روہی دی حیاتی
٭٭٭٭٭ روھی دی حیاتی ٭٭٭٭٭
«««« لکھت: ناصر اعواݨ »»»»
میں روھی ݙیکھݨ چہنداں ناصر،
سُݨیے می جو ایں ݙیݨ ڈراکلی دے سینے تے کھنڈیے ریت دے ٹٻیں دا نظارہ حیاتی دے بے انت سُݨہپ دا سونہاں کریندے.... فِکر کوں فراق دی لذت توں آشنا کریندے..... وصال دے حیاتی بھریے پل ایندی ڄال ہیٹھ ٻیٹھےخواجہ فریدؒ دیاں کافیاں ڳاندے نظر آندن...... ایندی کھِپ، ٻوئی، کنڈے تے لئی لاݨے دیاں سُݨیے می لوک قسماں چیندن..... ایندے ٹوبھے اُتے تریہہ دھمال پیندی ہے..... تریہہ دے نال سِر تے ترائے گھڑے رکھ کے ادھوراݨے بوچھݨ نال ٻدھے ٻال کوں کُچھڑ اُتے چا کے آوݨ والی روہیلی دا ݙُکھ محسوس کرݨ چہنداں...... اوندیاں اکھیں وچ لُکیے خوابیں دی مونجھ ݙیکھݨی ہے..... روھی دی تریہہ توں مردی تریمت دے ارمان کیا ہوندن؟ او کیویں اپݨی مِٹدی ہستی دا ݙُکھ محسوس کریندی ہے؟ اوندا شیشہ ٹوبھے دا مَیلا پاݨی کیویں ہوندے؟ ایہ سارے ݙُکھ میں قریب توں ݙیکھݨ چہنداں..... میں روھی دے گوپیں سالھیں وچ پوہ دے پالے تے کالے ہاڑ ہُنالے دی چس چاوݨی ہے..... ہاڑ دی چوݙی تے پوہ دی چوݙی.... روھی اچ کیجھی ہوندی ہے، ایں نظارے کوں وی میݙیاں اکھیں ݙیکھݨ چہندین.... بُھردیں قلعیں وچ ویݨ کریندی حیاتی دے زخم وی میں ݙیکھݨے ہِن..... میں اُڄڑیے کوٹ قلعیں دیاں غاراں وچ تَل وطنی محکومیں دیاں فریاداں وی سُݨنیاں ہِن تے کوٹ دیاں کندھاں اُتے لہو نال اُکریے بے زبان لوکیں دیاں لاشاں دے فوٹو وی اپݨے کیمرے وچ محفوظ کرݨے ہِن...... میں روھی اچ لہندے سجھ کوں رو تے رُخصت کرݨا ہے اتے اُبھردے سجھ دے درشن کیتے ساری رات تارے ڳݨدیں ہوئیں جاڳ کے گُزارݨی ہے...... میں روھی دے لِیہے یاد رکھݨ والیں روہیلیاں کوں مِلݨا ہے، روھی اچ بغیر چھیڑو دے چھڑیے مال دیاں ٹولیاں ݙیکھݨیاں ہِن، اُنھاں دے ڳل اچ وڄدے گھنڈ تے چݨکیاں دے سُر سانبھݨے ہِن..... اُٹھ، اُٹھاں تے لڈیے کچاوے تے بُکھ، تریہہ توں ہجرت کرݨ والا قبیلہ ݙیکھݨا ہے..... معصوم ہرݨیں دیاں چھانگاں تے وسدے مینہہ اچ اُنھاں دی مستی دا نظارا ݙیکھݨ وی میݙی خواہش ہے.... کھنبیاں، سِیٹوں، پھڳوسی تے سنگریاں دی تل وطنی سبزی کھاوݨی ہے،
کھیر، لسی، مکھݨ، تے کھرے گھِیو دا لطف گھِنݨا ہے...
وِرلھا جہیں سوہݨی راند (کھیݙ)! رساوݨی ہے....... روھی دے قصولی دا درشن کرݨا ہے، اوندی وساخ تے دُھواں لا کے سجھ تیئں بادشاہ تے ملوک زادی دا قصہ سُݨنا ہے..........
