ارشاد ناصؔر دی شاعری

ارشاد ناصر دا تعلق تحصیل جامپور دے قصبہ آدھیوالا یونین کونسل بُولے والا نال ھے. ناصر اپݨی شاعری وچ ہک نویکلا نفیس پن تے خودداری دا درس ݙیندے۔

ڄم پل

ناں

ارشاد احمد

تخلص

ناصر

ولدیت

حاجی رسول بخش

استاد شاعری

فیض علی فیض

پیشہ

مزدوری

جاہ ٹکاݨہ

بُولے والا شہر آدھیوالا

فن شاعری

بحوالہ

عاشق بزدار سرائیکی دانشور شاعر سیاسی وسماجی اہدن ناصؔر ݙوہڑے دا مضبوط شاعر ھے. ایندی شاعری وچ سوز، کرب انسانی حقوق دی ترجمانی اتے بےوسی کوں وسیلہ بݨاکراہیں سرداری تے گوداگیری دے خلاف ناصر عَلم بغاوت بُلن٘د کریندے.جیویں جوعاشق خان اہدے اے ناصر دا کلام "‍‍میکوں ہر ھک شہر ءچ قید نہ رکھ کُجھ قید گھٹا کُجھ شہر گھٹا"اے واضع ترجمانی کریندے..

کمال شاعری ناصر دی

تِیڈے پیار ءچ تھئین بَھانویں جتنا تھئین نقصان نہ یاد ݙِیوائے کر

۞‍‍ بھنبھور دی رُل گئ سسڑی کُوں مکران نہ یاد ݙِیوائےکر

۞ تیڈی جُھوک تاں کڈݨ دی چھوڑ آئے ہیں ارمان نہ یاد ݙیوائے کر

.۞ تیڈے ھِن پَئےناصؔرھوسن پئے احسان نہ یاد ݙیوائے کر.۞

مَیں پَان٘دبوچَھݨ دے وُݨ وُݨ تے ھم ٻال پَڑھائے‍‍‍‍‍‌‌، مِیݙے کہیں کم آئے۞

ٻِیا فِیس دی خاطر خانِیں دے ھم ٹُکرپَکائے، مِیݙے کہیں کم آئے۞

وَل ناصؔرہر ہمسائے کُولوں ہَامی قرضے چَائے، مِیݙےکہیں کم آئے۞

کَل ݙُو سِیٹاں چَپڑاس دِیاں آئِن گِھن گُودا گئے، مِیݙے کہیں کم آئے.

