منور حسین راء سائیں

راء سائیں راء منور اردو سرائیکی پوٹھوہاری شاعر ہن۔

ڄم پل[لکھو | ماخذ وچ تبدیلی کرو]

١٩٢٠ء وچ ناڑی خوشاب وچ ڄمے

انہاں دے بے شمار شاگرد ہن۔ انہاں وچوں کجھ وݙے ناں ایہ ہن۔

١٩٩٢ء وچ فوت تھئے۔

سسی، وار، ڄس، حسینی ݙوہڑے

کسے چندری آنڑ سنڑائ سو مندڑی لٹی گئ ہیں سیج تے پئے کے

ودے کیچی اٹھاں دے ڈاونڑ کڈھدے ودے پیر رکھن چھہے چھہے کے

جویں وچ گلزار دے پکھ نندرانڑے اوڈے کھڑک بندوق توں تریہئے کے

پاپوش منور نہ سنبھلی سسڑی کئی وار اٹھی ڈھئے ڈھئے کے

،،،،

تریجھا مصرعہ اینج وی پڑھدے ہن

جویں وچ صحرا دے بک نندرانڑے اوٹھے کھرک بندوق توں تریہئے کے

ایہہ ابن الوقت جہئے ھس مکھ ھینی دلا ہٹکیا ھا کئی واری۔۔۔

ہتھوں منڑ دشمنڑ سمجھیئوی جند جیوی میری منت نوں دل آزاری۔۔۔

تک اوہ پیا اوندا ای نال غیراں دے اچے ہاسے مار کے تاڑی۔۔۔

اجے ویلا ای راء سائیں قدماں نوں جھل رل ویسیاں جان پیاری۔

میڈے دل مغموم دی فرحت دلبر تسکین قلوب دی مل ونج۰

زرا گالوں گال نئہورے کر ونج زرا میٹھڑا میٹھڑا کھل ونج۰

تیری نظر ہہ تاب مسیحائی دی کر زندہ دل بسمل ونج۰

پیئ طبع منور دی وہمی بݨدی میرے صدق کوں کر کامل ونج۰

ہاسے ڈهیر نفیس تے امن دے عادی ناسے ڄاݨدے رنجگیاں روسے

ہک بشر دی صورت دل لگ گئی وݨ سوچیاں الٹ پیوسے

کیتی کوشش بہؤں اساں خوشیاں دی غم الٹے ڈهیر ڈهیوسے

نا زندگی "راءسائیں " راس آئی نہ مرن دے لائق رہیوسے

مینڈا آخری نامہ سنمبھل کہ پڑھ خوشحال لجپال صنم ایں

محجُور حُضور دے رُخ انور دا پیا تڑپ کہ دیندائئ دَم ایں

ڈنہہ دیگر تائیں مونھ رکھیا راہسی جے بخشیں شرف قدم ایں

ونج آکھسی راء سائیں روحاں کُوں انج کردِن سجنڑ کرم ایں

تک میت سسی تے غربت وسدی مچ ھل چل گئی وچ فلکاں.

رنگ رتی تھل دیاں خاراں دی پئی ریت تے مارے جھلکاں.

ہنڑے خان آ ہتھ اکھیاں تے ڈیسی رہیاں آس تے اڈیاں پلکاں.

آکھے اج سکھ لتھی تینڈے ہجراں تھکی ونج راء سائیں خان کوں بھلکاں

.