ایہ الفاظ غالباً 2001 اچ میݙا محبوب یار مرشد غیور بخاری میݙے دیرے تے لڳی ٹالھی تلے ٻہہ کے میکوں اہدا ٻیٹھا ہا.... میں اوندی ڳالھ مُہاڑ سُݨدیں ہوئیں ایہ سوچیندا ٻیٹھا ہم جو حالی تاں ایں مست وار شاعر روھی دا درشن نی کیتا تے ایندی ایہ حالت ہے..... رب ڄاݨے روھی کوں ݙیکھݨ دے بعد ایندے اُتے کیا کیفیت طاری تھیسی.....
میں کھلدیں ہوئیں مرشد غیور بخاری ݙو ݙیکھ کے آکھیم، یار تُساں حالی تیئں روھی کائنی ݙٹھی؟ اُنھاں انکار اچ اپݨا سِر لوݙیا...... اتے میں آکھیم "جانو جیرھے ویلھے دل کرے روھی دا پروگرام بݨاؤ چا"..... جیپ ہے پئی روھی ڄُلسوں پئے..... او ݙینھ تے ول اڄ دا ݙینھ اساں اپݨے رُدھیمے پاروں رَلے روھی نی ݙیکھ سڳیے.... مرشد غیور بخاری وی کلہیں روھی پھردا رہ ڳئے تے میں وی کلہیں یکی روھی پھِری ہے.... رَلے روھی نہ پھِر سڳݨ دا ارمان مجبوریاں دے ٹوبھے تے اڄ وی تسّا ٻیٹھے..... خیر جیویں رب کوں منظور تے جݙاں رب کوں منظور..... کݙاہیں رَل روھی پھِرسوں.....
اڄ میں ایں مضمون اچ مرشد غیور سیئں دی شاعری تے ڳالھ مُہاڑ کرݨی ہے تے اُنھاں نال جُڑیے ڳانڈھے دا حال سانجھا کرݨا ہے.....
میں مرشد غیور بخاری دی شاعری دا اوں ویلھے توں دیوانہ ہاں جݙاں فیس بُک تے وٹس اپ دا زمانہ دُور دُور تیئں نظر نہ آندا ہا.... کتاب اوں ویلھے شاعر دی فِکر نال پندھ کریندی پئی ہئی.... شعر اوں ویلھے سینہ با سینہ سفر کریندا پیا ہا..... وساخیاں میلے تے مشاعرے اوں ویلھے تفریح دا سبب ہوندے ہَن..... اوں وقت میں سکول پڑھدا ہامی اتے سرائیکی شعر و ادب نال میکوں عشق ہا.... آہروں ٻاہروں تھیوݨ والے مشاعریں وچ وی ونڄ شریک تھیندا ہم.... اوں ویلھے ہک مشاعرے وچ سرائیکی زبان دے عظیم شاعر سید احمد حسن پُرسوز بخاری سیئں نال اُنھاں دا پُتر غیور بخاری ہک مشاعرے وچ شامل آن تھیا.... خوش قسمتی نال اوں مشاعرے وچ ہک سامع دی حیثیت نال میں وی موجود ہامی.... ہم عمر ہووݨ پاروں تے اوں ویلھے دی روایتی شاعری توں ہٹ کے شعر آکھݨ دی وجہ توں میکوں مرشد غیور بخاری دی شاعری تے خوبصورت اندازِ بیان ایجھا بھاݨا جو میں اُنھاں نال اپݨی وسوں اچ شام مناوݨ دا دل اچ ارادہ کیتُم..... لیکن مسئلہ وسائل دی کمی ہئی.... پر ایں مسئلے دا حل میں ایں صورت اچ کڈھ گھِدا... گھر توں سکول کیتے جیرھا جیب خرچ مِلدا ہا میں اوندے وچوں کجھ روپے کُھنجا تے جمع کرݨ شروع کر ݙتے.... اتے کم و بیش ہک سال بعد میں کھتڑی بنگلہ (چولستان) اچ اپݨے طالب علمی دے وسائل خرچ کر کے مرشد غیور بخاری نال پہلی شام مناوݨ دا اعزاز حاصل کیتا....
