بلاغت

بلاغت عربی زبان دا لفظ ہے جیڑھا بلغ توں نکلیئے. ایندے معنی کمال کوں پڄݨ آلی شے ، ݙاڈھا اثر پیدا کرݨ آلی شے.

اصطلاح وچ کلام دے سوہݨپ تے اثر انگیزی کوں بلاغت آکھیا ویندے.

بلاغت دی اصطلاح پہلی واری "قدامہ بن جعفر" نے چوتھی صدی ہجری وچ ورتی جݙاں شاعری تے نثر دے حوالے نال اپݨیاں کتاباں "نقد شعر" تے " نقد نثر" لکھیاں.