میر انیس

میر انیس

میر انیس ؔ – میر ببر علی انیسؔ ( پیدائش: 1800– وفات: 10 دسمبر 1874ء) اردو زبان دے ممتاز ترین مرثیہ نگار، ، مرثیہ خواں شاعر ہن۔ میر انیس دی وجہ ٔ شہرت مرثیہ نگاری ہے جیندے وچ اڄ تک اُنہاں دے مقامِ سخن کوں اُردو دا کوئی شاعر نی پہنچ سڳا۔ انیہویں صدی وچ مرثیے کوں عروج تک گھن ونڄݨا تے اُوندے مقامات کوں نظم کرݨ وچ انیس دا کردار بہت زیادہ ہے۔ انیس دا شمار دبستان لکھنؤ دے عظیم ترین شعراء وچ تھیندے۔

شاعری تے مرثیہ گوئی

شعر وچ اپݨے والد کولوں اصلاح گھندے ہن۔ پہلے حزیں تخلص ہئی۔ شیخ امام بخش ناسخ دے آکھݨ تے انیسؔ اختیار کیتا۔ ابتدا وچ غزل آیدے ہن۔ مگر والد دی نصیحت تے مرثیہ آکھݨ لڳے تے ول کݙہیں غزل دی طرف توجہ نی کیتی۔ اوں خاندان وچ شاعری کئی پشتاں توں چلی آندی پئی ہئی۔ آپ دے مورثِ اعلیٰ میر امامی، شاہ جہاں دے عہد وچ ایران توں ہند آئے ہن تے اپݨے علم و فضل دی بنا تے اعلیٰ منصب تے متمکن ہن۔ انہاں دی زبان فارسی ہئی لیکن ہندوستانی اثرات دے سبب ݙو نسلاں دے بعد انہاں دی اولاد فصیح اردو زبان ٻولݨ لڳی۔ میر انیس دے پرݙاݙا تے میر حسن دے والد میر غلام حسین ضاحک اردو دے صاحبِ دیوان تے غزل گو شاعر ہن۔ گویا میر انیس دے گھراݨے دی اردو شاعری دا معیار ترئے نسلاں پاروں متقاضی ہئی کہ اتھاں میر انیس جیہا صاحب سخن پروان چڑھے تے تا قیامت اہلِ ادب اُونکوں خدائے سخن دے ناں سے پکاردے ریہن۔

وفات

میر انیس دا اِنتقال 29 شوال المکرم 1291 ھ مطابق بروز جمعرات10 دسمبر 1874ء کوں ݙینہہ غروبِ آفتاب توں کجھ پہلے تھیا۔ رات کوں غسل ݙتا ڳیا تے سویر توں کجھ پہلے (شبِ جمعہ) کوں دفن کیتے ڳئے۔