سرائیکی شاعری،پورھیت رمضان آرائیں

9 دی قنات تیڈے نال میں نی کھیڈ دا

9 دی قنات تیڈے نال میں نی کھیڈ دا

گھر مسئیں بنڑدےتےگوٹی ٹنڑی ویندیء

قیدو میڈا چاچا ہے تے میں نمھی جانڑدا

ڈس کیویں پیار آلی تانڑی تنڑی ویندیء

میڈو آندا پیا ہے تے اوں وی ہے لانوڑی

میڈے کولوں ہکا ہے تے اوہا کنڑی ویندیء

جیڑھا بندہ جت کے تے ہار من گھندے

اتھاں اوھا ہار ءی تاں جت گنڑی ویندیء

اج اساں کٹھے بہہ کے وڈکا جو پیتی ءے

اج میڈے سانولے دی اکھ بنڑی ویندی ء

جیڑھا میڈا ترکہ ہا دا اتے لائے می

ہرداں تاں منجھ میڈی پنج تھنڑی ویندیء

اوھا میکوں بھاندی ءے تے اوھا میڈی جندء

دھمی دھمی گلی وچوں جیڑھی جنڑی ویندیء...!!!

غزل

ہک ڈنہہ حقی حق تیں عشق کوں مسجد وڑدا ڈٹھے

پچھیں نیکیں دا میں سارا ٹھالا بجھدا ݙٹھے

ہیں ڑی لیلی خیر پئی ہووی خیر نئی لگدی میکوں

میں تاں تیڈے رستے اتیں مجنوں کھڑدا ݙٹھے

شادییں تیں میں دول وجیندا سݨدی ڈہدی ہامی

ہیر میں تیڈی میت اتے دول کوں وجدا ڈٹھے

کیرھے منہ ونج جنجوں چئسن سسی اٹھیں والے

اج وی تیڈی آہ تیں اٹھیں کوں میں رڑدا ݙٹھے

تس ہئی سجھ ہا سدھ نئی تسیں کیویں کیتا ہوسی

کربل دے وچ تسیں دو میں پاݨی تنڑدا ڈٹھے

پیئو دے ہتھیں خنجر منظر کینجھا ہوسی قاسی

میں تاں اینجھے وقت ءچ عشق کوں کھارے چڑھدا ڈٹھے...!!!

فیاض قاصی

غزل

شر جو میڈی پناہ توں نکھتے

اپݨی کیتی کواہ توں نکھتے

چنگاں تھی پئے ہے جان چھٹ پئی

پھٹیا چولا گواہ توں نکھتے

اپݨیں دھیریں دو دید گئی سی

پچھیں ونج کے گناہ توں. نکھتے

ہر سیاہ کوں سوفید کر گئے

پاݨی چشمء سیاہ توں نکھتے

پڑھ کے کلمہ بقاء دو ول آئے

ہولیں ہولیں فناہ توں نکھتے

جڈاں لشکر دی گنتی تھئی ء

ہکو مومن سپاہ توں نکھتے...!!!

فیاض قاسی

غزل

اساں سکیاں ٹالیھاں وانگوں

کملیاں کملیاں گالیھاں وانگو

ہنڑ کوئی ساکوں آ چھڑواوے

لڑدیاں بھڑدیاں لالیاں وانگو

چن وی اکثر ایویں لگدائے

تیڈے کن دیاں والیاں وانگوں

عشق دی ساکوں لمبی لا چا

سڑسوں یار پلالیاں وانگوں

تساں اوچے لوگ او ققنس

اساں مست موالیاں وانگوں...!!!