او پروگرام چولستانی روہیلیاں کیتے ہک خوشی دا پیغام ہا ہک جیندی جاڳدی اُمید دی رات ہئی.... چولستانی وسوں دے سارے پھَلدے پُھلدے پُھل کٹھے ہن وچ اُنھاں سوہݨے شاعراں، ادیباں تے دھرتی ڄایاں ایہ سوہݨی شام منعقد کراوݨ تے خوش تھی کے میکوں ڈھیر ساریاں مبارکاں ݙتیاں.... اتے میکوں پہلی واری اپݨے "سرائیکی" ہووݨ تے فخر محسوس تھیا.... پر ویلھا چرخے دے چکر وانگوں اپݨی ٹور ٹُردا ریہا.... میں سرائیکی سرائیکی کریندا سرائیکی قومی جدوجہد کرݨ والے قافلے دا پاندھی تھی ڳُیم..... پاکستان سرائیکی پارٹی وچ ہک ادنیٰ کارکُن دی حیثیت نال کم کریندا رِہیُم...... کہیں کہیں میل اچ مرشد غیور بخاری دی زیارت وی تھی ویندی ہئی.... شعر وی سُݨ گھِندے ہاسے... ہر وار مرشد مِل کے میکوں اہدے ہن جو یار ناصر کُئی چولستان اچ سرائیکی ثقافتی میلے دا مُنڈھ ٻدھوں ہا.... میں وی جی نال جی مِلا کے اہدا ہم جو بس مرشد کٹھے تھیندے پئے ہیئں تے انشاء اللہ جلدی میلے دا مُنڈھ ٻدھیندے ہیئں..... میکوں میݙے رُدھیمیاں ویلھ نہ ݙتی تے وقت ٹُردیں ٹُردیں 2021ء دی ڈھلی رُت اچ پِیر ان پاتے......
فیس بُک تے مرشد غیور بخاری دی 5کتاب "حیاتی" دے ہوکے آنوݨ پئے ڳئے.... اتے "حیاتی" ونڈاوݨ والے مرشد کوں میں وی سݙ ماریا..... مرشد میݙے پہلے سݙ تے جی کیتی، ڈھیر مُد بعد میݙے گوپے دے اڳواڑ تے مرشد غیور بخاری تے غلام عباس غمگین سیئں پیر حیاتی سودھا پیر آن پاتا، اَل بھَل بعد حال حویلا تھیا.... مرشد اپݨی "حیاتی" میکوں ݙتی تے کھِلدیں ہسدیں ول اپݨی جھوک ݙے ول ڳئے.... میں کتاب کوں پڑھݨ شروع کیتا...... مرشد غیور بخاری دی ایہ5کتاب ہے ایں توں پہلے میں اُنھاں دیاں 4کتابیں کوں کئی وار پڑھ چُکیاں..... جݙاں وی میں مونجھا تھینداں تاں اپݨی مونجھ دا تعویز مرشد دی شاعری وچوں میکوں کہیں شعر دی شکل اچ مِل ویندے..... ایں سانگے میں سمجھداں میکوں خواب نال جُڑیے ہوئے عذاب دی منطق (عذاب خوابیں دے نال ہوندن) دا سونہاں غیور بخاری کیتے..... سِر دھرتی دی ویل دی ترغیب میکوں غیور بخاری ݙتی ہے...... میݙی چُپ چندری کوں تروڑن دا تݨ "کجھ اَلا سانولا" دی شکل وچ غیور بخاری ماریا ہے...... میݙی محبت تے اعتبار دا ناں غیور بخاری دی "ساکھ" ہے..... اتے میݙے سمیت ساری سرائیکی وَسوں، (روہ، روھی، تھل، دامان) غیور بخاری دی "حیاتی" ہے.......
ایں سانگے اڄ میݙا مرکز ومحور
غیور بخاری دی "حیاتی" ہے... جیندے وچ روھی دی تریہہ ہے تاں تھل دی مونجھ وی صدائیں ݙیندی نظر آندی ہے.... روہ دی وحشت ہے تاں دامان دا سُݨہپ وی جیندا جاڳدا محسوس تھیندے..... رومانویت دی رِیت تے لیکیاں ہویاں تصویراں ہِن تاں مزاحمت دے آسمان تے بغاوت دے ستاریں دی تندیر وی نظر آندی ہے...... ادھ موئے لوکاں دی فریاد ہے تاں جیوݨ دی اُمید دا سوجھلا وی شامل ہے.... وسیبی مُہاندریں دی ذات دا ݙُکھ ہے تاں دھرتی واس دی محکومیت دے ویݨ وی شامل ہِن...... مُدعا محبت توں مزاحمت تیئں دھرتی دی ہر تصویر دا سُݨہپ "حیاتی" وچ شامل ہے....
