ماس اتے مِٹی (سرائیکی ڈرامہ)

”ماس اتے مِٹی“

(سرائیکی ڈرامہ)

کردار:

نواز                     …………………………        عمر ۵۵ سال کمزور نحیف بزرگ

فاطمہ                  …………………………        عمر ۰۵سال بزرگ خاتون

نازو                      …………………………             عمر ۹۱۔۸۱ سال

اَکو                        …………………………             عمر۰۳۔۵۳سال نوجوان

کرم داد                             …………………………             ٹھیکیدار

ملازم                  …………………………             کرم داد ٹھیکیدار  دا  ملازم

لڑکی                    …………………………             جرنلسٹ ورکنگ وویمن

انسپکٹر                              …………………………             پولیس انسپکٹر

سین نمبر 1       (آوٹ ڈور)

ہک نمائش دا سین جیندے وچ غیر ملکی لوک ہتھ نا ل بنڑیاں چیزاں ڈیکھدے پئے ہن آسے پاسے مٹی دے برتن۔

سین نمبر 2       )اِ ن ڈور(

ہک اینجھاں گھر جھتاں مٹی دے برتن وغیرہ بنڑدن۔ ہک بزرگ مٹی دی صراحی بنڑاون وچ مصروف اے، بزرگ دے آسے پاسے بال بیٹھن۔ڈوجے پاسوں اوندی ذال چارپائی تے بیٹھی اے۔

نواز:۔              (کم روک تے فاطمہ نال مخاطب تھیندے) بھلا کم اچ کیہاں عیب ہے۔ ہک ساڈا پُتر ہے جیکوں پیو ڈاڈے دا کم کرن اچ شرم آندی ہے۔

(فاطمہ تسبیح دا ورد ختم کر تے گھر دے چاروں طر ف منہ کرتے پھونک مریندی ہے۔)

فاطمہ:۔           اوندیاں گالہیں دا رنج نہ کیتا کر۔ بال ہے۔ ہولے ہولے سمجھ آ ویسی۔

نواز:۔              پتہ نی کڈن سمجھ آسی۔ دنیا کتھوں دی کتھا ئیں پُچ گئی ہے تے اے حالی  سمجھیندا ودے۔

فاطمہ:۔           میڈا اَکُو پڑھیا لکھیا نینگر ہے۔ جڈن اوں کوں نوکری مل گئی تاں ساڈے ڈینہہ وی پھر ویسن۔

نواز:۔               ڈینہہ ایویں نی پھردے۔ کم کرنا پوندے، جان لڑاؤنی پوندی ہے۔اے میڈیاں انگلیاں کوں ڈیکھ، ہنروسیا ہویا اے انہاں اچ۔ ہنر جیڑھا بندے کوں عزت ڈیندے۔

( نوازدا ساہ پُھل ویندے۔کیمرہ نواز دی انگلیاں فوکس کریندے۔ نواز ٹھنڈے ٹھنڈے  ساہ گھندے)

فاطمہ:۔           ول ساہ چڑھ گے؟

نواز:۔               (بے ترتیب ساہ گھندے ہوئے) ساہ تاں ہوندا ای پرایا ہے۔ تے چھیکڑ۔۔۔لگدے جو

              ۔۔۔۔اے وی۔ 

              (سینے اتے ہتھ رکھیندے)ایں کوٹھے کوں۔۔۔۔ہن خالی کرن آلا ہے۔

فاطمہ:۔           ہیں کیتے آہدی ہاں جو آپنے آپ کوں ڈھیر ڈکھ ناں لا۔ اللہ نے کیتا تاں سب چنگائی تھی

              ویسی۔

نواز:۔              نازو۔۔۔ میڈی دھی۔۔۔کتھاں ہے۔۔ سَڈ۔۔ا وں کوں۔۔۔سَڈ میڈی دھی کوں۔

فاطمہ:۔            سڈینی ہاں۔

              (نازوکوں آواز ڈیندی ہے)