(عدیل ققنس)

چندر. چؤڈھی دا ھا اپڑیں جوبن اتیں

چندر. چؤڈھی دا ھا اپڑیں جوبن اتیں

رات ڈینھ وانگوں روشن ھئ ھک رات دی

ھک مجبور انسان لٹھ دے اتیں

بیٹھا محفل سجائ ھئ خیالات دی

اینجھا دھت ھا تخیل دے نشے دیوچ

کوئی خبر کائینا ھئ اوکوں کائینات دی

اپڑیں الله کنوں اپڑیں مجبوب دی

بھیک منگدا بیٹھا ھا ملاقات دی

یاد گزریا ھویا وقت آیا جوھس

تھی کے مجبور ھنجوں ڈھواونڑ لگے

رناں ایں ھے جو کنیں الا نس گیا

جی کوں جی بھر کے رج رج رواونڑ لگے

چندر منزل دو ویندا سفر کر گیا

رات پوه آلی خاموش ڈھلنڑ لگی

گھلی سیکر سوالیں دی عقل اتیں

سوچ منفی اچ جوابیں دی ھلنڑ لگی

دل دے ارمان دل اچ مچنڑ پۓ گۓ

بھاه دردیں دی سینے اچ بلنڑ لگی

سبھے تلخیاں حیاتی دیاں سھونڑ لگا

بے آرامی طبیعت دو ولنڑ لگی

بانگ ڈتی مؤذن فجر دی جڈاں

تھی کے مایوس گھر دو روانه تھیاء

سوز او شخص میکوں ولا نیں لبھا

جیکوں لبھدا وداں ھک زمانه تھیاء...!!!

سئیں جہانگیر سوز ................... ...

غزل

درد ہن درمان دو ڈیہدے کهڑن

زخم ہن لقمان دو ڈیہدے کهڑن

بهوئیں تےبهورانئیں بچاانصاف دا

لوک تہوں اسمان دو ڈیہدے کهڑن

بےنوا گهربار سب لٹوا کرائیں

حشردے میدان دو ڈیہدے کهڑن

بئ تاں ساری بهوئیں تے قبضہ تهی گئے

خان ہنڑ غستان دو ڈیہدے کهڑن

لاش پیو دی گهردے وچ پئ ہے اجاں

پتر ہن سامان دو ڈیہدے کهڑن

چور کوں بهگوان وی ڈیہدا کهڑے

چور وی بهگوان دو ڈیہدے کهڑن

اکه تے دل احساس دی درسال تے

ظلم دے طوفان دو ڈیہدے کهڑن...!!!

جمشیدناشاد

شاکر مہروی صاحب دی بڑی خوبصورت نظم

ڈیکھاں جوگی ھتھ رُل موئی دا

سائیں سڈوا کے ول نہی آیا

ایجھا ناھا خیر پئی ھووس

قسماں چا کے ول نہی آیا

گھلے گُھپ اندھیرے کھاندن

موسم مست نظارے کھاندن

کالے بدلے کاوڑ کر کے

سر تے کر کڑکارے کھاندن

یاداں کھاندین کارے کھاندن

بھانڑے بھانڑ تے سُنج سالی

مہیں دے رنگ ڈکھارے کھاندن

میڈے ھڈکے میڈی جاہ تے

بال ھڈا کے ول نہی آیا

ایجھا ناھا خیر پئی ھووس

قسماں چا کے ول نہی آیا

بے صبری دل رووے رڑے

سک دا سیک سکیندی سڑے

میڈی ڈاڑھی چٹی تھی گئ اے

میڈی ڈاڑھی چٹی تھی گئ اے

منہ کر کے اکثر شیشے دو

میں اکثر یار سوچینداں ہاں

میڈی ڈاڑھی کالی تھئ کائنی

او پہلے چٹی تھی گئ اے

ول بابا وی میکوں یاد آندے

جیڑھا اکثر میکوں آھدا ہا

جڈاں سر تے کئ کئ بار ہوون

جڈاں ڈکھڑے آ کے گھیر گھنن

جڈاں متر وچھوڑا دان کرن

جڈاں دل دے وچوں دھاں نکلے

جڈاں آپ کوں آپ کوئی کھاوے

ول اسد پُتر آ سمجھ ونجیں

ول کھل پکھی تھی ویندی ہے

ول اکھ تے حلقے پئے ویندے ہن

ول دل وی مردہ تھی ویندے

ول خوشی کوئ نی راس آندی

تھیندے کالے وال وی چٹے ہن

ول سجنڑ تھیندے پھٹے ہن

میکوں بابا ہنڑ توں یاد آندیں

میڈی اکھ تے حلقے پئے گئے ہن

میکوں خوشی کوئ نی راس آندی

میکوں بندہ کوئ نی کیوں بھاندا

میڈی ڈاڑھی چٹی تھی گئ اے....!!!!

