ساقی سمینوی
ساقی سمینوی سرائیکی زبان دا شاعر ہے[١]
نمونہ کلام[لکھو | ماخذ وچ تبدیلی کرو]
ݙوہڑہ[لکھو | ماخذ وچ تبدیلی کرو]
تیݙی کھل ہے کل کائنات میݙی تیݙی کھل تیں زندگی وار سٹاں
جتھ پیار دی حد ونج مکدی ہے اتھ اپݨیں پیار کوں ہار سٹاں
میݙا پندھ ھے تیݙے قدمیں تئیں تیݙے قدمیں جند کر گار سٹاں
جݙاں ساقی میں چم پیر گھناں پچھیں اپݨیں آپ کو مار سٹاں
سئیں ساقی سمینو
پݨی[لکھو | ماخذ وچ تبدیلی کرو]
کل اچانک سرِ راہ پݨی ملی ...
۔چن دے وانگے چمکدی ہوئی تصویر ہئ
ینپ کے دامن الا ݨی ھے کُجھ ݙے کے وَنج .
ڈھیر ساری نظردی او دلگیر ہئی ؟
رکھ چَوانی تلی تیں سوالی تھیاں!
میݙا مالک کیوں کیتی اے تعمیر ہئی ؟
اِیندا بوتا بݨیندیں ونجا چھوڑیں ھا
دربدر جے رولݨی ایندی تقدیر ہئی ؟
میݙی بُوتھے تیں ہتھ ݙے کے آکُھس ولا.
میݙے مالک دے بارے نہ اِینو یں الا ؟
اوندی حکمت ھے بالا تیݙی سوچ تُوں .
اوندی قُدرت تیں ناجائز تُہمت نہ لا ؟
غرض کُولُوں بُری ھور کوئی چیز نئیں
غرض شیریں دے گاٹے بَھنا ݙیندی ھے ؟
غرض مجنوں جھئیں شَاھیں کوں ݙے کے چکر
پیر کُتیاں دے اَکثر چُما ݙیندی ھے ؟
غرض صرفہ رکھیندی نئیں کہیں داسجݨ
جیڑھی چاھے اُوھا کر ݙکھا ݙیندی ھے ؟
غرض غیرت دے سَرکش غیُوریں دی دھَج
دُھوڑ دُددِݨے دے اندر ملا ݙیندی ھے ؟
غرض پوے ناں کہیں کوں کݙاہیں کہیں توݨیں
غرص اوکھی وبَا ھے زمانے اُتیں ؟
غرض دشمن ھے عزت و ناموس دی
غرض بُری بَلا ھے زمانے اُتیں ؟
عشق سُونھاں نہ ھا جیرھے ویلھے میݙا
کیا میں ھامی اے دؤر و دَھر جاݨدے ؟
لاتکائی دے ویڑھے دی ملکہ ھامی
شان میݙی اے سارا شھر جاݨدے؟
نازنخرے ہمیشہ دے ہَن ھمسفر
حُسن کتنا ھامی ا ے قمر جاݨ دے ؟
ویس میلا کݙا ھیں وی پاتا نہ ھم
عیش راحت دا گزریا پَہر جاݨ دے ؟
بے وفا دِلربا چھوڑ کے ٹر گیا
سُول حاوی تھیا ݙکھ مریندے وَدِن ؟
پاک چاہت دے جذبے بنا دُوش دے
غیرقاتل دے قدمیں دَپِھیندے وَدِن ؟
اے پِݨ ھے بہانہ سنئیں گول دا
کہیں بہانیں اُو دِلدارمِل پُوے ھا ؟
بَھر گلتھَا لَھاواں ھا میں اپݨی سِک
ݙیکھ میݙو او سونہڑاں وی کِھل پوے ھا؟
کیڑھی گالھُوں رُٹھا ہئیں ݙسَا تاں سھی
گال پُچھݨ دا موقع نِکل پُوے ھا ؟
کیویں غیریں اُݙارِن ھوائیں سجݨ
ڈھول گزری وھاݨی سَوِل پوے ھا ؟
کوڑ سچ دا نتارا کرن دے کیتے
روپ کئی کئی وٹیندِن میݙا دوستا ؟
پیار منہ داگھراں نئیں سمجھ گال کوں
یار اوکھے مَنِیندِن میݙ ا دوستا ؟
یاد یاد ہے جݙاں تئیں اُوں پُرناز دِی
نَین بَھالیں دیاں بھَالاں بھَلیسِن وَدے ؟
میݙے جذبات فُرقت دی زندان وِچ
بے گنُاھی دیاں قیداں کٹیسِن ودے ؟
آپ اپڑی امنگیں دے جلاد تھی
دشت حسرت دا سینہ رنگیسِن ود ے ؟
شوق جانِ تمناں دی خاطر سدا
ذوق سُولی تے خود کوں ٹنگیسِن ودے ؟