              نازو۔۔اڑی نازو

نازو:۔               (آف کیمرہ)آئی اماں

فاطمہ:۔           اڑی پیو سڈیندا پئی۔گالھ سن

              (نازو کمرے توں باہر نکل آندی ہے تے اپنڑے بابے کوں سہارا ڈیندی ہے)

نازو:    ابا۔ کیا تھی گے تیکوں۔

فاطمہ:۔            اوہا۔اوتری ساہ دی تکلیف،مکن ا چ ای نی آوندی۔

              (نواز بے ترتیب ساہ گھندے تے سر چا کے نازو کو ڈیہدے تے اوندے سر اتے ہتھ 

              پھریندے)

نواز:۔              نازو!

نازو:    (پیار نال) ہا۔ابا کیا آدھیں ہیں ڈس کیا گالھ ہے۔

نواز:۔              پُتر۔۔۔ہوں۔۔۔میکوں پانی پلا۔

نازو:۔               اچھا ابا

              (نازو اٹھی کے گھڑے وچوں پانی بھر کے اپنڑے بابے کوں پلیندی ہے)

              (نواز ڈوچار گھٹ پانی دے پی کے گلاس واپس نازوکو ں ڈیندے تیز تیز ساہ گھندے 

              تے وت دور خلاواں وچ ڈیکھن لگ پوندے)

اٹاں دے بھٹے دا منظر

کیمرہ سب توں پہلے دھویں والی چمنی کوں فوکس کریندے۔ تے وت بھٹے دے نال چھوٹے کمریاں کوں۔ہک کمرے دے اندر اکو اپنڑے سنگتیاں نال تاش کھیڈدا بیٹھے  کیمرہ اکو دے ہتھاں وچ تاش کوں فوکس کریندے۔

اَکو:۔  (پتہ سٹیندے ہوئے) اے۔۔۔۔اے یکّہ

دوست:۔      واہ اَکو واہ۔ توں تاں ہک پتہ سٹ کے ساری بازی ولہیٹ گِدی ہے۔

اَکو:۔  اوئے صرف کھِڈ کار کوں پتہ ہوندے جو کیڑھا پتہ ساری بازی پلٹ سگدے۔

              (ہک نوجوان تاش دے پتے کٹھے کریندے ایں دوران دروازے وچ بیا نوجوان ظاہر 

              تھیندا ہے)

نوجوان:۔(گھبرائے  ہوئے لہجے وچ) اَکو اَکو

اَکو:۔  خیر تاں ہے۔ بہوں گھابریا ودیں۔ کیا گالھ ہے۔

نوجوان:۔اَکو! تیڈے بابے دی طبیعت بہوں خراب ہے۔ توں جلدی گھر ونج۔

              (اکو کھڑا تھی ویندے)

اَکو:۔  کیا تھی گے میڈے بابے کُوں ہن ڈس کیا تھی گے۔

نوجوان:۔ اے میکوں نی پتہ۔ پر تیکوں جلدی جلدی گھر پہنچنا چاہیدا ہے۔

              (اَکو چپ کر کے جتی پیندے تے باہر نکل ویندے۔محفل وچ خاموشی اکوتاش کوں زمین 

تے سٹ ڈیندے تاش دے پتے بکھر ویندین۔کیمرہ تاش دے پتیاں کوں فوکس کریندے)

شام دا منظر اکو دا پیو چارپائی تے ستا پیا اے۔نازو بابے دے مونڈھے گھٹیندی پئی اے۔اچل چیت اکو دروازہ کھول تے اندر آندے۔کیمرہ سب دے تاثرات کوں فوکس کریندے۔

اَکو:۔  اماں! ابے کوں کیا تھی گے۔۔۔کیا تھی گے، ابے کوں

نازو:۔               تیکوں کیا ہے۔ بھانویں کجھ وی تھی ونجے توں ونج کے اپنے دوستاں رلے گپاں مار۔

