کوں اَڄ وی اوہو بھاندائے ڄیڑھا سُر وَنجاری رکھیائے

سَتر مانواں کولوں بھاونویں ڈھیر پیار کریندائے ساکوں

مُلاں منبر اُتوں ساتھے خوف خُدا دا طاری رکھیائے

ساحر رنگ پوری

غزل

جھمر کھیڈݨ وَستی دا ہر ڳالھا ٹُریا آندائے

عشق اساݙے پِڑ دو ڈھیر اباھلا ٹُریا آندائے

بگے سِر دے کانے ڄیلھے وا اِچ جھوٹے کھاوِن

لڳدائے وَستی دو کوئی اللہ والا ٹُریا آندائے

میں وی شہروں تِکھا تِکھا وَستی وَلیا آنداں

پیریں کٹھے تیݙی یاد دا چھالا ٹُریا آندائے

قبریں سُتا میکوں ساڳی میݙا بابا لڳیا

پَٹکا ٻَدھ کے گھر دو وَݙا لالا ٹُریا آندائے

ڄینویں وَستی دے وِچ ہک دی خوشی سَب دی سانجھی

اُونویں ݙُکھ وی اَڄ تونڑیں بھائیوالا ٹُریا آندائے

ساحر رنگ پوری

ساحر رنگ پوری دی شاعری کوں پورے وسیب اچ بہوں محبت نال سنڑیا تے پڑھیا ویندا ہے