میڈی ڈاڑھی چٹی تھی گئ اے ....!!!

اسدرحیم اسد

کہیں دی غربت دا پردہ رکھیندا تاں ہے

کہیں دی غربت دا پردہ رکھیندا تاں ہے

یار آنونڑ توں پہلے ڈَسیندا تاں ہے

تیڈے دربار وچ ہک گناہ گار دا

جہڑے رنگ اچ سہی ذکر تھیندا تاں ہے

اچھا توں مر ونجیں؟یعنی میں مر ونجاں؟

یار بولنڑ توں پہلے سُچیندا تاں ہے !

اے تیڈے کانڑ اعزاز دی گال ہے

تیڈی خاطر ودا کوئی جیندا تاں ہے

دل میڈا مطمئن حالے تئیں نی تھیا

آکھ گھنداں غزل ،شعر تھیندا تاں ہے

یار! یاری نہ سہی شہر داری تاں ہے

چار لوکاں دے وچ ہتھ مِلیندا تاں ہے

وت ظہیر آیا ہووے ضروری تاں نی

در تے آیاں توں ناں شاں پُچھیندا تاں ہے...!!!

محمدظہیراحمد

نازش

توں تاں وفا کریں ہا

زندگی تاں بے وفا ہے

عمراں دراز ہووی

ہر دم میڈی دعا اے

تیڈی جدائی والا

کھا روگ گئے اندر کوں

جیڑھا طبیب ڈیکھے

آہدھے اے لادوا اے

سڑ سڑ تیڈے ہجر وچ

چھوڑی جہان وینداں

اڑدی زبان پئی ہے

سر تے کھڑی قضا اے

توں تاں وفا کریں ہا

زندگی تاں بے وفا ہے

جیویں کیویں ایں جگ تے

نازش گزاری وینداں

لنگھ آویں سئیں قبر تے

بس مکدی التجا اے

توں تاں وفا کریں ہا

توں تاں وفا کریں ہا...!!!

Election2018

او دور ہا بیا جڈاں نوکر ہم

ہنڑ ہوش حواس تے قبضہ ہے

او کال اندھاریاں مک گیاں ہن

ہنڑ عقل دے پردے کھل گئے ہن

میں نوکر توں سردار ہاویں

او دور جہالت یاد کھڑے

تیڈے جھوٹے لارے یاد کھڑن

تیڈے کوڑے وعدے یاد کھڑن

توں دشمن ہائیں میڈیں نسلیں دا

توں قاتل ہائیں میڈی غیرت دا

بہوں عرصہ ساکوں خون روائی

ساڈے جذبے پھاسی چاڑھ ڈتن

تیں ککھ نئیں چھوڑیا وسبے دا

تئیں ہاں اچ کتنا پھٹ لئے ہن

تیں وسدے ویہڑے بر کیتن

توں کھوہ دے پانڑی چٹ کر گئیں

میکوں یاد کھڑے جڈاں نوکر ہم

او دور غلامی نئیں بھلدا

جڈاں پٹکیاں پیریں رکھدا ہم

فرعون مزاج وی نئیں بھلدا

تیکوں پیریں پو تے ملدا ہم

او دور جہالت یاد کھڑے

پر سنڑ گھن گودا گالھ میڈی

تیڈے گندر تماشے مک گئے ہن

تیڈی غنڈا گردی مک گئی ہے

او دور جہالت مک گیا ہے

علم دے ڈیوے بل پئے ہن

تعلیم دے سوجھلے آگئے ہن

میڈی مرضی جیکوں ووٹ ڈیواں

جمہور دا راج ہے سدھ ہے پئی

تیکوں سرداری دی آکڑ ہے؟

تیڈی سرداری تے لعنت ہے

توں غاصب ہئیں ساڈیں عزتیں دا

تیڈے غاصب پن تے لعنت ہے

ہے لعنت چھوٹیں گودیں تیں

تے وڈے خان تے لعنت ہے

تیڈے دیرے تے وی لعنت ہے

تیڈے ہر دربان تے لعنت ہے

تیڈے چیلے دڑکے ڈیندے ہن

تیڈے سب چیلیں تے لعنت ہے

توں حق غریب دا نگل گئیں

تیڈے گودے پن تے لعنت ہے...!!!