تُوں وسدیں نال وسوں رہ وَنڄ اساں یار ویرانے ول ویسوں۞

تیݙی مونجھ نئ ٻیٹ ءچ رہݨ ݙتا آیوں جوڑ بہانے ول ویسوں۞

نہ ذات زمات پَھلور اساݙی نہ ݙے بئے طعنے ول ویسوں۞

اساں ناصؔر کاہیں ویچ گھنوں اساں کپڑن کانے ول ویسوں۞

نمونہ کلام

یا ساہ کݙھ گِھن یا مِنت لا میݙے سِرتےݙھان٘دےقہر گھٹا۞

یامیکوں وَہم وی تھوک ݙیوے یاپوہ دی رات دے پَہرگھٹا۞

میکوں وقت ݙے ناصؔرسن٘بھلݨ دا ھیں وحشی وقت دی لَہرگھٹا۞

میکوں ہَر ھِک شہرءِچ قید نہ رکھ کُجھ قید گھٹا کُجھ شہرگھٹا۞

ساݙے نال اَلائی احسان تیݙے،تیݙے نال اَلاوݨ روح ݙین٘دے

ݙیواں پِپلیں نال ٻُوہاری مَیں،تیݙا صحن سیجاوݨ روح ݙِین٘دے

جَݙاں چُنری چِیلک نال اَڑے،وَل پان٘دچُھڑاوݨ روح ݙین٘دے

تیݙےناصؔر پیردےتَلیاں کُوں چُم چُم چَمکاوَݨ روح ݙین٘دے

ݙوہڑہ

توݨےرُس ڳَئیں دِل دے ویڑھے وچ تیݙا حالی تَئیں کھڑکار ھےپیا

تیݙےرُخ تےتِل دی تات ھےپَئی تیݙا یاد اَڄاں مُسکار ھےپیا

میں پیار گِھدےھَم پیریں دےمیݙےمنہ کولوں مہکار ھےپیا

ھِیں ناصؔردِل کُوں بھوڳ آوِن تیݙےنال اَڄاں مُسکارھےپیا

ݙوہڑہ

تیݙےوَالیں دےتیݙیاں والیاں دے کہیں وَل ءِچ ہَیں تَہوں جَھل ءِچ ہَیں

تیݙےہاسیں دے،تیݙے رُوسیں دےکہیں پَل ءِچ ہَیں تہوں جَھل ءِچ ہَیں

تیݙےعاشق ہَیں،تیݙےنوکر ہَیں،اَٹکَل ءِچ ہَیں تَہوں جَھل ءِچ ہَیں

اَساں ناصؔرپِیت دے منڑکےہَیں تیݙےڳَل ءِچ ہَیں تَہوں جَھل ءِچ ہَیں

ݙوہڑہ

ھُݨ سوچ سَسّی بَدلا ڳئی اے ھُݨ کوئی بَھن٘بھور نہ بَر تِھیسی

ھُݨ کہیں دء پُھل نہ اُٹھ چَرسِن نہ کہیں دی باغ نظر تِھیسی

اُنویں خان دا معنٰی پھوڳ تَھئے،ھُݨ ہوت دےنال وی شَر تِھیسی

مکران توں ناصؔرکیچ تائیں ہَر وَزبر نال حَشرتِھیسی

ݙوہڑہ

مَیں اے سوچے اُونکوں دَردیں دا ٻَہہ ݙیساں حال نِماشاں کُوں

اُو رَن٘ج تھی ڳئے،اُو اَن٘ج تھی ڳئےرُل مُوئیں دے نال نِماشاں کُوں

کراں کِنتےمُنہ مَیں مُنہ ماری رُس پَ لَڄپال،نِماشاں کُوں

اُنویں ناصؔر سِرتےکھڑڳئی ھے تھی ڳئن کئ سال،نِماشاں کُوں

ݙوہڑہ

مَیں مَن٘گ پِن بوچھݨ سینگیاں توں جݙاں پِین٘گھ رَسائی، نَوھی دید بَھن٘وائی

اَڑی ݙیکھوݙیکھسی مَیں ݙو ھُݨ ہامی پُھوت بَݨائی، نَوھی دید بَھن٘وائی

مَیں کُڑکَڑیں لَڑ تے آپ ٻَدھی توݨےکَڑکَڑ تَھئی،نَوھی دید بھن٘وائی

مَیں ناصؔرپِین٘گھ تُوں بُھوئیں تَاݨی توݨےپَھڑکدی آئی،نَوھی دید بَھن٘وائی

ݙوہڑہ

دَر دَر پِھروائی،مخلوق کِھلوائی،بَھانویں جَئیں سِکھلائی اینکوں پیار اہدِن

مَیں لوئی ہَامی،مَیں لَاواں ہَا اُو رُلدی پَئی اینکوں پیاراَہدِن

مَیں کیا کیتے،تَئیں کیاکیتے،میکوں سَمجھ نی آئ اینکوں پیار اَہدِن

تیݙےپیار دی ناصؔرپُھوت ءِچ ھَم،میݙی پُھوت وَنڄائی اینکوں پیار اَہدِن

ݙوہڑہ

تیݙا شہر فقیریں تہوں چھوڑئیےتیݙا شَہرشعور تُوں واقف نَئی

اےڄاݨدےھِن کوہ طُورسڑیے،پرکہیں دےنُورتُوں واقف نَئی

خود داری ݙیکھ غَریبیں دی اے وی کہیں مغرور تُوں واقف نَئی

اُنوں خان کُوں ناصؔر بَھاہ لَیسوں،جہڑاکہیں مغرور تُوں واقف نَئی

ݙوہڑہ

تَن٘گ تھی تےشَہر نہ چھوڑ وَن٘ڄاں،ذرا شَہرکُوں آکھ رِعائیت کرے

اِیندیاں چُھولیاں اَکھ نَئ جَھل سَڳدی ذرا بَحرکُوں آکھ رِعائیت کرے

مَیں ان٘دری ان٘در مَرویساں تُوں وی ٻَاہَر کوں آکھ رِعائیت کرے