              خوشیاں منا انہاں نال۔

اکُو:۔  نازو۔ زبان سنبھال کے گالھ کیتی کر۔

              (نواز اَکو  کو ں غورنال ڈیکھدے)

فاطمہ:۔           اَکو! میڈا پُتر تیکوں پتہ تاں ہے جو تیڈے پیو دی طبیعت ہرجی ہوئی ہے۔تیکوں اوندا خیال

              رکھنا چاہیدا ہے۔

نازو:۔               اماں! ایکوں آپنے علاوہ کہیں بئے دا خیال کیویں تھی سگدے ایندی آپنی اولاد جمسی تاں

              ایکوں پتہ لگسی جو ماء پیو کیویں اوکھے تھی کے آپنے بالاں کوں پلیندن۔

اَکو:۔  اماں علاج کیتے تاں ایڈی وڈی رقم چاہیدی ہے۔ تے میں۔۔۔۔میں کتھوں گھن کے

              آواں ایڈے پیسے۔

فاطمہ:۔            اَکو پُتر! توں جوان امان ایں۔ کہیں یار سنگتی کول ادھار گھن چا۔۔۔تے ول کوئی کم کار کر کے

              لہا ڈیویں۔

نازو:۔               اماں اوکھے ویلے تاں بندے دا پچھا نواں ای اپنا نی بنڑدا۔ سو نہیں وی آن سُو نہیں بن

              ویندن (نواز تیز تیز ساہ گھندے اوندی طبیعت خراب تھیون لگ پوندی ہے)

اکو:۔  (گھبراندے ہوئے) اباّ۔اباّ تیکوں کیا تھیا ویندے۔

              (نوازکوئی جواب نہیں ڈیندا)

فاطمہ:  اکُو پُتر کجھ کر پیو کیتے کہ کجھ اے نہ ہووے جو۔۔۔۔۔اے نہ ہووے جو اساں سارے ہتھ

              ملیندے رہ ونجوں۔

نازو:۔               (روندے ہوئے) اماں! جیکر اکُو لالا کجھ نی کر سکداتاں میں آپ پُتر بن کے بابے کیتے

               دوا مل گھن آساں۔ میں بابے دے ہتھا ں دے بنے ہوئے مٹی دے کھڈاونے بزار اچ ویچ 

              کے ایہناں دا علاج کریساں۔

              (نازو دی گالیہیں وچ امید دی روشنی)

              میں اپنے بابے دا آپ علا ج کریساں۔۔۔۔ آپ علاج کریساں میں اپنے بابے دا۔

ٹھیکدار کرم داد کھڑے۔نالوں نازو برتن دا ٹوکرا چا کے گزردی ہے۔ٹھیکدار للچائی نظراں نال ڈیہدے تے ول ملازم کوں سوالیہ انداز نال ڈیہدے تے اپنڑیاں مونچھاں اتے ہتھ پھریندے۔

ملازم:۔           (کھلدیاں ہوئیاں)۔۔۔۔اے۔۔۔اکو دی بھین ہے۔ لگدے جو مٹی دے تھاں ویچن بزار ویندی پئی ہے۔

کرم داد:۔ پر اے مٹی دے تھاں ویچن آلی پری ساڈا تاں ہاں ای نال کڈھ کے گھن گئی ہے۔

(کرم داد اتے اوہدا ملازم کھلدے ہسدے ڈسدن تے ہک پاسوں اکو تیزی نال آندا ڈسدے)

ملازم:۔           او ڈیکھو۔ ڈوجھے پاسوں اکو وی آندا پے وے۔

کرم داد:۔ آون ڈے ڈیدھے ہیں کیا آہدے

ملازم:۔           (ہنستے ہوئے) لگدے ایکوں کوئی لوڑ پرلا کے اڈائی آندی ہے۔

(اکو کرم داد دے نیڑے آ ویندے)

