سِر چِٹا تے راگ پھِٹا

سِر چِٹا تے راگ پھِٹا، سرائیکی افسانہ، لکھت سیݨ طلعت نقی

چوہدری شجاعت کوں پرنیجنڑ دا شوق ہا ۔ اللہ سئیں دا ڈِتا سبھ کجھ ہا ۔ زمین جائیداد مال ڈِھگ پیسہ پا سبھ کجھ

ودھ ہا ۔ پہلی رن سکی سوتر ہئی ۔ جیکوں مِلخ دے راہ تے اوندے پیو پرنایا ۔ ڈوجھی ذال سنگھتی دی بھینڑ

ہائی تے ہِک دفعہ شہر یونیورسٹی وِچ مہمان خصوصی بنڑایا گیا تے اوتھائیں ہِک نوجوان سوہنڑی جھئیں چھوہِر

پسند آ گئی تے اوکوں پرنیا۔

چوہدری شجاعت دی عمر ہنڑ ستر سال ہئی۔ پر اوندی رنگین مزاجی وِچ کئی گھٹی نا ہئی ۔ شادیاں بھُکتانونڑ

تیں جھُمر تاڑی ڈیکھنڑ اوندے شوق ہن ۔ دیرے تے بہہ کیں کُکڑیں دی لڑائی کرانونڑ سیاسی پارٹیاں

کرانونڑ وِچ خوشی محسوس کریندا ہا ۔

ہِک دفعہ چوہدری شجاعت نال دی وستی اپنڑے سنگھتی دے بال دا پرناں بھُکتانونڑ گئے تاں وستی دی

سڑکی تے اوں ہِک سوہنڑی جھئیں چھوہر ڈِٹھی جیڑھی اپنڑے سنگتانڑیاں نال اِڈے اُڈے بھجدی

درُکدی ودی ہائی۔

او پتلی پتنگ تے شیشے وانگ لشکدی چھوہِر کوں ڈیکھ تے چوہدری شجاعت دی اوکوں پرنیجنڑ دی رگ

ہِک دفعہ ولا بھڑک پئی ۔ او اپنڑے منشی کوں آکھیا وے وسایا

” جی سئیں ” ذرا اُتھائیں جُل تے وستی وِچوں پُچھ گُچھ کریں جو ایہا چھوہِر کیندی دھی ہے تے کیڑھی

وستی دی ہے ۔

بلکہ رمضو گاڈی روک تیں وسایا توں لہہ تے ایں چھوہِر کنوں سبھے کُچھ پُچھ تے پِچھوں آ ونجیں ۔

رمضو گاڈی روکی وسایا لہہ گیا تے گاڈی ولا ٹُر پئی ۔چوہدری شجاعت کوں پرنے وِچ چس نہ آئی بلکہ

اوہا چھوہِر اکھیاں دے اگوں آ ویندی ہاسی ۔ او وسائے دے انِتظار وِچ ہا ۔ وسایا آیا تاں چوہدری

شجاعت اپنڑے یار توں اجازت منگی تے گھردو روانہ تھی پئے ۔

رستے وِچ وسائے توں پُچھیا ۔ جی وسایا سبھے کُجھ پتا کر آئیں تاں ۔

چوہدری بے تابی نال پُچھیا

ہا سئیں ، او چھوہِر ہوں وستی دی رہنڑ آلی ہے جِتھاں تُساں پرناں بھُکتانونڑ گئے ہاوے ۔

اوندا ناں خاندان تیں پیو دا ناں نوہی پتہ کیتا بھکن آ ۔

سئیں اوندا ناں چاندی ہے اوندے پیو دا ناں رحمتو ہے تے ذات دی کمہارنڑ ہے ۔

جیویں ناں ہِس اونویں چمکدی ہئی چوہدری شجاعت سوچیا ۔

وسایا بس دیر نہ کر تے کل ای کل ونج پرنے دی گالھ کر تے جیویں تھیوے چھوہِر میڈے ویڑھے آوے ۔

