حسن مرتضیٰ احمدانی
حسن مرتضیٰ احمدانی سرائیکی زبان دا شاعر ہے،
نمونہ کلام[لکھو | ماخذ وچ تبدیلی کرو]
کوئی نواں لارا لا ساکوں
======ایم-این-اے=========
سݨ لیڈر سئیں سردار میݙا
میں نوکر توں سرکار میݙا
پنج سال پچھوں تئیں آکھیا ہا
جمہور ہےیارو چنڳی شے
تساں ووٹ دی طاقت جاݨ ونجو
خود اپݨاں آپ سنجاݨ ونجو
اے وردی آلے قاتل ہن
ساݙا حق کھاندن تہوں باطل ہن
َرل مل کے جمہوری سماج کرو
ہی دھرتی تے خود راج کرو
ہر ظلم جݙاں تساں سہہ ویسو
تساں حال فقیر نا رہ ویسو
ہوسی روزی روٹی ساریں لئی
ہوسی عدل ظلم دے ماریں لئی
اے مٹھے بول تیݙے سݨ کے
تیݙے ہر ہر جلسے میٹنگ اچ
میں تیݙے نعرے ماریے ہن
کئی بندے نال قطاریے ہن
ہا ووٹ دھینوار پرچی تے
بس ٹھپے تیکوں ماریے ہن
ول شام دا اے اعلان تھیا
توں ایم این اے توں خان تھیا
توں جیت ، اسلام آباد ڳیوں
اساں سارے تھی برباد ڳیوں
پنج سال توں واپس نہی آیا
تیݙی اوچی حویلی دے در تے
میں کھڑ کھڑ رات تائیں آیا
تیݙے وعدے سارے کوڑ تھئے
انصاف وی اج تائیں وکدا پئے
اوویں مہنگائی دی چکی اچ
مزدور دا بچڑا پسدا پئے
نا بجلی ہے نا پاݨی ہے
بد امنی کے کے تاݨی ہے
ہسپتال سرکاری بند لاتھن
ڳلیاں وچ نالیاں گند لاتھن
میݙے شہروں پڑھیے پتر سبھے
ودے در در دھکے کھاندے ہن
ہر انٹر ویو اچ صاحب آہدے
دس چوکھے پیسے آندے ہن
گھن قرضے فصل رہینداں ہم
مجبور ہم سود تے چیندا ہم
میکوں کھاد سپرے وی کھا ڳئی ہے
میݙی ساری زمین وکا ڳئی ہے
ساکوں دھکے اکثر سخت لڳن
پر تیکوں سوہݨے بخت لڳن
تیݙی چٹی پجارو آڳئی ہے
تیݙی ذال وی باہروں آڳئی ہے
پنج سال دے بعد توں ظاہر تھیوں
کیا اندر تے کیا باہر تھیوں
کیوں پچھلے قول کریندا پئی
وت لارے اوو ہے لیندا پئی
کوئی نواں لارا لا ساکوں
سݨ لیڈر سئیں سردار میݙا
حسن مرتضیٰ احمدانی
غزل[لکھو | ماخذ وچ تبدیلی کرو]
آمیݙی جند تیکوں پیار سکھلاواں میں
پیار دا معجزہ تیکوں دکھلاواں میں
میں کرلاواں جے درد تیکوں تھیوے
میں شفا بݨ ونجا مرض تیکوں تھیوے
تیݙے حصے دے دکھ میݙے ناویں لگن
میݙے لیکھے دے سکھ تئیں توں صدقے تھیون
میݙے خواباں دی تعبیر توں بݨ ونجے
جے میں رانجھا بݨا ہیر توں بݨ ونجے
میݙی مسکان تے تیݙا ہاں ٹھر پووے
تیکوں کھلدا دیکھاں درد ہر مر پووے
میݙے والاں دے وچ انگلیاں پھیریں توں
میں تاں صدقے تھیواں سئیں تیݙے پیریں توں
توں رسیں، پیر چم کے مناواں سجݨ
نیر رت روویں توں جے نا آواں سجݨ
تیݙی روح دے اندر میں ٹھکانہ کراں
روز تیکوں ملن دا بہانہ کراں
بہہ کے ٹالھی تلے درد اساں ونڈاؤں
پیار ودھدا ونجے اکھ دے وچ اکھ پاؤں
تیکوں میندی لگے رنگ میکوں ملے
تیݙو تحفہ پٹھاں ونگ تیکوں ملے
لوگ گالھیں کرن فکر کوئی نا کروں
بھل کے وی ہجر دا ذکر کوئی نا کروں
رلے ساوݨ دے میہی اچ جھمراں ہوون
پیار دے ناویں ساریاں عمراں ہوون
تیݙے بوچھݨ دی چھاں اچ میں سمدا رہواں
غلیف کعبہ سمجھ ہیکوں چمدا رہواں
میں تیکوں دیکھ کے شعر آکھاں سجݨ
میݙا کعبہ تیݙے پیر آکھاں سجݨ
سموں ہک بے دے سینے تے سر رکھ کرائیں
دور ہک بے توں دنیا دے ݙر رکھ کرائیں
رکھ کے علماں تے ہتھ اساں وعدے کروں
وعدہ ہک نا کروں بہوں زیادے کروں
میݙا ہر زخم چم تے شفا کر دیویں
میݙے ہر درد کوں توں دوا کر دیویں
چندر دیکھے ساکوں چندر لکدا ونجے
توں جے رلے ہوویں، وقت رکدا ونجے
جے وچھوڑے دی رت آونجے پیار وچ
تھی کے پاگل پھروں توں تے میں شہر وچ
چپ دا روزہ رکھوں درد کوں پی ونجوں
آسرا کندھ دا گھن گھن کے ول جی ونجوں
ہجر دی رت دے وچ پیار خونخوار ہے
ہولے ہولے مریندے اے او زہر ہے
تیݙیاں سوہݨیاں اکھیں نت نم رہ ویسن
میݙے نکھڑݨ دے سئیں، تیکوں غم رہ ویسن
واسطہ پنجتن ع دا وی دیسیں اگر
عشق دے روگ وچ ہر دعا بے اثر
پیار رشتہ ہے اوکھا بچ ونج اڑی
چھوڑ دنیا دے رنگ اچ رچ ونج اڑی