ڈاکٹر ایازؔ سہروردی
جمن 1935ء وفات2008ء
ڈاکٹر ایاز احمد ایاز سہروردی1935ء کوں صحرائی وستی محمود صحابہ صادق آباد ضلع رحیم یار خان وچ پیدا تھئے۔شاعری دے نال نال انہاں نثری ادب وی تخلیق کیتا ،’’دیوان ایازفقیر‘‘سمیت آپ کئی شعری تے نثری کتاباں سرائیکی ادب دی جھولی وچ پا گئین۔آپ ہک پختہ کارنثر نگار تے پُر گو شاعر ہن۔ پوری معلومات نہ ہوون دی وجہ توں میں انہاں دے تعارف دا حق ادا نہیں کر سگیا۔بہر حال آپ دا خوبصورت کلام پیشِ خدمت ہے ۔
(1)غزل
[لکھو | ماخذ وچ تبدیلی کرو]لوک سمجھیندے ریہے ڈے ڈے خدا دے واسطے
گال نہ سکھنی جوانی بے وفا دے واسطے
راہزنیں کوں کیا اکھیجے لٹ گھنے راہبر جڈاں
آدمی کنتے ونجے بولو صلاح دے واسطے
کھل تے جیندے نال بولئے ہیں ڈنگیندا رہ گیا
تن بدن ڈنگوا کھڑیوسے خواہ مخواہ دے واسطے
عاشقاں دی ریت ہے شالا سلامت رہ ونجے
سر نوا کھڑدن وچارے ہر سزا دے واسطے
درد بَن ویندے دوا دل دی ایازؔ احمد جڈاں
چارا گر دی لوڑ نئیں رہندی دوا دے واسطے
(2) غزل
[لکھو | ماخذ وچ تبدیلی کرو]پیارے پیارے عذاب ڈیندا رہ
کوڑے کوڑے جواب ڈیندا رہ
گوڑھے نیناں دے لَب غلابی دی
ہلکی ہلکی شراب ڈیندا رہ
گونگے باتے سوال کر بیٹھاں
چُپ چپاتے جواب ڈیندا رہ
کتھ سجئی وے ؟فقیر دی مورت
دل دی ڈیکھن کتاب ڈیندا رہ
اپنے مخلص ایاز ؔ احمد کوں
گُل ، چنبیلی، غلاب ڈیندا رہ
__________________________
؎امیراں دے سُندوں جو دل فیل تھیندن
غریباں کوں ناحق ڈُکھیندیں ڈُکھیندیں