کرم داد:۔ خیر ہے اکو! بہوں جلدی اچ ودیں تھیا

اکو:۔  (گھبراندے ہوئے) ٹھیکیدار صاحب! مینڈے بابے دی طبیعت سخت خراب ہے تے میکوں۔۔۔۔۔(سر جھکا تے)  تے میکوں اوندے علاج کیتے کجھ پیسیاں دی لوڑ ہے۔

(کرم داد اوں رستے ول ڈیہدے  جہڑے پاسے اکو دی بہن گئی ہے تے ول اپنڑے سینے اتے ہتھ رکھ کے آہدے)

کرم داد:۔ پیسے؟ پیسے تاں تیکوں مل سکدن اکو۔ پر توں۔۔۔میڈا مطلب ہے جو توں پیسے واپس کیویں کر سیں۔ کیون جو توں تاں کوئی کم وی نی کریندا۔

اکو:۔  میں محنت مزدوری کر کے تہاڈے سارے پیسے لہا ڈسیاں میں تہاڈے۔

کرم داد:۔  اچھا! ڈیکھ گھن اکو، سوچ گھن۔۔کتھا ئیں اے نہ تھیوے۔۔۔۔۔

ملازم:۔           ٹھیکیدار صاحب! آپنا بال ہے تے و ل گال وی تاں آپنے گھر دی ہے اکو ساڈے کول پرے تاں کوئے نی

کرم داد:۔  جیکر اے گالھ ہے تاں ول اساں اکو دی مدد ضرور کر سیوں۔

(کرم داد جیب وچوں پیسے کڈھ کے اکو کوں ڈیندے)

کرم داد:۔ گن گھن اکو پورے ڈاہ ہزار ہن۔

(اکو پیسے پکڑگھندے)

اکُو:۔  تہاڈی وڈی مہربانی ٹھیکیدار صاحب، وڈی مہربانی تہاڈی میں تہاڈا اے احسان کڈا ہیں نی بُھل سکدا۔ 

(اکو پیسے گھن کے چلا ویندے)

سین نمبر 6(آوٹ ڈور)

ڈرگ مارکیٹ دا منظر ہے۔ اکو ہک میڈیکل سٹور وچ داخل تھیندے نسخہ کاؤنٹر تے کھڑے شخص کوں ڈیندے او نسخہ پڑھدے تے دوائیاں کڈھ کے اکو کوں ڈیندے۔ کیلکولیٹر تے حساب کرن توں بعد اکو دوکاندا ر کوں پیسے ڈے تے گھر والے پاسے روانہ تھی ویندے

سین نمبر 7(اِن ڈور)

اکو دے گھر دا منظرویہڑے وچ نواز دی لاش پئی ہے تے آسے پاسے تریمتیں جمع ہن۔اکو دروازہ کھول تے اندر آندے۔لاش ڈیکھ تے اوندے ہتھوں دوائیاں دا شاپر ڈھ پوندا ہے او غم نال نڈھال تھی تے نازو اکو کوں لپٹ ویندی ہے۔

نازو:۔               (روندے ہوئے) اکُو

فاطمہ:۔            تقدیر تاں بندے کول ہمیش ڈاڈھی تھیندی رہ گئی ہے۔ پر غریب لوکاں تے ایندا  وس بہوں چلدے۔

              (اکو نڈھال تھی دیوا ر دا سہارا گھن تے بہہ ویندے) 

اکُو:۔  غریب تاں جمیا ای ڈکھ چاون کیتے ہے اماں!

نازو:۔               مٹی کو شکلاں ڈیون آلے ہتھ اج آپ وی مٹی تھیون آلے ہن۔

              (گھروچ موجودخواتین وچوں ہک خاتون بلیندی ہے۔)

خاتون:              اکو پُتر جو کجھ تھیا ہے ایکوں خدا دی رضا سمجھ کے قبول کر گھن

فاطمہ:  (روندے ہوئے) صبر کر میڈا پُتر۔صبر کر

اکو:۔  (کمبدی ہوئی آواز وچ) اماں۔۔۔۔او۔۔۔۔او۔۔۔اوڈیکھ (آسمان دا انگلی نال اشارہ)