مظہر حسین احمدانی بلوچ

لوک نی منگدے موٹروے

لوک نی منگدے موٹروے

ہک ویلہے دی روٹی ڈے

رُل گیے روہی دے رکھوالے

تھل دامان دے وسنڑ والے

پیروں ننگے پندھ کشالے

سر تے ترامِنڑ پیراں چھالے

اہدن خواجے دے متوالے

کھول اساڈی سیت دے تالے

نہ تاں وڈے مینڈیٹ والے

لکھان وانڑ وٹیندے رہ گے

لوک نی منگدے موٹروے

ہک ویلے دی روٹی ڈے...!!!

[خورشید بخاری]

”غزل“

تیکوں ما رُخ یار مِٹھل لکھداں

بس گالھ ایہا ول ول لکھداں

تیڈی جگ وچ یار مثال جو نئیں

تیکوں ڈیکھ تے روز غزل لکھداں

کڈی لکھداں لب رخسار تیڈے

کڈی اکھ دا مست کجل لکھداں

بن مجنوں یار دیوانہ میں

تیڈی سوچ شعور عقل لکھداں

تیڈی دید عبادت اکھیاں دی

تیڈی سوچ کوں نیک عمل لکھداں

نمہی لکھدا اج تے کل یوسفؔ

میں یاد تیڈی پل پل لکھداں

کلام....محمد عباس یوسفؔ

اڈے سانگیں تیں سر نکلدے ہَن

اڈے سانگیں تیں سر نکلدے ہَن

وستی وستی دے ڈر نکلدے ہَن

میں نہ سفریں دے گیت گانواں ھا

کَئی میڈے ہمسفر نکلدے ہَن

جے اساں سِر جُھکائی کھڑے رہوں ھا

کَئی کوِیلئیں دے پر نکلدے ہَن

مرضی ہووے ہا جے بزرگیں دی

کَئی دیواریں توں در نکلدے ہَن

جے او چھانٹی کرے ھا محفل دی

میں جھئیں خاص کر نکلدے ہَن

اے تاں اوں کہیں کوں یاد نئیں کیتا

لوک تاں سر دے بھر نکلدے ہَن...!!!

اقبال سوکڑی

غزل

مونجھ دے مچ ءچ جھمراں لا کیں رولا ختم کریجے.

وجد ءچ آکیں دل تاں اھدے آپکو مار چُھڑیجے.

اوندے یادیں ساکوں تاں کہیں کم دا وی نہی چھوڑیا.

ساریاں راتیں یاد کریجے ڈینھ کو یار سمھیجے.

ساڈیاں نسلاں مار ٹٹارے کھو وچ ونج نہ ڈھاوِن.

ڈیوے بالنڑ کیتے وٹ ءچ آپکوں آپ بلیجے.

کہیں مزدور تو رِشتہ گھندیں ڈاج منگڑ توں پہلے..

آپ کو مار چھڑیجے یا وت آپ ءچ آپ گولیجے..

دل جیہے گھر وچ راہن والا رُس کے کملا ٹر گے.

دل دے مینڑھ کو ٹور جلیجے اوکون گول منیجے..

گتے چُنڑدے بالیں کیتیں روٹی رکھوں جالیں .

شہر دی آخری نُکر تے ہک کندھ اُسار کھڑیجے.

باغ بہشت تے حوراں شوراں اللہ آپیں ڈیسی..

ایں زندگی وچ اللہ کولوں اپڑاں یار منگیجے..

پکڑ رسیداں چندا منگ آ ادھو ادھ کریسوں.

اللہ سیں دے پیسیں کو تاں ایں وی نہ خرچیچے..

شرط لگی اے چاوں چاریں وچ چندر توں سُوھڑاں کون اے..

