قصیدہ
حب دار حسین دے کربل وچ شبیر دی عظمت ڄل ݙیکھو
جئیں شہر تے ہر دم وسدی ہے حق پاک دی رحمت ڄل ݙیکھو
پر دیسی شہر مدینے دے ݙکھلایا شان شہادت دا
پئی در اقدس تے جھکدی ہے ہر ملک دی خلقت ڄل ݙیکھو
جئیں ہیبت ناک زمین کنوں ڳئے پیغمبر وی پناہ منگدے
کیویں سر ݙے تے سنڄ نگری شاہ جوڑی ہے جنت ڄل ݙیکھو
واہ نیک نصیب حبیب گھدی جا روضے دی اوراق دے وچ
اوں ٻݙھڑے یار تے مومنو پیر شبیر دی شفقت ڄل ݙیکھو
جئیں شیر نے لاماں تروڑ تے زوری بحر توں پاݨی ونڄ بھریا
اوہو رعب ہے اڄ تئیں روضے وچ عباس دی حشمت ڄل ݙیکھو
توڑے ناری ہا حر پل دے وچ کیویں مولا نوری کر چھوڑیا
دارین دے وچ کہیں عاسی دی اینویں کھلدی قسمت ڄل ڈیکھو
کیا دھن دولت چا سر وی ݙتے راہ حق دے یثرب والیاں نے
کیویں سرخرو کیتا کلمے کوں سادات دی محنت ڄل ݙیکھو
ہر وقت شفیقا ملک وی جھک اوں خاک تے بوسے ݙیندے ہن
جئیں خاک تے سید سجدہ ݙتا اوں خاک دی عظمت ڄل ݙیکھو
لکھاری
[سید امام علی شاہ شفیق)