عاشر لیہ

عاشر لیہ سرائیکی زبان دا شاعر ہے۔

ڄم پل

پہلی جولائی ١٩٨٧ء کوں ڄمے۔ لیہ نال تعلق ہے

نمونہ کلام

ݙوہڑہ

مُکی زندگی گارا ڈھو ڈھو کے میݙے بال تغاری چیندے ہن۔

تھئے ٹُر ٹُر چھالے پیراں تے میݙے نال تغاری چیندے ہن۔

توڑے لاغر تے بیمار ہووین ہر حال تغاری چیندے ہن۔

بھاویں عاشر بی اے ایم اے ہن فلحال تغاری چیندے ہن۔

غزل

تیڈے کیتے مُندری شال مٸیں گِھن آٸی آں

ڈاڈھا سُونڑاں لال روُمال مٸیں گھِن آٸی آں

تیڈے اُتے مردا مٸیں تاں مردی ہاں

اُوکھے سٶکھے لب تے گال مٸیں گھِن آٸی آں

لو کے اَپنڑے دلبر خُون جِگر دے وچ

تیڈے کیتے مہندی لال مٸیں گھِن آٸی آں

پیرو راھانڑاں پندھ ہٸی تھل دا ڈیکھ تاں سٸی

چھالے نازک پیراں نال مٸیں گھِن آٸی آں

حالیں تُونڑی عاشر یار منیدا ناھیٸں

پیراں توُنڑی نیر نیگال مٸیں گھِن آٸی آں

شاعر عاشر لیہ

غزل

اکھیں یکدم چھرکی بھری تھیندا ہامی اندھا

توبہ توبہ ایڈا سوݨاں میٸں نی ڈیٹھا بندا

بابے کوُں میٸں جُتی آکھی آکھیَا ہس گھن ڈیساں

گھر دا سرکٹ مَسیں چلدے کم دا ہوندے منَدا

تیکوں ڈیکھݨ کم ھے میڈا کم دا ایہو کم

چڑھدے لاہندے ڈیکھاں تیکوں ایہو میڈا دھندھا

خان وی میکوں راتیں روٹی ڈتی کہٸنی تہوں

تھوڑی جھیٸں جو دیر لڳی ھے یار ولیندیں وندا

آپ تاں میکوں بھاندا کونی بھاندن اُندے شعر

غزلاں خوب لکھیندے اکثر مویا کہوڑا گندا

زندگی دا کوٸی پتہ کونی کہٸیں ویلھے مُک ونجے

اللہ اللہ کیتی کر بس اللہ دا اُوٸے بندا

ہسپتال دے باہروں عاشر بابا پیٸے لاغر

وستی آلے ڈیوو میکوں تھوڑا تھوڑا چندا

شاعر عاشر لیہ

غزل

ݙوکھ ہن ساݙے نال پریتی

اے ہن ساݙے حال پریتی

ساݙے کول جواب نی جُڑدے

کیتن خان سوال پریتی

کݙاں ساݙی غربت مُکسی

پُچھدن مئیں کن بال پریتی

اج وی شام دا آٹہ کئہنی

آکھیے میکوں زال پریتی

پَل پَل ساݙے ڳل دے وچ ہے

غربت اے بھئوال پریتی

عاشر ساݙے نال ہے راہندی

سر تے ݙوکھ دی شال پریتی

غزل

او بچپن دا کھیڈݨ ولا یاد آندے

تیڈا سوݨاں ویرݨ الا یاد آندے

او لڑݨ تے بھیڑن بھیڑ تے منیجاݨ

تیڈے ول مناوݨ دا ڈا یاد آندے

میڈے یار خوابیں دی جاڳیر او ہٸی

نکھڑ ڳیٸے جہڑا بھیرا یاد آندے

اُوندی یاد آوے کلیجا نَکلدے

اُوکوں نِت کرینداں دعُا یاد آندے

او نکھڑا ھے اینجھاں ولا ول نا ولسی

جڈݨ دا تھیا ھے جُدا یاد آندے

قسم رب دی عاشر تیکوں کیا ڈساواں

جڈاں یاد آندے خُدا یاد آندے

شاعر عاشر لیہ

غزل

اکھیں دا پاݨی لال تھئے۔

تانگھاں تانگھیندیں سال تھئے۔

بُکھی ہئی وستی رج پئی۔

خاناں دے گھر اج بال تھئے۔

خوشیاں دے بدلے ݙوکھ ݙیتس۔

ݙوکھی ݙوکھی ہر وال تھئے۔

ساݙے تے آیائے ݙوکھ وݙا۔

ساݙے نا کوئی وی نال تھئے۔

عاشر ناں ساݙو پھینگ آئی۔

اونتے تاں باکر وال تھئے۔

ہک آزاد نظم

کل فجری ویلھے کیا پُچھدیں

ہک بال ملیے میکوں رستے ءچ

ہَس کول کتاباں شاپر وچ

اُوندے کول نا کوئی وی بستہ ہا

اُوندا حال وڈا کوئی خستہ ہا

اُوندے پیریں تُرٹی جُتی ہئی

اُوندے کپڑے لیراں لیراں ہن

کئی لیراں یار کتیراں ہن

اُوندیاں نا کوئی یار جاگیراں ہن

اُوندے کھیسے اصلوں خالی ہن

ہتھ زخمی کپ کپ سھالی ہن

مئیں پُچھے کیندا بچڑا ہیں

مُنہ روݨاں کر تے آکھیا ہس

میئں پُتر ہاں چاچے بکھُو دا

ایہو حال حویلہ ڈیندیں ہوئیں

اُوندیاں عاشر ہنجوں روکیاں نئیں

مئیں اُوندے سر تے ہتھ پھیرے

ول پُونجھ کے اپݨیاں ہنجوں اُوں

رو رو کے آکھیئے ایہو بس

میکوں چاچا پڑھن دا باہوں شوق اے

میکوں چاچا پڑھن دا باہوں شوق اے

عاشر لیہ