               او ڈیکھ لگدے۔۔۔لگدے جو دُھپ میکوں کھاون کوں آندی پئی ہے۔

              (فاطمہ روندے ہوئے اکو دے والاں وچ انگلی پھریندی ہے تے ڈوہاں ہتھاں نال اوکوں 

              تسلی ڈیندی ہے)

فاطمہ:  دھپاں نے تاں ہن ساڈے گھر دا بوہا ڈیکھ گھدے اکو پر میڈے پاسے ڈیکھ ماء ای تاں

              چھاں ہوندی ہے تے میں آپنے جیندے جی تیکوں تتی وا ناں لگوں ڈیساں۔

اکو:۔  (روندے ہوئے) اماں۔

              (اور فاطمہ اکو کو سینے نال لا گھندی ہے)

سین نمبر 8(آوٹ ڈور)

پس منظر میں بھٹے دا دھواں ڈیندی چمنی اُتے کام کار وچ  مصروف مزدور۔ کرم داد چار پائی اُتے اکو زمین تے بیٹھا ہے۔)

کرم داد:۔  اکو۔ تیڈے پیو دے ٹر ونجن دا بہوں رنج ہے

اکو:۔  (پریشانی دے آثار) ٹھیکیدار صاحب میں تاں کلہا تھی کے رہ گیاں۔

کرم داد:۔  اتھاں ہر بندہ کلہا ہے اکو۔ ہر بندہ کلہا ہے تے کلہیاں نے رل کے حیاتی دی جھوک وسائی

              ہوئی ہے۔

اکو:۔  ٹھیکیدار صاحب مین تہاڈا احسان مند ہان جو تساں اوکھے ویلے کم آکے میڈی مدد کیتی ہے۔

کرم داد:۔  اساں تاں تیڈی مدد کرڈتی ہے اکو۔ پر توں ڈسا جو توں ساڈے پیسے کڈن ولا کے ڈیندا

              پئیں؟۔

اکو:۔  ٹھیکیدار صاحب ٹھیکیدار صاحب میڈے کول جیڑھے ویلے وی پیسے کٹھے تھی گئے میں تہاڈا

              قرضہ لہا ڈیساں 

              (کرم داد چارپائی توں اٹھی کے ڈو قدم ٹردے تے ول غصے نال)

کرم داد:۔  کیویں؟ جو ا کھیڈ کے پیسے لہسیں میڈے۔

              (اکو کھڑا تھی ویندے)

اکو:۔  کوئے ناں ٹھیکیدار صاحب میں۔۔۔۔ میں محنت مزدوری کر کے تہاڈا قرضہ لہیاں تے

              ۔۔۔۔تے۔۔تہاڈا ہک ہک آنا ں تہاکوں ولا ڈیساں 

کرم داد:۔  ہک ہک آناں ولا ڈیساں؟

              (کرم داد کوول مڑدے)

کرم داد:۔ اوئے توں محنت مزدوری کرکے آپنا تے آپنے گھر آلیاں دا پیٹ پلیسیں یا میڈے پیسے

              ڈیسیں ہیں۔ ڈس میکوں 

اکو:۔  (۔۔۔۔حوصلے نال) ٹھیکیدار صاحب۔۔ٹھیکیدار صاحب!

              (کرم داد اکو درہتھ دا اشارہ کر کے اوندی گال کٹ کریندے ہوئے)

کرم داد:۔ اکو۔ میڈے پیسے واپس آون دی ہکو صورت تھی سگدی ہے جو توں آپنے ٹبر سمیٹ میڈے

              بھٹے تے کم کر۔

اکو:۔  (حیرت نال) بھٹے تے کم! تے سارے گھر آلیاں نال؟

کرم داد:۔  بس ایہا ہکو صورت ہے ایں طرحاں تہاکوں کم دی مزدوری وی ملدی راہسی تے میں