ول میں تیڈا ناں چایا جو حاتم جُل ڈکھیجے...!!!

yaseen hatim

اتنی تریہہ ہے

اتنی تریہہ ہے

گل ویݨی دیاں تروڑ کے تنڑیاں

ڈوہیں ٻاہیں پوریاں کھول کے

اکھیں دے وچ تھل کوں پا کے

کھریاں چا کے ہکل ماریم

تریہہ وسما ڈے

تریہہ نی وسمی

پہلے پہلے سوریا دیوتا

ساوݨ نال الیندا رہے گئے

ساوݨ ساوݨ

تو تاں ساوݨ

نیلے نیلے پنے اتے

دریا

دریا نال کنارے

بیڑیاں

تردیاں تردیاں ٻیڑیاں

ٻیڑیاں نال مہاݨے

جنگل

جنگل نال پکھیرو

کئ کئ منظر چھاپ کھڑیندیں

میڈے اندر اگنی دیوتا

میڈی تس نی وسمݨ ڈیندا

بھویں ٻولی

ساوݨ ساوݨ

تو تاں ساوݨ

بیری ، پپل ، پیلہوں دے

کجھ پتر پساوݨ ڄوگا

میکوں’سادھو

رت دی لت تے لا چھوڑیا ہے

میڈی تس کوں کون ٻڄھاوے

روہ بولیا ہے

ساوݨ ساوݨ

پتھریں اتے چیݨا چیݨا

تھیاں کنڑیاں

تسا سوریا پی ویندا ہے

تسا گوتم

روہاں دے پڑ روہاں پچھوں

اپݨی تس وسمیندا ودے

تس نی وسمی...!!!

سئیں مخمور قلندری

کہیں پچھے محبت دا بھلا مطلب ڈسا کیا ہے

کہیں پچھے محبت دا بھلا مطلب ڈسا کیا ہے

میں آکھیے جو حقیقت وچ اذیت ہے بیا کیا ہے

کوئ روندے تے رو رو کیں ولا کھلدے بہوں کھلدے

توں پاگل ہیں سوچیندا پئیں جو توں نئیں جانڑدا کیاہے

اساں ہک بئے کنوں انج تھی کے جیووں کیا اے ممکن ہے؟

ڈسا اے جو کہیں وی جسم دے کیتے ہوا کیا ہے

کتھئیں راہب کتھئیں جوگی کتھئیں مسجد یا مندر وچ

اجاں ہک جہت جاری ہے حقیقت وچ خدا کیا ہے

انا دی جنگ جیتنڑ لو ہے لازم ہار ہک واری

شرر اندر دے جذبے کوں توں کیا جانڑیں انا کیا ہے

شبیر شرر

نہ کہیں دی بےوفائی مارے نہ کہیں دی بدعا مارے

نہ کہیں دی بےوفائی مارے نہ کہیں دی بدعا مارے

اساں خودار ھاسے تہوں ساکوں اپنڑی انا مارے

گناہ میڈےکنوں اے تھئے میں حق مسکین دا کھادے

خدا میڈی عبادت کوں میڈے منہ تے ولا مارے

تیڈی شہی وچ کیویں بُکھ توں روزانہ بال مر ویندن

ڈسا پتھر دیوچ بُکھا کڈاھیں کیڑا خدا مارے

جڈاں تھئی میں تے سنگ باری نشانہ ہر کہیں کیتے

اوھو پتھر لگے ھاں تے تساں پتھر جہڑا مارے

او ھئی وی نہ میں استقبال دےکیتے اُٹھی بیٹھاں

اوں خواب اچ خواہ مخواہ میکوں ایویں نِدروں جگا مارے

انہاں پاتی. فتح عابد جیکوں رب تے بھروسہ ھا

اوھے ناکام تھئے سارے وڈے جئیں جئیں الا مارے

پھل مکھی دا سجھ دے مونہہ دو ڈیہدا راہندائے،

ایویں لکدائے سجھ کوں آپ دو سڈڑاں چاہندائے۔۔؟

یا وت اوندو ونجڑاں چاہندائے۔۔؟؟؟ ونج نی سگدا،

آخر شودا سک ویندا ھے، میکوں ایویں لگدائے عدم،

میں وی سورج مکھی وانگوں،

تیڈی تانگھ تنگھیندے ہوئیں،

راہ تے دیداں لیندے سک دے سیک اچ سک ونجڑاں ھے،

ہک ڈینہہ آخر مک ونجڑاں ھے۔

( ظفر اقبال عدم )

