انعام اللہ بادل

انعام اللہ بادل سرائیکی زبان دا شاعر ہے۔

ڄم پل

پہلی جنوری ١٩٩١ء کوں دیرہ غازی خان وچ ڄمے۔

نمونہ کلام

غزل

یار ہیں توں میݙا دلربا کائنویں

زندگی ہیں مـگر ایتلا کائنویں

پیر چُمداں تیݙے ہے عقیدت میݙی

تیکوں سجدہ کراں کوئ خدا کائنویں

میں گنہگار ہاں اے منیداں مگر

یار توں وی ایݙا پارسا کائنویں

تیکوں دنیا دے ݙکھ ڈھیر لڳدن تہوں

درد میݙے کنوں آشــنا کائنویں

تیݙا شکوہ ہے بادل وفا نیں کیتی

تیں وی تروڑیے بھرم باوفا کائنویں

غزل

نیں جو نبھدی دلربا میں کیا کراں

باجھ تیݙے توں ݙسا میں کیا کراں

پیٹ دے پٹڑیں پٹاں سجدے کراں

کیا کراں میݙا خدا میں کیا کراں

بھن کرائیں شیشے دے وانگوں دل میݙا

ول جو ݙیندا پیں ولا میں کیا کراں

دشمنیں دے بھیس وچ آئے سامنے

ہن میݙے اپنڑے بھرا میں کیا کراں

نہ ملیو بادل میں آکھیے مر ویساں

اوں ایہو آکھیے ولا میں کیا کراں

انعام اللہ بادل

غــــــــــزل

سینگـی ݙس ہاں ہتھ رنگوانواں چنڳی لڳساں؟

عید دے ݙینہ جے مہندی لانواں چنڳی لڳساں؟

چھوٹیاںچھوٹیاں پونیاں لانواں کنگھی ݙیواں 

کنگھی کر کے وال گُندھانواں چنڳی لڳساں؟

ڳھـــــگھری آلا چـــــولا ھــــووے لال سنہری

ول چولے تے ھــــار کــڈھانواں چـنڳی لڳساں؟

باہیں دے وچ ونـــگاں ہونون رنــگ برنــگی 

پیریں دے وچ پائیلاں پانواں چــنڳی لڳساں؟

نیـــــلا نیـــــلا تھــــیوا ہووے مندری دے وچ 

ُمنـــدری اتیں ناں لکھوانواں چــنڳی لڳساں؟

بادل ہر کوئی پاتی ودے شوق دیاں ونــڳاں 

میں وی کالا جـــوڑا پانواں چــــنڳی لڳساں؟

انعام اللہ بادل

غزل

عشق رب اے تاں ݙیکھݨاں کیا ہے

رب کوں منݨے تے سوچݨاں کیا ہے

ذرے ذرے دے وچ ہے عکس اوندا

ذات اوندی کوں پرکھݨاں کیا ہے

نیں سماندا او ݙو جہاں دے وچ

کہیں دے دل وچ سماوݨاں کیا ہے

صاف کائنی جے من دی مسجد ول

سر کوں مفتا جھکاوݨاں کیا ہے

لوک چہرے کوں ݙیکھ پڑھ گھندن

کہیں دا اندر پھلورݨاں کیا ہے

او تاں بادل ہے نیڑے شہ رگ دے

پار اروار ڳولݨاں کیا ہے

انعام اللہ بادل

غزل

رات رل کے گزاروں ولا ہک دفعہ

دل دی حسرت کوں ماروں ولا ہک دفعہ

نال دل دے ولا دل وٹاؤں ڈوہائیں

جان ہک بے تیں واروں ولا ہک دفعہ

پرلھی کندھی تے کھڑ توں میں ایڈو کھڑاں

یار سڈ کے پُکاروں ولا ہک دفعہ

ڈھیر عرصے توں سڑدیاں ودین مونجھ وچ

انہاں اکھیاں کوں ٹھاروں ولا ہک دفعہ

میڈے نانویں دا اے تیڈے نانویں دا او

نپ کے جگنو اُڈاروں ولا ہک دفعہ

ٹھیک اے بادل جے رنجکی تاں رنجکی رہے

مل پو آروں ویاروں ولا ہک دفعہ

انعام اللہ بادل

غزل

ڈینہ رات جو ھا رہندا سوچیں وچار لہہ گئے

پاگل تھیاں جڈاں دا دل توں او یار لہہ گئے

پہلے پلیندا ھانویں ساقی نہ لہندی ہئ پل

کینجھی پلائی جو اج تائیں سارا خمار لہہ گئے

توں کائنا ھانویں جیلھے لحظہ نہ ھاچھوڑیندا

تیکوں ڈٹھس تاں ٹر پئے ہنڑیں بخار لہہ گئے

دربار اے مصر دے وچ بولی لگی کھڑی ھے

لگدے ولا نواں کوئی یوسف بازار لہہ گئے

کل رات مونجھ کولوں باہر نکل تے آ پئین

شکر اےمیڈیں اکھیں توں ہنجوں دا بار لہہ گئے

دنیا دے اوکھ بدلے جنت ملی ھے بادل

مالک دا ایں کرم تھئے اپنڑاں ادھار لہہ گئے

انعام اللہ بادل

ہک آزاد نظم

ہک او وقت ھا

یاد ھے میکوں

ماہ رمضان دی آمد اتیں

وستی والے

خوش تھیندے ہن

ہک ڈوجھے کوں مل کے ڈھیر مبارکھاں ڈیندے

آہدے ربا

سئیں کیڈااحسان کیتا ھئ

جیندیں ول رمضان ڈتا ھئ

آکھ تے ایویں

کھینڈو کھانڈ تھی ہر کوئی اپنڑے

گھر دو ونج کے سم ویندا ھا

ول جیں ویلھے

پچھلے پہر دا وقت تھیوے ھا

وستی وچ ہک بھانون ناں دا وسدا بڈھڑا

حاجی فیضو آلے چوک تیں

گل اچ پاکے پُھندڑیں آلا دول وجانونڑ آویندا ہا

اٹھو روزہ رکھو اٹھو روز جگوانونڑ آ ویندا ہا

سنڑ کے دول داشور شرابا جاگ ویندے ہن وستی والے

گھر گھر دیوچ شور سنڑیجنڑ پئے ویندے ہن

جاگ لگے ہوئے کھیر وڑیجنڑ پئے ویندے ہن

موسم وقت سیالا بھانویں

سانونڑ ہاڑ ہنالا بھانویں

سچے دل دے نال ہن سارے روزے رکھدے

سدھ نیں کیندی نظر لگی ھے

وستی دے وچ پکیاں چار مسیتاں وی

ہن ڈو ڈو لاؤڈ سپیکر اتیں

روزے ویلھے مسجد آ تے

کہیں کوں آن اٹھیندا کوئی نیں

روزہ یار رکھیندا کوئی نیں

بہہ کے روز سچینداں ایہو کیا پہلے انسان نیں رہ گئے

یا ہن او انسان تاں بادل سینے وچ ایمان نیں رہ گئے

انعام اللہ بادل