Jump to content

قصیدہ

وکیپیڈیا توں

حب دار حسین دے کربل وچ شبیر دی عظمت ڄل ݙیکھو

جئیں شہر تے ہر دم وسدی ہے حق پاک دی رحمت ڄل ݙیکھو

پر دیسی شہر مدینے دے ݙکھلایا شان شہادت دا

پئی در اقدس تے جھکدی ہے ہر ملک دی خلقت ڄل ݙیکھو

جئیں ہیبت ناک زمین کنوں ڳئے پیغمبر وی پناہ منگدے

کیویں سر ݙے تے سنڄ نگری شاہ جوڑی ہے جنت ڄل ݙیکھو

واہ نیک نصیب حبیب گھدی جا روضے دی اوراق دے وچ

اوں ٻݙھڑے یار تے مومنو پیر شبیر دی شفقت ڄل ݙیکھو

جئیں شیر نے لاماں تروڑ تے زوری بحر توں پاݨی ونڄ بھریا

اوہو رعب ہے اڄ تئیں روضے وچ عباس دی حشمت ڄل ݙیکھو

توڑے ناری ہا حر پل دے وچ کیویں مولا نوری کر چھوڑیا

دارین دے وچ کہیں عاسی دی اینویں کھلدی قسمت ڄل ڈیکھو

کیا دھن دولت چا سر وی ݙتے راہ حق دے یثرب والیاں نے

کیویں سرخرو کیتا کلمے کوں سادات دی محنت ڄل ݙیکھو

ہر وقت شفیقا ملک وی جھک اوں خاک تے بوسے ݙیندے ہن

جئیں خاک تے سید سجدہ ݙتا اوں خاک دی عظمت ڄل ݙیکھو

لکھاری

[سید امام علی شاہ شفیق)