جانباز جتوئی

جانباز جتوئی سرائیکی شاعر ہے.

اصل ناں : غلام رسول خاں ۔۔۔۔۔۔

قلمی ناں : جانباز جتوئ ۔۔۔۔۔۔۔۔۔

پیو داناں : سردار نصرت علی خاں

ڋاڋے داناں : غلام رسول خاں۔۔۔۔

جمنڑ دی تاریخ :جنوری 1924ء۔۔

جمنڑ دی جاہ : جتوئ، مظفر گڑھ

مستقل رہائش:اُچ شریف تحصیل احمد پور شرقیہ، بہاول پور

تعلیم : مڈل۔۔۔۔۔

• مائ بھاگ بھری ڈے قرآن مجید پڑھیا۔۔۔۔۔۔۔۔

• مولانا حسام الدین اُچوی ڈے گلستان، بوستان پڑھی

ڄم پل

جناب غلام رسول خاں جانباز جتوئی ہک مشہور سرائیکی شاعر ہن. جنھاں دا تعلق اوچ شریف دی پاک دھرتی نال ہا.انھاں نے پنجھاہ 50 سال شاعری کیتی ہی.آپ دے ڈو مجموعے ارداسان اتے تن واراں مشہور ہن. ارداساں کو اسلامیہ یونیورسٹی دے ایم اے سرائیکی دے سلیبس وچ وی شامل کیتا گیا ہی.1990 وچ ارداساں کو  پاکستان اکیڈمی ادبیات نے ایکوں بہترین کتاب دا ایوارڈ ڈیتا ہی. جانباز جتوئی دی ادبی خدمات کو ڈیھدے ہوئے صدر پاکستان نے 23 مارچ 1944  کو جانباز جتوئی کو صدارتی تمغا برائے حسن کارکردگی نال نوازیہ ہی. سرائیکی شاعر جانباز جتوئی 1922 وچ جمے اتے 17 دسمبر 1994 کو فوت تھے

کتاباں

1. ارداساں
2. تنواراں
3. ہواڑاں
4. سسی
5. فضائل محمد

۔

اعزازات:

ستارہ سماج ،ستارہ غالب، گولڈ میڈل،خواجہ فرید ایوارڈ( اکیڈمی آف لیٹرز)۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

• اسلامیہ یونیورسٹی بہاولپور دے ایم اے سرائیکی دے نصاب وچ آپ داکلام شا مل ہے۔

• جانباز جتوئ دی ادبی خدمات دے اعتراف اچ صدر پاکستان سردار فاروق احمد خاں لغاری 23 مارچ 1994ء وچ جانباز جتوئ سئیں کوں “ صدارتی تمغہ براۓ حسن کارکردگی” عطا کیتا۔

چھپیاں کتاباں :

• ارداساں :-ضلع کونسل مظفر گڑھ۔( 1985)

• تنواراں  :۔ سرائیکی ادبی مجلس بہاولپور(1989)

• ہواڑاں :۔خزینہ علم وادب لاہور۔(ستمبر2003)

• سسی :۔سرائیکی ادبی مجلس بہاولپور۔(2005)

جانباز جتوئ تے لکھیاں گیاں کتاباں :

• جانباز جتوئ شخصیت، فن، شاعری۔ فداالاحمدانی

سرائیکی اکادمی رائیٹرز ، ملتان ( 1968)

• جانباز جتوئ حیاتی تے فن، ظفر لاشاری

پاکستان پنجابی ادبی بورڈ لاہور۔(1999)

• جانباز جیندا ناں ہے۔۔حمید اُلفت ملغانی

اکادمی ادبیات اسلام آباد( 2007)

شاگرد

صوفی فیض محمد دلچسپ، منظر اُچوی، ہمراز سیال اُچوی تے بۓ بہوں سارے شعراء آپ دے شاگرد ہن۔

تاریخ وفات: 17 دسمبر 1994ء۔۔۔۔۔۔۔۔۔

درگاہ حضرت مخدوم جہانیاں جہاں گشت اُچشریف دے قبرستان وچ آپ دفن ہِن۔

نمونہ کلام

پریت پرم دے پیالے پی توں

قوم توں صدقے گھولے تھی توں

آپنڑے کیتے محض نہ جی توں

قوم دا بنڑ توں بھاگ سہاگ

رب دا ناں من ھنڑ تاں جاگ

قطعہ

میکوں عیش نہ ݙے صدمات تاں بخش

میݙی اکھیں کوں برسات تاں بخش

ساری عمر گزاریو غیراں وچ

جانباز کوں سئیں ہک رات تاں بخش

شعر

نقاب رخ توں الٹ سٹیندو

تے نال زلفاں دے گٹ سٹیندو

اساں ہیں در تے وفا دے بوٹے

نہ پانی ڈیندو‘ نہ پٹ سٹیندو

شعر

میکوں مونجھاں ڈے‘ میکوں شاد نہ کر

میڈی اجڑی جھوک آباد نہ کر

بھل زلف سیاہ دے نال سجن

میکوں بدھی رکھ‘ آزاد نہ کر

قطعہ

حقیقت میڋی کیا پُچھدو میں ہِک قلاش شاعر ہاں

میں غم کھانداں ،الم پینداںوڋا اوباش شاعرہاں

حوادث نے میکوں جانباز مٹی وچ مِلا چھوڑئیے

جے سچ پُچھدو تاں درداں دی میں زندہ لاش شاعر ہاں

قطعہ

محنت کمال کرتے، اپڑاں مغز کھپاتے۔۔۔۔۔۔۔۔۔!

لفظاں دے میں بنڑاۓ چن چوڋیاں دے گھِنسو

جانباز میڋا ناں اے، ان جاڼ ہاں وپاری۔۔۔۔۔۔۔۔۔

ہِیرے ودا وچینداں مُل کَوڋیاں دے گھِنسو۔