سوہݨی شاعری

غزل

مینہ نئیں وسدا ساݙو کھمڑیں لڳدیاں ہن

ساݙی واری جھڑ کوں بھاہیں لڳدیاں ہن

ساݙا جثہ پیلھوں پیلھوں تھیا راہندے

چار چودھاروں تتیاں وائیں لڳدیاں ہن

شام تھیوݨ توں پہلے باغ جھوریج ہوندے

سئیں دے ہتھوں جیلھے گکڑیں لڳدیاں ہن

تیݙا ظرف ھے "اللہ لکھ مراد ݙتے"

سدھ ہئی لکھ اچ کتنا صفریں لڳدیاں ہن

دل آ ٹیکوں حالی وی مت نئیں امدی

سچ اے شرم حیا کوں ڳالھیں لڳدیاں ہن

تیں توں اپݨے آپ کوں روک نمھی سڳدا

جیلھے تانگھ طلب دیاں تلھڑیں لڳدیاں ہن

جیرھا آصف اکھ دی پہنچ توں دور ہوندے

ساݙیاں اینجھی جاہ ونج اکھیں لڳدیاں ہن

جاویدآصف

غزل

پتھر دل دے ہاسے بھاویں جیڈے پکے ہاسے

تیکوں مونجھا ڈیکھ کے اساں روونڑ لگ گئے ہاسے

اج میں اسے جھاڑ دے تلے کلھا مویا بیٹھاں

جہڑے جھاڑ تے اساں کٹھے پینگھاں جھوٹے ہاسے

یاد ءئی چھڑا ڈسکا ہاویں ، اساں سنڑ گدا ہئی

دنیا ساتھے کھلدی رئی ہئی ایڈے رنے ہاسے

میڈا اللہ ! تیڈی ساڈی انج تاں کونئی مکی

اساں اتھے کجھ ڈینہہ چنگے جیونڑ لتھے ہاسے

اساں کیویں جیندے پئے ہئیں او تاں ساکوں پتئے

شکر اے جو مرنڑ کار ائی نئیں تاں مر گئے ہاسے

اپڑیں ذکر دی آپ حفاظت کرنڑ دا وعدہ کیتئ

ہئیں سئیں ؟ چھڑا ذکر تاں ناہی اساں ای تیڈے ہاسے

شہروں آئیں تاں سادھر ڈیکھ کے چھڑا کھلا وی نئیں

ونجنڑ آلی راتیں یاد ءئی کیڈے رنے ہاسے

اگوں اپڑیں بندے ہن سئیں پچھاں ہٹڑاں پئے گئے

نئیں تاں اگوں کونڑ کھڑوتئے کتھاں ڈیہدے ہاسے

افکار علوی

غزل

نِکے نِکے جگنواں دے ݙیوے ٻَلدے پئے ہِن ـــ

ایویں لڳدے بھٌلیے پکھی گھر دووَلدے پئے ہِن ـــ

سندکیاں ڳالھیں سݨݨ سانگے پکھیاں دے چودھاروں ـــ

سٌکے سِنے ہر وَنکی دے پَترے ہلدے پئے ہِن ـــ

مورہی ݙیہاں کلھا کلھا ودا راہندا ہامی ــــ

ہولیں ہولیں ݙٌکھ وی میݙے رَلے رَلدے پئے ہِن ـــــ

حال وہاݨی دا نہ پچھو جو گٌزرے سو گٌزریے ــــ

حال اَڄوکا ایویں ہے جو ساہ ہِن چلدے پئے ہِن ـــــ

چولی دا سنگ سمجھیں ہا چا پھولے پھولݨ والا ـــ

منہ توں استعارے آپݨے آپ نِکلدے پئے ہِن

ـ پٌھل اٻاہلے تھیندے ݙیکھ کے اکھیں ڳالھیاں تھیندن ـــ

پھَلدے پٌھلدے درد اٌملدے اندر ڳَلدے پئے ہِن ـــ

میکوں راوؔت ڳیتاں ݙیندن چاندݨ راتیں بَر وچ ـــ.

اَڄکل تاں اے تارے میݙی رت تے پَلدے پئے ہن ـــ

راوؔت قیصراݨی