موسم چیتر بہار جو آوے

موسم چیتر بہار جو آوے

باغ وچالے و نج تے باہواں

چٹے، پیلے، لال، گلابی

رنگ برنگے پھل جو ڈسن

ڈیکھ تے اے سوچیندی راہواں

کٹھے کرتے جھولی پاواں

گجرے جوڑاں ہار بناواں

وت کجھ سوچ کے دید بھنواواں

اکھیں پاڑ تکیندی راہواں

بھولیں وانگ الیندی راہواں

گجرے ہار بنا کے آخر

پاواں تاں میں کیں کوں پاواں ؟

آخر اپنی راند ونجا کے

بس پھلیں کوں ڈیہدی راہواں

ہتھ نہ لاواں

حمید الفت

نکھڑ کے ول نسے ٹکریے تے بھانویں نال رہ گئے ہیں

نکھڑ کے ول نسے ٹکریے تے بھانویں نال رہ گئے ہیں

تصور وچ تیڈے نازک ادا ویں نال رہ گئے ہیں

توں اپنڑے کھوہ دا نانواں ڈس اساں ھر کھوہ دے واقف ہیں

اساں یوسف ہیں کجھ عرصہ بھرانویں نال رہ گئے ہیں

اساں توں بے کسی بھاہ کوں تے نانگیں کوں کراے سجدے

اساں فرعون توں گھن کے خدانویں نال رہ گئے ہیں

اساڈے کیا وزن پچھدیں تے کیا بھر تول ھن ساڈے

اساں کنڑکیں دے موسم ہیں ننانویں نال رہ گئے ہیں

اوں محرم راز " عصمت" نال رہ کے وی الایا نئیں

ایویں لگدے اساں اپنڑے پچھانویں نال رہ گئے ہیں

سئیں ریاض عصمت

پُتر دا رستہ ݙیہدی ہوس

پُتر دا رستہ ݙیہدی ہوسی

امڑی کیویں سمدی ہوسی

اپݨی دھی دے بوچھݨ کیتے

ماء پئی پُھٹیاں چُݨدی ہوسی

پیو دے کیتے مُونجھی ماندی

دھی وی شودی روندی ہوسی

میݙا مَن جو ماندا رہندے

تیکوں مُونجھ تاں آندی ہوسی

ضعیف سوچ دی ٹوہ اچ جواں محبت ہے

ولا وی سوچ ہے پچھدی کتھاں محبت ہے.

. میں اپنڑے طور ت کوشش کریساں گولنڑ دی.

اتھاں ہے کوئ پیمبر جتھاں محبت ہے.

جیکوں ہے نال مڈے انتہا دی نفرت' سنڑ

اوکوں ڈسیں چا جو میڈا تاں ناں محبت ہے

میں اپنڑے دور دی جدت کوں حوصلہ ڈیندا

ہے بھا خلوص دی صورت دھواں محبت ہے.

تڈا خیال بجا ہے جو تھی ونجیں نفرت

اوں شخص نال تاں میکوں اجاں محبت ہے.

ساڈے وجود دے وچ خون دا ہے ناں ایویں

ساڈے وجود دے وچ تاں رواں محبت ہے

کہیں دا ظلم ت نفرت تاں پہلا منظر ہے

اگر توں سوچ تاں نوک- سناں محبت ہے

ڈساوے کوئ اگر معرفت رکھیندئے تاں

کتھاں کتھاں اے حوس ہے کتھاں محبت ہے

توں میڈی چپ دے چکاٹاں دا روز کیوں پچھدئیں

میں سو دفعہ تاں ڈسایئے میاں محبت ہے.

تھی ویسی دیر جے محسوس ہی کریندے رہ.

ہے اعتراف ضروری جڈاں محبت ہے....

