دلدار آصف

1956ء تا2008ء

دلدار آصف احمد پور شرقیہ دے محلہ پھلو رام دے رہن آلے ہن ۔انہاں کوں نقوی احمد پوری نال انتہائی عقیدت تے محبت ہئی انہاں دی مادری زبان پنجابی ہوون دے با وجودآپ نے سرائیکی اچ خوبصورت شاعری کیتی ہے۔جیڑھی جو ٹھیٹھ سرائیکی زبان دے لب و لہجے وچ ہے۔ آصف (مرحوم) اجاں بہوں کجھ لکھناں ہا جو موت دا فرشتہ وقت توں پہلے آگیاتے اوہ اللہ کوں پیارے تھی گئے ،مگر انہاں دا کلام انہاں کوں ہمیشہ زندہ رکھسی ۔آصف سئیں دی ہک غزل دا نمونہ حاضر ہے ۔

(1)غزل

جیندے بعد دل دا نہ کوئی آسرا ہے

او آہدے بھلا ڈے عجب ماجرا ہے

او لُک لُک کے ڈیکھن میں کیویں بھلانواں

ستاون ،سہاون تاں اوندی ادا ہے

کراں یاد وعدہ تاں دل تھیندے مونجھا

میڈے کیتیاں دی اے میکوں سزا ہے

نہ اَئی ہے نہ آسی محبت تے تہمت

او رستہ جدا کر گیا ہے تاں کیا ہے

بھنور توڑے ول ول بھنوالیاں بھنویندے

محافظ میڈی بیڑی دا خود خدا ہے

میڈی آس دا ڈیوا ہر گز نہ بجھسی

توڑے آسوں پاسوں مخالف ہوا ہے

ایں نقوی دی بزم اچ ہک ایجھیں ہے ہستی

ایہ آصف سدا اوندے در دا گدا ہے

____________________

سیاہ رات سر تے ڈکھاں وچ گزارے

کوئی بن کے رہبر میکوں سڈ چا مارے

عجب کش مکش اچ میڈی زندگی ہے

نہ بڈدا ہاں یارو نہ ملدن کنارے

جے توں ساتھ ڈیویں تاں ڈے زندگی بھر

ایں آصف کوں نی بھاندے فرضی سہارے

٭٭٭