              تھوڑے تھوڑے کر کے ادھار دے پیسے وی کٹینداں راہساں 

اکو:۔  تے کیا ایں طرحاں ادھار دی رقم لہہ ویسی؟

کرم داد:۔  (چٹکی وجیندے ہوئے) بہوں جلدی۔ تے ہن توں ونج تے کل توں تساں سارے گھر

              آلے آکے بھٹے تے کم کراہے چل شاباش چل۔

اکو:۔  (سر کھجیندے ہوئے)

              (اکو ہولے ہولے قدماں نال روانہ تھی ویندے۔کیمرہ کرم داد کوں فوکس کریندے۔کرم 

              داد مچھاں کوں ول ڈیندے)

سین نمبر 9(آوٹ ڈور)

اکو، نازو، فاطمہ سانچیاں وچ مٹی پا تے اِٹاں بنڑیندے پین۔نازو گھڑے وچوں پانی دا گلاس بھر تے پیندی ہے۔کرم دا د آندے)

کرم داد:۔  (مچھاں کو ں ول ڈیندے ہوئے) کیون نازو، کم اچ دل تاں لگیا پے ناں۔

              (نازواٹھدی ہے تے کرم داددی گال کوں سنڑی ان سنڑی کر ڈیندی ہے)

کرم داد:۔  گالھ تاں سن نازو، آپنیاں نال ایڈا غصہ چنگانی ہوندا۔

نازو:۔               اپڑائنت صرف اپنے  خون اچ ہوندی ہے کرم داد تے تیڈا تے ساڈ ا خون کڈاہیں ہک نی

              تھی سکدا۔

کرم داد:۔  (کھلدے ہوئے) اوئے خون ہکو سواں ہوندے نازو۔ محبت اچ اپنڑائنت ہوندی ہے

              جیڑھی سانگے گنڈھیندی ہے۔

نازو:۔               اے صرف تیڈے خواب ھن ٹھیکیدار جیڑھے کڈاہیں پورے نی تھی سگدے

کرم داد:۔  دلاں اچ خلوص ہووے تاں خواب آپے تعبیر بن ویندن

نازو:۔               اساں تیڈے قرضے دی زنجیر اچ بَدھے کھڑے ہیں ٹھیکیدار۔تے جڈن تیڈا قرضہ لہہ گیا

              اساں اتھوں چلا ونجنے تے ول توں اپنے خواباں رلے کلہا تھی کھڑوسیں۔

              (کیمرہ فاطمہ کو فوکس کریندے)

فاطمہ:۔            نازو۔ بس کر ڈھیر گالہیں نہ کر ٹھیکیدار صاحب نال ویلے سر آپنا کم مکاون دی کر

نازو:۔               ہوں۔

              (نازو کم کیتے فاطمہ در ویندی ہے۔)

کرم داد:۔  (مُچھاں کوں ول ڈیندے ہوئے) قرضہ ُچکیندے چُکیندے تاں نسلاں لنگھ ویندن،

              ناں تہاڈا قرضہ لاوہنیں تے ناں تساں اتھوں ونجنیں، ہی، ہی،ہی۔۔۔۔۔۔۔

              (کرم دادکھلدے ہوئے ہک پاسے لگا ویندے) 

سین نمبر 10(اِ ن ڈور)

گھردامنظر ہے، اکُو، فاطمہ اے نازو موجود ہن تے آمنے سامنے چارپائیاں تے بیٹھن۔

نازو:    اکُو، توں ساکوں کیہڑے عذاباں وات ڈے ڈتے۔

اکُو:۔  تے چھیکڑ قرضہ چکاون کیتے ٹھیکیدار دی مزدوری تاں کرنی ہئی ناں۔

فاطمہ:  پُتر۔اے ٹھیکیدار وی کوئی بندہ ہے! جیڑھا گالھ گالھ نال آپنے قرضے دے مینڑھے

              ڈیندے۔

نازو:۔               ہُن اساں محنت مزدوری کرکے، آپناں پیٹ پالوں، اوندا قرضہ لہاؤں،یاسود بھروں۔