میݙے ساقی جݙاں واگ پھیری میݙو
اِینویں رُلساں آواری ناں بازار وچ ؟
سِرتیں سایہ جو ہُوسی اوں لجپال دا
مَست رھسَاں ہمیشہ میں گھر بار و چ ؟؟
شان مصطفٰے صلی اللہ علیہ وسلم[٢][لکھو | ماخذ وچ تبدیلی کرو]
ناں اج نال اج ہا، ناں کل نال کل ہا، ناں کون و مکاں تیں عمل دا دخل ہا
ناں فہم و فراست، ناں بولن دی طاقت، ناں کہیں خیر و شر دا دماغی خلل ہا
ناں کونین افلاک تارے سیارے، ناں بحریں دیاں چھولیاں، ناں گھاݨیں دا تل ہا
ناں نیکی دی شہرت ناں چرچے گناہ دے، ناں خُلدِ بریں ہئی ناں دوزخ دا بل ہا
ناں حوراں نہ غلماں، ناں جنت دی خوشبو، ناں موت و حیاتی ناں کوئی اجل ہا
ناں دھرتی دے شاداب رنگیں نظارے، ناں تخلیقِ انساں دا کوئی عمل ہا
ناں کنزاً دی کوئی خبر ہئی کہیں کوں، ناں الفاظ کُن دی تشکیل تھئی ہئی
ناں ابلیس حق توں ہا انکار کیتا، ناں آدم دے سجدے دی تعمیل تھئی ہئی
ناں ݙینہہ دا اجالا ناں ہئی رات کالی، نہ سورج دیاں کرناں ناں کوئی قمر ہا
ناں شبنم دے قطرے ناں جھولے ہوا دے، نہ پھلیں دے پتے ناں کوئی بھنور ہا
ناں کہسار صحرا ناں گلشن دی رونق، ناں پھلدار سایہ ناں کوئی شجر ہا
ناں الماس ہیرے ناں موتی ناں جوہر، ناں تاجِ یمن دا کوئی لعل و گہر ہا
ناں تخلیق خلقت دی واضح حقیقت ناں روح دے تقاضے ناں جن و بشر ہا
ناں ارض وسما تے زمانے دی تات ہئی، ناں قلب زمن ہا، ناں دور و دہر ہا
ناں روح الامیں ناں مقرب فرشتے، ناں سدرہ دی منزل ناں تحت الثری ہئی
ناں دید نظر ہئی ناں خشکی ناں تر ہئی ناں نیلا فلک ہا، ناں کوئی فضا ہئی
ناں آدم ناں حوا دا کوئی وجود ہا ، ناں عالمِ ارواح دا اقرار ہا کوئی
ناں یونس ہا مچھی دے بکھے شکم وچ، ناں نوح دے سفینے دا اظہار ہا کوئی
ناں ہا طورِ سینا ناں ستر بشر ہا، ناں جلوہ یزداں نمودار ہا کوئی
ناں ہاں زکریا کہیں شجر دی پناہ وچ، ناں تخت ہوا تے سوار ہا کوئی
ناں زلفِ زلیخاں ناں دامانِ یوسف ناں وکدا پیغمبر وی بازار ہا کوئی
ناں بِٹہ کہیں کوئی سرمایہ کل ہا، ناں یوسف دا بالکل خریدار ہا کوئی
ناں شیطانی لشکر ناں فرعون ہا کوئی، ناں دعوے خدائی دی بنیاد ہئی کوئی
ناں زر دی ہوسہئی ناں ہئی فرضہ جنت، ناں گزری وہاݨی دی روداد ہئی کوئی
ناں ہا کہیں ذبیح دا کرشمہ جہاں تیں، ناں خوابِ خلیلی دی تعبیر ہئی کوئی
ناں نمرودی چخا، ناں بھا دا نشاں ہا، ناں آزر دے بتیں دی جاگیر ہئی کوئی
ناں عیسٰی مسیح ہا، ناں مریم دی چادر، ناں کہیں پارسائی دی تصویر ہئی کوئی
ناں کنعان دا کوئی پیغمبر نا بینا، ناں معجز نمائی دی تنویر ہئی کوئی
ناں فلکی کتاباں، ناں ھَن کوئی صحیفے، ناں جامع زمانے دی تفسیر ہئی کوئی
ناں مَس ہئی، ناں بالکل قلم دی زبان ہئی، ناں تختی تے کہیں شے دی تحریر ہئی کوئی