ہَر پَہرءِچ ناصؔرقہر کھڑے،کہیں قہر کُوں آکھ رعائیت کرے

ݙوہڑہ

مَیں ݙَر کُوں ہَر ڳِئیاں ٹھیک تَھئے ہُݨ ہار دا ݙَر نہ راھسی

جݙاں چاوݨےنَئی تیݙی نفرت دے کہیں بار دا ݙر نہ راھسی

سِر لَہسی جیڑھے لَہہ پوسی دَستار داݙر نہ راھسی

اُنویں مَرݨےناصؔرمَر وَن٘ڄݨےکردار دا ݙر نہ راھسی

ݙوہڑہ

میݙے مُلخ کُوں مُلاں بَرکیتی بَرتِھیویں بَدلی چال نِوھی

تیݙا مقصد دَہشت گردی ھے تُوں کہیں فِقےدے نال نِوھی

تَئیں بھوئیں تے بَھائیں ٻَال ݙِتِن کیتاخلق خُدا دا خیال نِوھی

سِجھ ناصؔر آپےاُبھرپوسی،نہ ݙےتُوں بان٘گ بِلال نِوھی

ݙوہڑہ

اُوندا نائب ھاں میکوں حُجتاں ھِن اُونکوں سُدھ ھے پَئی جہڑے حال ہاں مَیں

اَکھ جِھمکی تخت چَواگِھنساں،کہیں شاہ سَلمان دا خیال ہاں میں

قُرآن ءِچ ناصؔرݙیکھ تاں سَہی رَب آپ آکھیےتیݙےنال ہاں مَیں

تُوں آکھ چا سِجھ اُبھر پووے نِمہی ݙین٘دا بان٘گ بِلال ہاں مَیں

ݙوہڑہ

تیکوں پِڑ تےݙیکھ تےخوش تھی ڳئیوں،اَڄ جُھمراں لاوݨ چَس آؤسی

چَس آؤسی مونجھ دے ماریں کُوں کُجھ پُھوت بَݨاوݨ چَس آؤسی

اَڄ سُݨسوں ݙوہڑےݙاکݨی وچ کوئی ڳاؤسی ڳاوݨ چَس آؤسی

چُپ چُپ ءِچ ناصؔر رُل ڳئے ہَیں تیݙے نال اَلاوݨ چَس آؤسی

ݙوہڑہ

تیکوں سُدھ کائنی تیݙےبعد سڄݨ پَئےکینجھےبھوڳ بھوڳین٘دے ہَیں

پُچھ پوہ دی رات دےپَہریں تُوں تیکوں کتنا یادکرین٘دے ہَیں

ہَر رَستہ تیݙا اَ‍‌‌‌ن پُچھدےاَساں جیڑھے راہبتُوں وین٘دے ہَیں

تیݙی مونجھ ناصؔرایں کیتےکھڑے کن٘دھیاں نال اَلین٘دے ہَیں

ݙوہڑہ

کیوں روہ تے روہی ھِک اَہدِن تَھل نال دامان دا کیا رشتہ ءِ

کیوں بھوئیں تے بارش بھیج ݙین٘دے،بھوئیں نال اَسمان دا کیا رشتہ ءِ

تَئیں وی یار دی خاطر ران٘د رسائی،تیݙے نال جہان دا کیا رشتہءِ

کوئی ناصؔرعید نصیب نَئ تَھئ،میݙےنال ارمان دا کیا رشتہءِ

ݙوہڑہ

باران دی کَئ ماہ پھین٘گ نی آئی ٻُک اَݙ اَݙ ہَر اِنسان رُنے

کوئی سِرسَجدےسَٹ روپیا ھےکوئی پڑھ پڑھ قرآن رُنے

میݙی کن٘ڈتےآدم تڑپداں پئےکرعرض اےتَھل دامان رُنے

ساݙی آہ ناصؔر پُڄ عرش تےڳئی کھڑ کئی لحظہ اسمان رُنے

ݙوہڑہ

تیݙےنال تاں چان٘دݨی کھیݙ دی ھِےمیݙےنال ان٘دھارے رَہ وین٘دِن

نال تیݙےسُکھ سُمھ وین٘دِن،میݙے نال کھپارے رہ وین٘دِن

ݙےپھوکےاُݙا کِیری،میݙےنال اَنڳارےرَہ وین٘دِن

تیݙی طَلب دے ناصر نوکر ہَیں،تَہوں سِرتےکھارےرَہ وین٘دِن

ݙوہڑہ

تیڈےنہ آوݨ دا کہیں آکھیے

سِک سِیک وَدھائےمَیں روپئی آں

روپئی آں گِھن تے ناں تیݙا مَن موج ءِچ آئےمَیں روپَئی آں

کاں کن٘دھ تےݙیکھ تےخوش تَھئ ھم اُو وی اُݙریاڳئےمَیں روپَئی آں

تیݙی تان٘گھ ءِچ ناصؔر ڈینہہ گُزریے،سِجھ روہ ݙو تَھئےمَیں روپئی آں

قطعہ

نِسی چا مُڑتےپاتی جھاتی نِڳل ڳَئے

سَمجِھس چا اپݨا ذاتی نِڳل ڳئے

حیاتی وی ٻَہوں دَرد نِڳلی وَدی ھَئ

تیݙا دَرد پُوری حیاتی نِڳل ڳئے

قطعہ

ناکارےدی زندگی کُوں زندگی نَئ اَہدے

اشارے دی زندگی کُوں زندگی نَئ اَہدے

سہارےتےآڳئیں ناصؔر بہترہےمَر وَن٘ڄ

سَہارے دی زندگی کُوں زندگی نَئ اَہدے

قطعہ

ذرا سُݨ ھاں کُون٘جاں کیا اَہدِن

کُرلاٹ ھےگون٘جاں کیا اَہدِن

ہَاں ݙَلدےناصؔرمونجھ کنوں

تُوں اَہدیں مُونجھاں کیا اَہدِن

قطعہ

سوچ سوہݨی خیال ھووِن

لوظ موتی مثال ھووِن

پن٘دھ نی ناصؔرکڈاہیں تَھکین٘دے

سَفریں سَن٘گتی جےنال ھووِن