منشو بھٹہ

منشُو بھٹہ سرائیکی زبان دا شاعر ہے۔

ڄم پل

٢٠ جنوری ١٩٨٨ء کوں ڄمے۔

نمونہ کلام

حول

ھک حول ہے حول وی اینجھا ہے او کھادی ویندے چڑیاں کوں

ہک بئے کوں آہدیاں ٻیٹھیاں ہن اوں وݨ تے آلہݨاں جوڑوں ہا جیندے نیڑے آرا نہ ہووے

ہک حول ہے حول وی اینجھا ہے او کھادی ویندے ݙانداں کوں

اتواریں اساں میلے تےجے ستر چکر نہ مارے ول بݨسوں رونق منڈی دی یا ٻوٹی ٻوٹی تھئے ویسوں ونڄ وکسوں کہیں دے پھٹے تے

ہک حول ہے حول وی اینجھا ہے او کھادی ویندے ککڑاں کوں جے اکھ ءچ خار نہ ماری تاں

وت کوئی تکبیر پڑھیسی نہ ایں پھڑکدے پھڑکدے مر ویسوں کوئی کتا بلا رڄ پوسی

ہک حول ہے حول وی اینجھا ہے او کھادی ویندے سیہڑاں کوں او چھتے ٻیٹھن کھݙے وچ

جے ٻاہر نکلسوں کیا ٻݨسی ساݙے چیکاں جنگل نہ سݨسی

ہک حول ہے حول وی اینجھا ہے او کھادی ویندے بندیاں کوں

او اپݨے پھل جھئیں ٻالاں کوں ٻس ہاں نل لا کے پئے ہن تھئے

توڑے پتے پاک ݙیہاڑا ہے نیں ونڄݨ ݙیندے جمعے تے

اے حول ہے منشو گنڈھڑی وچ متاں لعل مسیتوں گھر آون

غزل

آوے جے اتبار گھمیندا ٻیٹھا ہے

میکوں تیݙا پیار گھمیندا ٻیٹھا ہے

لعل ملنگ کوں ݙٹھی ساری دنیا کوں

انگلیں تے سرکار گھمیندا ٻیٹھا ہے

نو لکھ فوج دا چیتا اپݨی جاہ تے نیں

توڑے ہے بیمار گھمیندا ٻیٹھا ہے

اوہروں وی اروار گھماٹے کھاندا پئے

پروں وی کوئی پار گھمیندا ٻیٹھا ہے

اوندے ہتھیں کل کائنات دیاں رمزاں ہن

تسبیح جیڑھا یار گھمیندا ٻیٹھا ہے

جیڑھا جیڑھا اوندے ہتھیں چڑا ہے

اونکوں اونکوں یار گھمیندا ٻیٹھا ہے

تیݙے آلی کن دی والی ݙٹھی سی

منشو اڄ پرکار گھمیندا ٻیٹھا ہے

غزل

قسم ہے ٻݙھیپے دی نشانی ہے میݙی جان

آہدا ہیں جو تیݙے تے جوانی ہے میݙی جان

میں رلدا وداں اینکوں حقیقت نہ سمجھ توں

قصہ ہے فسانہ ہے کہانی ہے میݙی جان

تیکوں تاں نظردا ہے جو پھاسی آلا پھندے

میݙے کیتے زیور ہے تے گانی ہے میݙی جان

توں ݙیکھ تاں آیا ہیں میݙے ویڑھے دی وحشت

اوہا میݙے چہرے تے ورانی ہے میݙی جان

ہے تیݙے کنوں حسن دا بے انت خزانہ

دنیا وی تاں دولت دی دیوانی ہے میݙی جان

12 آنے زندگی دے میں تیݙے تے لٹائے ہن

باقی میݙے کولوں تاں چوانی ہے میݙی جان

کیا داد میں ݙیواں جو اے منشو دی غزل ہے

دریا ہے تے دریا دی روانی ہے میݙی جان

غزل

آدم خور دے ݙر توں اساں کھوہ کوں چھوڑے

نیں تاں کوںڑ وچیندے اتھاں واہندے جوڑے

میکوں لگدے حد توں ڈھیر تجاوز کیتس

ایویں لگدے گھڑے ٻوڑ کوں گھڑے ٻوڑے

میں اڄ اوندے ہتھوں کھادے نسری لگے

کیڑھا بندہ آہدا ٻیٹھے تما کوڑے

گھر دی ٹالھی ساݙے اتے چھاں نی کیتی

خجیاں ساݙے پیراں تلے کنڈے پوڑے

ساکوں لگدے ساݙی وستی اڄڑی ویسی

وت اڄ ساݙو بھڄدے آندن عربی گھوڑے

جیوݨ کولوں اساں منشو تھکے پئے ہیں

اونکوں آکھو آکے ساݙی ٻیڑی ٻوڑے

کندھاں اتوں شیشے نہ چھک

کندھاں اتوں شیشے نہ چھک

ساݙے کولوں چہرے نہ چھک

