سیاݨا ہا

روزی روٹی تاں میڈے مالک دے ہتھ ءچ ھے کہیں کوں دولت ڈیوے یا غربت ڈیوے اے تاں اوں بے نیاز دے فیصلے ھن، کچے گھریں ءچ وی رب دی مخلوق وسدی ھے، انھیں دے دل ءچ وی محبت دا کھڑکار تھی سگدے، تیں محبت اے کتھاں ڈیہدی ھے کون امیر ھے کون غریب ھے، اے گالھیں, تاں امیر سوچئن کہ جیندے نال محبت کریندے پئے ھیں اوندی اوقات کیا ھے، غریب کوں پہلے تاں غربت محبت کرنڑ دی اجازت نیں ڈیندی اگر وت وی تھی ونجے تاں غریب واسطے اے زندگی موت دا مسلئہ ھوندے، اوندے واسطے محبت ٹائم پاس نیں ھوندی، روح دا رشتہ ھوندے،یاد رکھ نبھا نہ سگیں تاں اج وقت ھئ اتھائیں ہتھ چھوڑ ڈے میڈی ذات اوقات، سب جانڑدے ھاؤ.

مٹی دا بندہ ھاں مٹی نال محبت کرینداں، مٹی دے گھر ءچ راھنداں، مٹی تیں سمداں، آخر ایں مٹی ءچ مِٹ ونجڑاں، تیڈا ساڈا ذات دا فرق تاں مِٹ سگدے مگر میڈی جند اوقات دا فرق نہیں مٹ سگدا،میڈا نصیب وی میڈے چُولے وانگوں لیرو لیر ھے، اگر توں میں ھک وی تھی گئے تاں میکوں پُورا پک ھے میں تیکوں سنبھال نیں سگڑاں بھلا کوئ نادار وی کوہ نُور رکھ سگدے، بھلا کوئ غلام وی سر تیں تاج پاء سگدے، میڈا مکھنڑ، نہر دے کنارے وی مل سگدن، سمندر وی خشک تھی سگدے، پانڑی کوں وی بھاء، لگ سگدی ھے، تارے وی تُرٹ سگدئن، رات وی روشن تھی سگدی ھے، ڈینھ وی کالا تھی سگدے، چٹکا نکھتا کھڑا ھوے بارش وی وس سگدی ھے، مگر میڈی جان، آسمان زمین تیں نیں آ سگدا، تیڈے وعدے کُوڑے، میڈے لارے بیکار، توں خود ڈس لوھے تیں پتل دے چھلے پاونڑ آلیں انگلیں کوں عقیق کتھاں راس آندے، چلو میں من گھنداں توں سچا ھیں تیڈی محبت سچی ھے، مگر دل نال ڈس، کڈھائیں پوہ دی وسدی بارش ءچ کچے کوٹھے ءچ بغیر اوُچھنڑ دے سم ڈیٹھی، پالے کنیں بچنڑ لُو تڈی اُتیں پاء ڈیٹھی، چھت کوں تریمدا ڈیکھ کرائیں، اکھیں کوں ترمدا ڈیٹھی،،، سال دی رات گُزار کے فجر کوں پروتھی روٹی تیں کھٹی بھاجی رکھ کے بُکھ مریندا ڈیٹھی، پانڑی ءچ لُونڑ مرچاں سٹ کے کڈھائیں روٹی کھا کے سوھنڑے رب دا الحمد پڑھدا ڈیٹھی، ،،،،،،کائیناں،،،،،،،،،،،،،،،، تاں ول چُھوڑ ڈے سیانڑاں ھا،،،،،،،،،،،،،،،،، چھوڑ ڈتا ھس