جدید دور وچ سرائیکی شاعری اپݨے نویکلے سُݨہپ نال نویں ڳالھیں تے موضوعات گھِن کے آندی پئی ہے.....
ایں ڳالھ دی گواہ مرشد غیور بخاری دی شاعری سمیت اڄوکے دور دے ڈھیر سارے شعراء دی شاعری ہے..... جیندے وچ اوپریاں تشبیہاں تے استعارے ٻہوں گھٹ تے تل وطنی علامتاں دا بھرواں اظہار ہے..... غیور بخاری دی شاعری پڑھ کے محسوس تھیندے جو روھی اوندی فِکری "حیاتی" ہے.... جیندے حُسن کوں او اپݨی فِکر دے رنگیں نال پینٹ کریندا پئے... مصور دی اکھ نال ݙیکھ کے شعر کوں ہک نواں حُسن بخش کراہیں روھی کوں اپݨی شاعری نال اتے اپݨی شاعری کوں روھی نال امر کریندا نظر آندے..... حیاتی وچ شامل ہک غزل اچ غیور بخاری روھی دا ہک منظر ایں بیان کریندے:
ایہ ہے کُئی روھی دی ڈھلدی دِیگر جو چندر بھوئیں تے نظردا ویندے.....
اُݙردی بھانویں جو رِیت پئی ہے پر اوندا چہرہ نکھردا ویندے....
میں پیار دے کینوَس تے لیکیے عجیب منظر کوں ݙہدا ٻیٹھاں....
بہار سرمی دے پُھل پے چیندن کہیں دا بوچھݨ اُݙردا ویندے.....
مرشد غیور بخاری صرف روھی دے سراپے کوں رومانویت دا رنگ نی ݙیندا بلکہ اِتھوں دے وسوں واݨیں دی بُکھ ݙُکھ، مونجھ تے رِیتاں دے مر مُک ونڄݨ دے ویݨ وی ولیندے...... قلعہ ݙیراور، دین ڳڑھ، پتݨ مُنارہ دیاں بُھردیاں سِلھاں دی مونجھ اتے ستلج تے ہاکڑہ دی تریہہ وی غیور دی شاعری دا حُسن ہے..... روھی روح کوں بھاوݨ والی ہک ایجھی جاہ ہے جتھاں انسانی حیاتی دے بے شمار موضوعات کھنڈرئیے پِن.....ویلھا باقی دنیا وانگوں روھی اچ وی آلس بھن کراہیں نویں دور دے رنگیں اچ رنگیج ڳئے... احساسات تے جذبات دی روشنی کوں اِتھ وی بُکھ دے اندھارے دا دیہہ نڳلی ویندے.... روھی اچ لہندے سجھ دی رتانجݨ روھی واساں تے ویݨ ولیندی ہے..... اُبھردا سجھ اُمید دی جاڳ تاں لیندے پر مٹیاں دے گُھٻکار دی کؤ کنّاں کوں ہُݨ نی سُݨیندی...... مُلاں بانگ ویلھے مال تاں چراند توں واپس ول آندے پر اُنھاں دا ݙُدھ شہروں آئے ڈالے (ویگن) دی کنڈ تے پلاسٹک والیاں چِٹیاں ڈرمیاں شہر چا ویندین..... روھی دے حُسن کوں بُکھ دا بھورا جن کھادی ویندے..... کھیر مکھݨ ماکھی دیاں سوغاتاں اٹے اچ لوݨ دے برابر رہ ڳن..... ایں سانگے غیور بخاری ایں منظر کوں اپݨی شاعری اچ ایں بیان کریندا نظر آندے......
روھی والے رِیتاں بُھل ڳن کھیر ڄمیندے کائنی....
کیݙا ݙُکھ ہے ڳاوی لسی ہُݨ وُلڑیندے کائنی.....
ایں غزل دے ہک ٻئے شعر اچ جیرھا ݙُکھ غیور بخاری بیان کریندے او وی ہک حقیقت ہے..... بلاشبہ کھیر ویچݨ کل تیئں روھی اچ ہک عیب تے گناہ ڳݨیا ویندا ہا.... پر اڄوکے دور اچ اساں روھی واساں دے دل وچ ایہ احساس مردا مُکدا ویندے.....
پہلے دور اچ لوک ہن اَہدے کھیر گناہ ہے ویچݨ.....