وسایا جیرا جدی پشتی نوکر ہئی چوہدری دی حویلی دا ہا سئیں آکھ تے چُپ کر گیا ۔

اگلی ڈیوہار وسایا وستی پُج گیا تے چاندی دے پیو نال چوہدری شجاعت دے رِشتے دی گالھ کیتی ۔

رحمتو غریب بندہ سوچ وی نہ سگدا جو چوہدری دی حویلی وِچ اوندی دھی کوں ذال دا رُتبہ مِلسی ۔

او سوچیندا تے خوش تھیندا گھردو لگا آیا ۔

بختاں او بختاں کِتھاں ہئیں ،رحمتو زور زور دا سڈ ماریا

کیا تھی گئے کیہاں پہاڑ ڈھئے پئے جو چیکدا آندیں ، بختاں چیک تے جواب ڈِتا ۔

بختاں میڈی دھی دے بھاگ کھُل گئین آہدا نا ہم جو بھاگ بھری ہے میڈی چاندی بھاگ بھری

جو بھاگ بھری اوتری چندری جمدے لا ماء کوں نِگل گئی ہے وڈی آئی بھاگ بھری ۔۔!

بختاں دی نفرت اوندے گالھیں وِچوں ظاہِر تھیونڑ پئے گئی ۔ اڑی چندری تاں توں ہئیں ۔

مترائی جو ہئیں ۔ میڈی چاندی تاں نِرا بخت ہے۔

چوہدری سئیں دی حویلی وِچوں اوندا رِشتہ آئے ۔ چوہدری پرنیجنڑ چاہندے پر ہِک مسئلہ ہے ۔

وت کیا متام ہے بختاں پُچھیا ۔

چوہدری شجاعت سن وِچ بہوں وڈا ہے چاندی کنوں

توں دھی جوان نال پرنیسیں یا اوندے سن نال 

اِتھاں وی بختاں مترپن ڈِکھلا گئی

او تاں کڈنڑ دی چاندی کوں گھروں کڈھنڑ چاہندی ہئی ۔ کیوں جو اوندے راہ تے او ہمیشہ بیستی

تھیندی ہئی

اچھا ولا وی سوچ گھِنو بختو آکھیا

سوچنڑ دی کیا گالھ ہے ساڈی چاندی چوہدرانڑی بنڑ ویسی ، بختاں یک دم رنگ بدلیا ۔

بختو حیران تھیا جو اچانک بختاں دے دِل وچ چاندی لیوں محبت کیویں آگئی ہے تے منہ وچوں کِتھو

ماکھی واہنڑ پئے گئی ہے ۔ وسایا آندا ویندا رہ گئے تے اخیر رِشتے دی ہا وی کروا گیا ۔ آخِر پرنے

دا ڈینہہ آ گیا ۔ واجیں گاجییں نال چوہدری شجاعت وستی آگیا ۔ اوندے منہ تے مکنا ہا تیں وستی

دیاں ساریاں چھوہریں چاندی دی سئیت تیں حریان تھیاں کھڑیاں ہَن ۔ جو چاندی ہنڑ

چوہدرانڑی بنڑ ویسی ۔

نکاح تھی گیا تے رُخصتی دے ویلھے چوہدری شجاعت سِر توں پگ تے منہ توں مکنا لہایا تاں

وستی دی ساریاں عورتاں منہ تیں کپڑا ڈے تے چاندی دے سئیت تے ہِک دفعہ ولا حریان تھی گیاں ۔

تے دِل وچ سوچیو نے جو سچ آہدی ہئی بختاں اے چاندی نئیں بلکہ چندری ہے ۔

وستی دئیں رنیں تیں جوانیں سبھیں دے زہن وچ ہِکا گالھ ہئی جو چوہدری شجاعت دے

شوق دے بارے وِچ

"سِر چِٹا تے راگ پھِٹا” ۔

ختم شُد