فاطمہ:  توباں،پتہ نی غریباں دی مجبوری نال کھیڈن دی ریت کڈن مکسی، تے پتہ نی جومکسی وی

              سئی یا کوئے ناں۔

اکُو:      اماں! ٹھیکیدار آپ تاں ٹرکے قرضہ ڈیون کوئے ناں آیا ہئی، چھیکڑ میں آپ بابے دی بیماری

              کیتے وہاج تے اوندے کول قرضہ چاتا ہئی۔

نازو:    (ڈند پیندے ہوئے) تے اے ٹھیکیدار میکوں ایویں آنے کڈھ کے ڈیڈھے جو دل 

              کریندے۔۔۔جو میں ایندے ڈوہاہیں آکھیں کڈھ گھناں۔

              (کیمرہ گھر دے دروازے کوں فوکس کریندے)

لڑکی:   السلام علیکم!

فاطمہ:  واعلیکم السلام!

لڑکی:   میں ہک جرنلسٹ ہاں، مطلب جو ہک اخبار اچ کم کرینی ہاں تے ہک فیچر تے کم کریندی پئی

              ہاں۔ 

فاطمہ:  اچھا، اچھا، نازو۔ انہاں کیتے کرسی چاکے گھن آ۔

لڑکی:   نئیں نئیں شکریہ۔ میں تہاڈے نال کھٹ تے بہہ وینی ہاں۔

              (لڑکی فاطمہ دے نال چارپائی تے بہہ ویندی ہے)

نازو:    تساں کیا پیسو۔ میں تہاڈے کیتے چاہ بنا کے گھن آنی ہاں.

لڑکی:   تکلیف دی کوئی لوڑ کائنی۔تساں بس میڈے کجھ سوالاں دا جواب ڈیوچا

              (لڑکی پرس چوں نوٹ بک اور قلم کڈھیندی ہے)

لڑکی:   اے ڈسو جو تساں سلھاں تھپن دا کم آپنی مرضی نال کریندے ہوے یا۔۔۔۔

              (لڑکی نوٹ بک اتے لکھدی ہے)

نازو:    کتھاں بی بی اساں تاں مجبوری دی زنجیر اچ بدھے پے ہیں۔

فاطمہ:  میڈے پُتر نے ٹھیکیدار کول آپنے پیو دی بیماری کیتے قرضہ چاتا ہئی جیکوں لہاون کیتے

              ساکوں مجبوراً اتھاں کم کرنا  پوندا پے۔

لڑکی:   تے کیا تساں کوئی بیا کم کار کرکے اوندا قرضہ نی لہا سگدے۔

اکُو:      ٹھیکیدار آدھے جے کر تساں اِتھوں گئے تاں میں تساں ساریاں کوں زنجیر پوا کے بدھ ڈیساں۔

فاطمہ:  اساں تاں اُوئیں ای بدھے پے ھیں بی بی! غریب آدمی دی دھاں اتھاں کون سنڑدے

              بھلا۔

لڑکی:   میڈا خیال ہے جو ساڈا قانون حالی ایڈا ڈورا کائنی تھیا، تے او تہاکوں ٹھیکیدار دے ظلم توں

              ضرور نجات ڈویسی۔

نازو:    اللہ کرے ایویں تھی ونجے۔

              (لڑکی قلم تے نوٹ بک پرس اچ رکھ تے کھڑی تھی ویندی ہے)

لڑکی:   اچھا میں ہُن ویندی ہاں۔

اکُو:      تساں ساڈے اُتے تھیندے ہوئے ظلم دی کہانی وڈے افسراں تک پُچا ڈیسوں ناں۔

لڑکی:   بالکل پُچا ڈیساں تے انشاء اللہ ٹھیکیدار کوں ظلم دا بدلہ وی ضرور ملسی۔

              (لڑکی نازو سے ہاتھ ملیندی ہے)

لڑکی:   اچھا خدا حافظ!