اڄ دے دور اچ سکھڑاں چاہ لو کھیر بچیندے......
میں غیور بخاری دا تھورائیت ہاں جو اوں اُتلے ݙو شعریں اچ روھی اچ ہک مُکدی رِیت دا شکوہ بیان کرݨ تے اکتفا نی کیتا..... بلکہ ایں عذاب دے مسلط تھیوݨ دا سبب وی ہک روہیلے دے زبانی بیان کر تے اساکوں شرمندگی توں بچا گھِدے....
بُکھ دے دیہہ جو پھیرا مارئیے مُک ڳئے ساݙا دھنولا....
گھیو مکھݨ دیاں سوکھڑیاں تیئں ݙو تہوں بھڄویندے کائنی...
ہاکڑہ دریا دے رُس ونڄݨ دا ݙُکھ ہووے یا ستلج دی مونجھ..... مومل سومل دیاں ماڑیاں دی سِک ہووے یا کاک ندی دے وِسر ڳئے ویلھے دا ویݨ..... پتݨ منارے دا ذکر ہووے یا ریت دے ٹٻیاں اُتے جنت دی بھاند ݙیندے کھِپ، لئی لاݨے دا سوہݨا منظر...... ایہ سارے رنگ مرشد غیور بخاری دی شاعری وچ موجود ہِن....
شعر ݙیکھو
ہاکڑ وی وَلیا نی حالی ستلج دے وی چھیکڑی ساہ ہِن....
پاݨی نال کنارا تھی ڳئے دُدھڑ دھوڑو دُھوڑ وے سیئں آں.....
مومل تے سومل دیاں ماڑیاں کاک ندی کوں وی بُھل ڳئے ہیئں....
ساݙا پتݨ منارا تھی ڳئے دُدھڑ دُھوڑو دُھوڑ وے سیئں آں.....
کھِپ لئی لاݨے دے وچ سنگریا ریت دے او ٹٻیاں دا منظر....
مُک ڳئے نور نظارا تھی ڳئے دُدھڑ دُھوڑو دُھوڑ وے سیئں آں......
روھی اچ بھِڑ تھئے شہریں دے کئی قصے ٹٻڑیں اُتے ٹھِکریاں دی صورت اچ موجود ہِن..... جنھاں کوں روہی واس ٹھیڑ وی اہدن.... اِنھاں ٹھِکریاں وچ گُزرئیے زمانے دے انسان دی حیاتی موجود ہے.... ایں منظر کوں وی مرشد غیور بخاری اپݨی سُڄاک اکھ نال جݙاں ݙیکھدے تاں اوندے اندر دا شاعر اپݨے الفاظ وچ اونکوں کجھ ایں طرحانویں بیان کریندے.....
کل شام میں روھی ویندیں ہوئیں ونڄ گُزریاں بھِڑ تھئے شہر کنوں.....
دِل ٹھِکریاں ݙیکھ تے آکھیا ہے جاگیر سُنڄاپو لڳدی ہے.....
اینویں ہک ٻئی غزل اچ لکھدن
قلعہ ݙیراور توں دین گڑھ تیئں کݙہیں جے پیریں دا پندھ کریں تاں....
توں آہروں ٻاہروں نگاہ بھنواویں اِتھاں لُٹیے کئی شاھر نکلسن.....
روہ "پہاڑ" کوں آہدن.... پہاڑ دھرتی اُتے کئی قسمے موجود ہِن، ریتلے رنگیں وچ رچیے ہوئے پیلے پہاڑ ہوون تے بھانویں ساول نال ہریے بھریے بلند قامت کالے پہاڑ ہر سُڄاک اکھ انھاں پتھریں نال اُبھریے ہوئے پہاڑیں کوں مضبوطی دی علامت سمجھدی ہے..... تہوں شیت روہ تے روھی دی تشبیہہ انسانی جسم نال جوڑ تے غیور بخاری رومانس دا ہک نواں روپ ظاہر کیتے....
روہ دا بدن ولھیٹ کے روھی مزاج شخص....
راہندا پے کئی ݙینہوار توں دل دے دَمان تے....