ساکوں وقاص عجب مرحلہ ہے پیش آیا

ناں کوئ درد ہے سینے اچ ت ناں محبت ہے

وقاص اللہ وقاص

نظم

جتھاں الانونڑ دی ریت نہ ہئی

کئی ہار نہ ہئی کئی جیت نہ ہئی

کئی میت نہ ہا کئی پیت نہ ہئی

میں اینجھے پنجرے کوں تروڑ آنیاں

میں اینجھی وستی کوں چھوڑ آنیاں

جتھاں غلامی جوان تھئی اے

جتھاں جوانی ویران تھئی اے

جتھاں گناہیں دی باد شاہی

جتھاں عبادت گزار کائنی

تے کوئی وی کہیں دا کئی یار کائنی

کریر ہے پئی قرار کائنی

میں اینجھے رشتیں کوں تروڑ آنیاں

میں اینجھی وستی کوں چھوڑ آنیاں

میں جیرھے راہ توں گزردا وینداں

اڑردا وینداں نظردا وینداں

میں سچے اللہ کوں یاد کر کے

میں کوڑی دنیا وسردا وینداں

نکھردا وینداں اچھردا وینداں سنوردا وینداں

کئی تھوڑ کائنی میں تھوڑ آپنڑیں کوں جیرھی جاہ تے سنگوڑ آنیاں

میں اینجھی وستی کوں چھوڑ آنیاں

میں اینجھی وستی کوں چھوڑ آنیاں...!!!

مرتضٰی ناظر

مُکھ نہ اتنا ڈکھال........شیشے کوں

مُکھ نہ اتنا ڈکھال........شیشے کوں

ڈَھے نہ پووے سنبھال، شیشے کوں

کونڑ آھدئے جو عشق مر ویندئے؟

کینویں لگدے زنگال، شیشے کوں؟

پہلے اِنج ھا جو ڈھیر سنگتی ہَن

ہنڑ سنڑیندے آں حال، شیشے کوں

جِتھاں چَہوے او آپ ٹَنگ چھوڑے

سوہنڑیں ہتھاں دے نال شیشے کوں

تِڑک پوسی خُمار دی چَس اچ

بھاندے ہِن اوندے وال شیشے کوں

اوندا مکھڑا نظردا رھندا ہے

چائی پِھردے آں نال شیشے کوں

اونکوں اینویں ظہیر ڈیدھے ہیں

ڈیکھدِن جینویں بال شیشے کوں...!!!

محمدظہیراحمد

میڈی رُلدی جوانی سُنْ

میڈی رُلدی جوانی سُنْ

میڈی بھُک دی کہانی. سُنْ

اے بھُکے بال کیوں روندن

کہیں ما دی زبانی سُنْ

میں اپنا آپ ویچ آیاں

میں سارے خواب ویچ آیاں

وکایا مال ایں گھر دا

وِکی تیڈی نشانی سُنْ

کہیں دی گالھ کیا پُچھدیں

کہیں دا حال کیا پُچھدیں

اساں رُلدے مسافر ہیں

اساڈی بے زبانی سُنْ

جڈاں وی عید آندی ہے

بُجھا ڈیوے کوں باہندی ھے

متاں خیرات گھن آووے

کہیں دی بے ایمانی سُنْ

اُتھاں ڈر دے اَندھارے ہن

جتھاں وی مُونجھ مارے ہن

علی ؔ مُکدی ہوئی چھاں توں

میڈے دل دی ویرانی سُنْ...!!!

تیڈے نال اج دے کوئی گھنڈھے ہوئے لوگ ہیں

ازلاں توں تیڈے ناویں ونڈے ہوئے لوگ ہیں

تیکوں ہالی عشق اچ آٹھ ڈیہنہ وی نئیں تھئے

اساں انہاں رولے اچ ہنڈے ہوئے لوگ ہیں

تیکوں کئیں آکهیے ُمختیار تیڋا تیڋے چہرے پاک دا قاری نئیں

کوئی ڋینہہ نئیں تهیا میڋی زندگی وچ جڋاں اکھ وچ مونجهہ نساری نئیں

کوئی پل نئیں تهیا جیڑهے پل دے وچ ہنج ہنج دے نال قطاری نئیں

تیکوں ہر کہیں سجدے نئیں کرڻے ہر کوئی مختیار لغاری نئیں۔

سئیں مختیا ر لغا ری مرحوم