فاطمہ:  خدا حافظ!

              (لڑکی چلی ویندی ہے)

سین نمبر11 (آوٹ ڈور)

اِٹاں دے بھٹے دا منظر۔اکو، نازو، فاطمہ کم اچ مصروف ڈوجھے پاسوں کیمرہ کرم داد تے اوہدے ملازم کوں فوکس کریندے)

ملازم: (شیطانی کھل کھلدے) وہاج تے چاتے ہوئے قرضے دی وکوڑ ڈاڈھی بُری ہوندی اے۔

              (کیمرہ نازوکو فوکس کریندے)

کرم داد:           (نازودی طرف ڈیکھدے ہوئے) میں تاں انہاں ملوک ہتھاں کوں ڈیدھا پیاں جیڑھے

              مٹی اچ خراب تھیندے پن۔

              (کیمرہ نازو دیاں ہتھ دیاں  چوڑیاں کوں فوکس کریندے)

ملازم: تہاڈی اکھ دی کیا بات ہے۔

              (ٹھیکیدار مونچھوں کو تاؤ  ڈیند ا  کھڑے اتنے وچ ڈوجھے پاسوں پولیس دی وین تے سفید 

              کار آ کے رکدی ہے)

آدمی:  انسپکٹر صاحب! گرفتار کر گھِنو۔ ایہو او ٹھیکیدار ہے جئیں ایں مظلوم خاندان کوں آپنا قیدی بنا

              رکھے۔

              (انسپکٹرہک اہل کار کوں حکم ڈیندے)

انسپکٹر:             ہتھ کڑی لاؤ ایکوں۔

              (اہل کار کرم داد کوں ہتھکڑی لیندے)

کرم داد:           (گھبراندے ہوئے) پر۔۔۔۔ میکوں۔۔۔ میکوں میڈا قصور تاں ڈسو۔

انسپکٹر:             اے تاں تیکوں تھانے اچ چل کے پتہ چلسی جو تیڈا قصور کیا ہے۔ غریب لوکاں کوں قرضہ

              ڈے کے آپنا غلام بنا گھنڑاں تیکوں پتہ ہے کتنا وڈا جرم ہے چل اگوں لگ۔

              (پولیس والے ٹھیکیدار کرم داد کو گرفتار کر گھندے ا ین جی او دا ہک بندہ  نازو، فاطمہ اور اکو 

              دے کول آندے)

آدمی:  اکُو۔ توں تے تیڈے گھر آلے اج کولوں آزاد ہو۔

اکُو:      تہاڈا بہوں بہوں شکریہ! باؤ جی! بہوں بہوں شکریہ!

فاطمہ:  پُتر تیکوں ایں نیک کم دا اجر ضرور ڈیسی، ضرور ڈیسی

آدمی:  پر میڈی ہک گالھ ضرور سنی ونجو۔

              (اکو فاطمہ اور نازو رُک ویندین)

آدمی:  آپنے بازو آں تے مان کرن آلے لوک کڈاہیں غلام نی تھی سگدے تے قسمت وی ہناں

              کوں غلام بنڑ یندی ہے جیڑھے آپنی ہمت تے بھروسہ کرن دی بجائے ڈوجھے لوکاں دے 

              کوڑے سہارے لبھدین۔

              (کیمرہ اکو کوں فوکس کریندے)

اکُو:      میں وعدہ کریناں جو میں محنت کر کے آپنی جھوک کوں آپ وسیساں تے اندھارے مکا کے

              چودھاروں سو جھلا کر ڈیساں۔

سین نمبر 12(آوٹ ڈور)

اکُو مٹی دے برتناں دا ٹوکرا سر تے رکھ تے شہر والے پاسے ویندا ڈسدے۔

(اقتباس از کتاب: ‘‘نکڑ ناٹک (سرائیکی ڈرامے)’’۔ مصنف: ڈاکٹر خالد اقبال)

MubasherKaleem (talk) 11:33, 20 June 2019 (UTC)