الله ݙیوایا پرجوش

الله ݙیوایا پرجوش سرائیکی زبان دا شاعر ہے۔

ڄم پل

شجاع اباد دے علاقے نال تعلق ہائی۔ پیؤ دا ناں طالب حسین قوم نون

ولادت : 1874ء

وفات

وفات : 1954ء

مدفن : احاطۂ مزار امام شاہ بخاری

نمونہ کلام

درداں دی ماری دلڑی علیل اے

درداں دی ماری دلڑی علیل اے

سوہݨا نہ سݨدا دکھاں دی اپیل اے

اصلوں بے چنتی بے درد جئی ہم

غم مونجھ دل کو اصلوں نا کئی ہم

جے تئیں نا لئی ھم سوکھی سوائی ھم

لائی یم تے پائی یم گل وچ جنبیل اے

سوہݨا نہ سݨدا دکھاں دی اپیل اے

درداں دی ماری دلڑی علیل اے

چھوٹی عمر وچ دیداں نا لیندی

اے گیڑ گل وچ اصلوں نا چیندی

چالاک ہوندی اے ݙٹ نا چیندی

واہ واہ جو تھئی ہاں جڑ جڑ زلیل اے

سوہݨا نہ سݨدا دکھاں دی اپیل اے 

درداں دی ماری دلڑی علیل اے

کام کار گھر توں بے کار تھئی آں

غم لا میں دل کو بیمار تھئی آں

لکھ لکھ کے چٹھیاں میں ہار گئی آں

دلبر دی ݙیکھاں کیہڑی دلیل اے

سوہݨا نہ سݨدا دکھاں دی اپیل اے 

درداں دی ماری دلڑی علیل اے

کلام: الله ݙیوایا پرجوش

خدا دِلبر ملایا اَڄ

خدا دِلبر ملایا اَڄ

چا روندی کوں کِھلایا اَڄ

ٻَہوں مُدتاں دی اُڄڑی کوں

ایں کوجھی کملی کڄڑی کوں

ݙُکھاں سولاں دی ݙَجھڑی کوں

چا ماہی منہ ݙِکھایا اڄ . . . . (اللّٰہ ݙیوایا پر جوش)

ݙوہڑہ

سسی عزرائیل کوں ڈیکھ تے منھ چا کیتا تلے

آگیا پیغام اَجل دا کون ہوے اینکوں جھلے

ہوت ملن توں پہلے مویم میں کیا پاتا پلے

پرجوشا ہِیں عشق دے راہ وچ ہوندن اوجھڑے وَلے

کافی

اٹھی سسڑی حیلے گھت ڑی

ہتھیں ہںوت نہ آسیا وَت ڑی

سُنجی لا ہنڑ سیج کوں بھاہیں

اٹھی کر گھن عرض اتھاہیں

وَل تھل وچ کڈھسیں آہیں

کیوں ماری ہے تیڈی مت ڑی

اَج ویری موقع پیندن

تیکوں نندر اے ہںوت کوں نیندن

پے چوری بار ٻدھیندن

ہینی ظالم کیچ دے جت ڑی

اٹھ کھا گھن باغ دا میوہ

اٹھوال سہیندن کیوہ

اجھو ہوسیں توں سجھ کوں بیوہ

ودی روسیں تھل وچ رَت ڑی

سر چا تو پنڈ ملامت

ہئی اپنے نفس دی شامت

رب نیوی کیچ سلامت

رکھیں ہںوت پُنل دی ست ڑی

پُرجوش کوں یار دی تانگھ اے

بھلی سرخی سیندھ تے مانگھ اے

ہکے ہںوت دی سینے سانگ اے

سِک رات ڈینہاں تاتے کت ڑی

کافی

لِکھ لِکھ رُسیمے سوز دے تھک ڳئی قلم، کاغذ تے مَس

تو اُتھ وسیں گھر بار خوش، کھیڈیں کھلیں کم کار خوش

ٻیٹھیں چنا ہںوں پار خوش، میڈا اِتھاں جیون عبس

ڈاڈھی کیتی دل دار تئیں، درداں دی مارو مار تئیں

کیتی نہ ول نروار تئیں، الٹا سناویں بس تاں بس

نِت نِت کریندیں التجا، اینویں ڳیم عمراں وِہا

آپے ٻیٹھم دِلڑی پھسا، میں کیا کراں ہاں ٻے دے وَس

جے کر نہ ڈیندی ڈِھل مٹھی، چیندی نہ جگ دی کِھل مٹھی

ہںن ڈے جو ٻیٹھم دل مٹھی آپے جو کھادھم آپ کس

ٹھہندی نہ ہئی تیکوں اینویں، دوکھے ڈیون میکوں اینویں

آکھاں تتی کیکوں اینویں تئیں بِن میڈا فریاد رس

کرماں سڑی ہم توڑ دی، یاری نہ لایم جوڑ دی

سینگی سہیلی ہںوڑ دی طعنے ڈیوم سوہرا تے سس

کلھڑی ٻیٹھی رونواں کھلاں، مارے ہجر سر وچ سلہاں

ویری کریندن نِت کِھلاں ما پیو رکھے منڈھ دی عکس

قادر بناوم جوڑ ہںن، قسمت چڑھاوم توڑ ہںن

ہرگز نمہیں ٻئی لوڑ ہںن ڈیکھاں تیڈا دربار بس

پرجوش میں جہیں سینکڑے، سائل رہںندے در تے کھڑے

الفت ایندی جیکوں کرے کیوں نہ کرے آون دا وَس

واہ موسم مست پھڳݨ دی

واہ موسم مست پھگن دی،     ہے    یار کوں   یار    ملن دی

ہن    پا کے    گاہنے زیور       پازیباں       نورے     نیور

بیا سگن سہاگ دے تریور      ہے رت وصال کرن دی

کر    نخرے   ناز    چبولے       چڑھ سیجھ تے ہولے ہولے

تھی بہسوں    یار سمولے      ہے بھال جمعہ چھن چھن دی

ونڈ    کھیر   ملائیاں    دِلڑی       اینویں رہ نہ    ڈھلڑی ملڑی

ہن تھی    چالاک وللڑی       کجھ چال وٹا    رونون    دی

کر کوشش یار    رجھا  گھن      گل لا گھن    سوز بجھا گھن

اٹھی جوڑ کے گلکڑی پا گھن       ڈے چھوڑ ادا اَن بن دی

پرجوش نہ رٹھڑی    رہ ونج       ہن ٹھہ ونج دِلڑی ٹھہ ونج

اَج جو کجھ آکھن     سہ ونج       ہِئی واری    ناز    سہن   دی