ناں ہارون، داؤد، برجیس آئے ھَن، تے ادریس یحیٰی دا اسرار چپ ہا
ناں ہئی ظاہر کہیں جا تے غربت ایوبی، مصور دے اندر دا فنکار چپ ہا
ناں ایݙو تے اوݙو دے ہن کوئی تقاضے ناں ہوں ہئی ناں ہاں ہئی ناں چون و چرا ہئی
ناں مشرق تے مغرب دے حدیں دی حد ہئی، ابد ہا ازل ہا ناں کوئی انتہا ہئی
ناں قبلہ اول ناں حرمینِ کعبہ ناں عرب و عجم دی کوئی غیبوں صدا ہئی
ناں صفا مروہ ناں حجرا اسود، ناں طیبہ دے اندر کوئی خاکِ شفا ہئی
ناں بیعتِ رضواں، ناں وعدہ و پیماں، ناں تکبیر حق دی انوکھی ادا ہئی
ناں خندق ناں خیبر، ناں اُحد و بدر ہئی، نہ کہسارِ عحمت ناں ثور حِرا ہئی
ناں کوئی سوزِ سوزاں دا جلیا پتنگ ہا، ناں کوئی عین گین ہئی، ناں آہ و فغاں ہئی
ناں کوئی تاج و تخت ہا، ناں کوئی سیت و بخت ہا، ناں کھجی دا ممبر ناں کوئی اذاں ہئی
ناں کعبے دے اندر کوئی خیبر شکن دی ولادت سعادت دی آئی بارات ہئی!
ناں کوفے وچ کوئی غریب الوطن ہا، ناں مسجد کوں لہو دی ملی کوئی سوغات ہئی!
ناں ہا کربلا کوں اجاں شرف حاصل، ناں غازی دیاں بانہاں ناں موجِ فرات ہئی!
ناں معصوم اصغر دے گل وچ ہا نیزہ، ناں شامِ غریباں دی تات ہئی نہ رات ہئی!
ناں لخت نبوت دا برچھی تیں سر ہا، ناں معصول لب تیں قُرآنی قرات ہئی!
ناں بیمار دربار حاضر تھیا ہا، ناں باطل نہ باطل دی کوئی جماعت ہئی!
ایں کائنات سای دے دائرے دے اندر فقط لم یزل دی حقیقت دا نور ہا
جئیں اے جیݙی تخلیق قائم چا کیتی، کوئی اوں ذاتِ خالق دا مقصد ضرور ہا
اینویں بیٹھیں بیٹھیں ہسی سوچ آئی، میݙی ذاتِ وحدت دا پرچار ہووے
مَیں عاشق سݙیجاں جیڑھے دلبر دا، او مَیں وانگوں بے مثل دلدار ہووے
میکوں نال اُوندے وسیع اُنس ہووے، او میݙی محبت دا حُب دار ہووے
اے کائنات کرے اوندی نت سلامی، میݙا ݙیکھ سینہ ٹھڈا ٹھار ہووے
‘اِنی جاعِل‘ دے ایں مصدر دا مرکز، دو عالم توں سوھنا میݙا یار ہووے
اَے حوراں تمامی کرن نت غلامی، جمیع انبیانویں دا سردار ہووے
میں تخلیق کر کے حسیں دِلربا کوں تھی مشتاق رج رج کے دیدار کرݨے
میدے کولوں بالکل جُدا تھی ناں سگسی اے محشر دے ڈیہنہ توݨیں اقرار کرݨے
جُدا کر کے اپنے وچوں نور اپنا پچھیں آپ آکھیم اے کینجھا حسیں ہے
ہتھیں نال اپنے بنائے می سجائے می، جیندی جگ توں نازک نرالی جبیں ہے
ایندے سانگے کائنات ساری وسائی ہم، اے کائنات میݙی دا امن و امیں ہے
اے قرآن سارا ایندی نعت بن گئے، اے محبوب میݙا جو نورِ مبیں ہے
قسم ایندی چا کے مَیں خود آپ آہداں اے دل دی ہے ٹھنڈک تے عین الیقیں ہے
جیندے پیریں کیتے زمیں سکدی رہسی، جیندی سک دا طالب اے عرشِ بریں ہے
اے مَیں توں نئیں مکدی ساقی مکانواں، مکیندا خود اے گال رَب اَحَد ہے
جتھاں توڑیں میݙی خدائی دی حد ہے، اوہے توݨیں میݙے محمد دی حد ہے