اینویں روھی وچ ٹوبھا "حیاتی" دی علامت سمجھیا ویندے.... ٹوبھے اُتے روھی واس لوک اپݨی تے اپݨے مال دی تریہہ ٻُجھاوݨ سانگے کٹھے تھیندن... پر جݙاں ٹوبھا سُک ونڄے تاں روہیلے مال سودھے ہجرت کرݨ تے مجبور تھی ویندن.... غیور بخاری ٹوبھے تے مردی تریہہ کوں وی ہک نشانی طور ورتیندے، اتے ایہ نشانی سُکے ٹوبھے دے حُسن اچ مزید ودھارا کریندی نظر آندی ہے.... شعر ݙیکھو
سُکے ٹوبھے دی تس ݙسیندی ہے....
تیکوں غیور اِتھ ملیے ہاسے....
اینویں ہک ٻئے خوبصورت منظر کوں غیور سیئں اپݨے خیال دا چولا پوائے....
روھی دی ریت چھاݨ تے آندے فقیر ہک....
تھی ویندے ݙیکھ چندر کوں بھولا کݙہیں کݙہیں....
دیوانگی دے ایں سوہݨے رنگ روپ کوں بیان کرݨ دے بعد مرشد غیور دی شاعری اچ پوہ دی چوݙی دا ذکر وی مِلدے .... پوہ دی چوݙی دا سُݨہپ صرف او انسان بیان کر سڳدے جیئں روھی اچ پوہ دی چاندݨی رات ݙٹھی ہووے.... اوندا لطف گھِدا ہووے..... مرشد غیور بخاری اپݨی شاعری وچ روھی اچ پوہ دی چوݙی دا اظہار کجھ ایں طرح کریندے .....
ہک رات تیݙے گݙ روھی وچ جیویں پچھلے سال گُزاری ہم....
ایں سال وی پوہ دی چوݙی او تیݙے نال گُزارݨ چہندا ہاں.....
مرشد غیور بخاری رومانویت دے جتنے رنگیں کوں اپݨی شاعری وچ پینٹ کیتے سارے سوہݨے ہِن.... پر دھرتی نال اوندی جُڑت تے اوندی شاعری اچ مزاحمت دا رنگ کݙہیں نہ ختم تھیوݨ والا ہے...... روھی اتے تھل دی ریت کوں کھوٹے سِکے ویچݨ والے غاصب لوکیں کیتے وی ہک سنیہا حیاتی وچ ایں شعر دی صورت اچ ساکوں مِلدے
جیرھا روھی تے تھل دی تتی ریت کوں کھوٹے سِکے وچیندا ہے غیریں دے وچ.....
ننگے پیریں اوں دھرتی دے غدار کوں تھل تے روھی پھِرا یار چس آونڄے........
دھرتی ماء دی محبت غیور بخاری دی شاعری دا مرکز ہے، حال ڈھیر لمبا تھی ڳئے، ڳالھ کُھٹانواں..... روھی اچ سنگت دا میل ہووے یا دامان اچ دھرتی ڄئیں دا کٹھ، تھل اچ سڄݨیں دا سانگا ہووے یا روھی اچ تھیوݨ والا چنݨ پیر دا میلہ مرشد غیور بخاری ہر جاہ تے سنگت سودھا سانجھا ہوندے.....
ایں دور اچ بھانویں جو میلے مُکدے ویندن، روھی دیاں سوکھڑیاں سوغاتاں کوں غریبی دی ݙیݨ نڳلی ویندی ہے، سانوݨ روھی توں رُسدا نظر آندے، پیت پریت تے رِیت دے ڳانڈھے مردے بُھردے ویندن..... پر ول وی مرشد غیور بخاری اپݨی "حیاتی" اچ سنگت کوں سݙ مریندا کھڑے.....
حیاتی ونڈیندا کھڑے....
سرائیکی جاڳے دی رِیت جڳیندا کھڑے..
اتے ایجھے سوہݨے شعر لکھیندا کھڑے
چنݨ پِیر تے اوچ دے میلے رُکدے مُکدے ویندن....
ہک ادھ میلہ ݙیکھݨ آنویں مونجھ لہاوݨ آنویں.....
ایں واری جے سانوݨ دا مینہہ روھی وچ وَس پووے....
کُھنبیاں سیٹوں نال پھڳوسی سنگریاں کھانوݨ آنویں....
اساں لوک "سرائیکی جاڳا" پئے غیور رکھیندوں.....
تھی سڳدی تاں چَوں چوݙیں وچ ماݨ ودھاوݨ آنویں......
(تمام شُد)