ساکوں ٹائی دے تحفے نہ ݙے

ساݙے ہتھوں گوچھے نہ چھک

اساں کچھ تئیں پاڑے ویسوں

ساݙے پچھوں چولے نہ چھک

مٹھا مٹھا کھل نہ جیویں

ساکوں اتنا ہولے نہ چھک

اکھیں کولوں منظر نہ گھن

پیراں کولوں رستے نہ چھک

منبر اتے قصے نہ گھڑ

ملاں میݙے بندے نہ چھک

میکوں دھئیاں دھئیاں نہ کر

بوچھݨ ءچوں دھاگے نہ چھک

ٻجھدن جیکر یار ٻجھا ݙے

ݙیواں کولوں جالے نہ چھک

ساݙے اتے نظماں نہ لکھ

منشو ساݙے پھٹے نہ چھک

غزل

توں کوئی وݙا تھیا کھڑیں اچا ٻولݨ نال

میں کوئی چھوٹا تھیندا پیاں تیݙے آکھݨ نال

مرلی ساݙے ساہ دے اندر ڈھولک ساݙی روح

اساں ہسے گھنگرو سائیاں اساں چھݨ چھݨ نال

باندر کلہ کوݙی کوݙی لݙو دودا کشتی

بندہ جیوݨ سکھ ویندا ہے کھیݙاں کھیݙݨ نال

میں ہݨ خالی خالی ہمی چن اے گلہ ݙتے

توں جو تارے ٻدھی ودیں اپݨے ٻوچھݨ نال

اڄ میں مٹھے شعر سݨیساں تلخی کوہنا ہوسی

میں اڄ روٹی کھادی وداں ماکھی مکھݨ نال

توں جو اپݨے ٻالاں دے ہتھ ݙزیاں ݙتی ٻیٹھیں

تیکوں چوکھا گھاٹا پوندے چڑیاں چگݨ نال

تیݙے سر توں وارا ونڄاں جیویں ہویں ٻچڑا

میکوں دید عطا تھئ تیݙا چولا چمݨ نال

میݙی بھل ہے میݙے پاروں کہیں دیاں ہنجوں ڈھاسن

وستی دے وچ جھمر ہوسی میݙے مرݨ نال

توں تاں سجدے ݙیندا ریہی ایں تیݙی اپݨی قسمت

میں تاں رب کوں راضی کیتے منشو نچݨ نال

غزل

تھی سگدے دا لحظہ ݙے چا میکوں سوچݨ کیتے

پچھے تیݙے نال میں ویساں تیکوں چھوڑن کیتے

سجھ کوں رسے گھت کے اساں روہ دے پار لہایا

ٻوہے آلی ویلک وچوں چن کوں ݙیکھݨ کیتے

دولی بندے کٹھے کیتے جھمر مارݨ کیتے

مولی بندے کٹھے کیتے بندے مارݨ کیتے

سرغٹ آ لا پنا میکوں رستے اتوں لبھے

کیڑھا میکوں پنسل ݙیندے غزل لکھݨ کیتے

اڄاں تئیں اسمان تیݙے کوں کوئی انگرا نی آیا

میں ہݨ گھرو نکھتا وینداں جاتک ویچݨ کیتے

کتھاں میݙا لیہ کھڑے کتھاں نجف کھڑے

مولا دوروں آیاں تیݙا روضہ چمݨ کیتے

جلدی کرو جیوو شالا پڑ کوں سدھا کرو

جھانجر اڄ بیتاب کھڑی ہے چھݨ چھݨ چھݨکݨ کیتے

غزل

تئیں پھوکا ڈے بجھایا ہے وسمدا ڈیکھ ڈیووے کوں

ایندی کاوڑ میڈی توبہ الردا ڈیکھ ڈیووے کوں

تیڈے ہتھاں دیاں تلیاں تے میں اپنڑے ہتھ کوں رگڑا ہے

میڈیاں تلیاں وچوں سئیاں نکلدا ڈیکھ ڈیووے کوں

ایڈا ظالم اندھارا ہے ایڈا اندھا اندھارا ہے

ایڈے اندھے اندھارے وچ ویپھلدا ڈیکھ ڈیووے کوں

ملے فرصت نماشیں کوں افق دو دید ماریں چا

بڈھیپا رت روا ڈیندے تے ڈھلدا ڈیکھ ڈیووے کوں

بغاوت آکھدن کیکوں تے باغی دی زیارت کر

میڈے کوٹھے دے جالے وچ مچلدا ڈیکھ ڈیووے کوں

میڈے وسبے دی رونق جھئیں کتھائیں رونق نیہوے ملدی

وسایا پڑ بکھائی بیٹھے تے کھلدا ڈیکھ ڈیووے کوں

تیکوں کنمبھار دے ہتھاں دی عظمت دا پتہ لگسی

توں دکھدا ڈیکھ آوی کوں تے بنڑدا ڈیکھ ڈیووے کوں

اڈوں طبلہ پیا وجدے اڈو جھانجر تے جوبن ہے

میں صدقے تھی ونجاں منشو او جھمدا ڈیکھ ڈیووے کوں