فرھاد فریدی

فرھاد فریدی سرائیکی شاعر ہے۔

جم پل

4 اپریل 2000ء بستی فقیرے خاں روش آباد رحیم یار خان

تعلیم

بی ۔ اے

آغاز شاعری

اپریل 2015ء

استاد شاعری

ملک سراج احمد گل آف گل آرٹس شیخ واہن

ڈاکٹر عزیز احسن ( کراچی )

کے علاوہ

رفیق ساحل

تے

پروفیسر مظہر محسن بلوچ سے بھی کچھ کلام کی اصلاح لی ہے

کتاباں

1 راز تمنا ( سرائیکی تے اردو نعتاں )

2 انتظار ( مجازی شاعری )

3 کھل تاں سہی ( مزاحیہ شاعری )

نوٹ۔ حالی کتاباں نی چھپیاں

رابطہ نمبر

03093381202

اردو نعتیں

آپ کی آمد سے پہلے آشنا کوئی نہ تھا

کون خالق ہے ہمارا جانتا کوئی نہ تھا

چار سو پھیلے جہالت کے اندھیرے اس طرح

مالک ارض و سما کو مانتا کوئی نہ تھا

ظلم تھے اتنے کہ جن کی انتہا کوئی نہ تھی

کیا غلاموں کا ہے حق اسکا پتا کوئی نہ تھا

آپ نے بخشا ہے عورت کو بھی عزت کا مقام

اس سے پہلے احتراما دیکھتا کوئی نہ تھا

نور حق ظلمت کے پردوں میں نہاں تھا اس قدر

جھوٹ ہی کا راج تھا یاں حق نوا کوئی نہ تھا

نعت لکھنے سے مجھے عزت ملی شہرت ملی

بے نوا فرھاد کو تو جانتا کوئی نہ تھا

نعت

منتظر لطف کے اے شاہ عرب ہم بھی ہیں

شوق دیدار میں ہاں جان بہ لب ہم بھی ہیں

مال و زر پاس نہیں کچھ کہ مدینے آئیں

در پہ آنے کو طلب گار سبب ہم بھی ہیں

پیارے آقا کا کرم ہے ہمیں اعزاز ملا

نعت گو آپ کے صد شکر کہ اب ہم بھی ہیں

ہوں وہ عثمان و علی یا کہ ابوبکر و عمر ۔ رض

دل سے کرتے ہیں جو ان سب کا ادب ہم بھی ہیں

حشر کے روز جو پائیں گے شفاعت فرھاد

ان غلامان نبی میں کسی ڈھب ہم بھی ہیں

شاعر ۔ فرھاد فریدی

نعت شریف

طرحی ردیف ۔ روح دو عالم

19 نومبر بروز اتوار استاد الشعراء قمر وارثی کے ہاں مشاعرہ ہے

جو آپ کی سیرت پہ چلے ، روح دو عالم

وہ چین سے پھر کیوں نہ رہے ، روح دو عالم

کردار کی خوبی کہ رسالت جو نہ مانے

وہ شخص امیں تجھ کو کہے روح دو عالم

اعجاز تلاوت کا یہ دشمن پہ اثر ہے

قرآن ترا چھپ کے سنے ، روح دو عالم

پروانہ  شفاعت کا سر حشر جو دلوائے

وہ نعت قلم میرا لکھے، روح دو عالم

لولاک کی تنویر سے روشن ہیں زمانے

عالم میں فقط آپ ہوئے روح دو عالم

دنیا میں وہی لائق تقلید بنے ہیں

جو آپ ﷺ کی سیرت پہ چلے روح دو عالم

تھا گھور اندھیرا ہی ہر اک سمت جہاں میں

جب تیرے قدم آئے نہ تھے، روح دو عالم

فرھاد  کی  بس  ایک  تمنائے دلی  ہے

یہ آپ کے قدموں میں مٹے روح دو عالم

شاعر ۔ فرھاد فریدی

ڈوہڑہ

ہک لکھ تے چووی ہزار کنوں ہے اعلی شان محمد دا

اے کل کائنات محمد دی ہے رب رحمان محمد دا

" الحمد کنوں وناس توڑیں " سیرت قرآن محمد دا

فرھاد گناہ گار امت تے ہے بہوں احسان محمدا دا

مجازی ڈوہڑہ

توں رس گئیں سانول بعد تیڈے میڈے اجڑ گئے حالات اے

نی رکدے نیر اکھیں کولوں نت ہنجواں دی برسات اے

سک سینے رکھ پیا جیندا ہاں ہر ویلھے تیڈی تات اے

فرھاد میاں ہن ول آ توں میڈی اوکھیں نھبدی رات اے

قعطہ

سو سو فن فنکار کریندن

دوکھا اج دے یار کریندن

منہ تے بس ڈیکھاونڑں لئی

لوک اتھاں دے پیار کریندن

غزل

او شخص نال میڈے تاں اتنی وفا کرے

جیکر ہے کمدا منہ تاں ول اکھ وی حیا کرے

میڈی پسند جو ہے او میڈا بݨے نصیب

اے کاش میڈا ایجھا مقدر خدا کرے

کھادی قسم صنم ہے نہ مردیں تلک نکھڑساں

قائم رہے قسم تے او شالا خدا کرے

ہک زندگی جہان تے گھن تے آئے ہیسے

ہن خاہشاں ہزار ڈس انسان کیا کرے

محشر دا اونکوں کوئی ولا خوف ہی نہیں

جو زندگی سنت دے مطابق ادا کرے

کوئی کہیں دا یار نی روشن دماغ رکھ

تھی سگدے جتنا بندہ ہن اپݨا بچا کرے

غزل

آ ملیں ہا یار ساکوں رستے تے

جیویں تھیا ہا پیار ساکوں رستے تے

زندگی دے بار نے تیڈے سوا

کر ڈتے بیمار ساکوں رستے تے

زندگی ہے نام تیڈے دلربا

مار پر ناں مار ساکوں رستے تے

کوئی وی کرکے بہانہ آپیا

تھی ویسے دیدار ساکوں رستے تے

لج رکھیں ہا پیار دی کجھ تاں سجن

کر نہ ایویں خوار ساکوں رستے تے

من گھنو سئیں التجا فرھاد دی

مل ونجو سرکار ساکوں رستے تے

غزل

سر جھکاوݨ موت ہے سر کوں جھکاؤں کیوں اساں

اپݨے کیتے خود اے پھندا ݙس بݨاؤں کیوں اساں

در تے دشمن یا سجݨ ٹر جو آئے تاں خیر نی

ساکوں زیبا نی ݙیندا خالی ولاؤں کیوں اساں

درد دا احساس جینکوں کجھ نہ تھیووے یار وے

اونکوں ٻیٹھے مفتا ہردم ݙکھ سݨاؤں کیوں اساں

پیار وچ فرھاد ہوندے جھیڑے تے تکرار نی

ہر نکی جی ڳال تے ݙس منہ ونڄاؤں کیوں اساں

غزل

ساقی اساکوں رڄ پلا پیون دے عادی ہیں اساں

کرݨی جیکر  کر چا  بھلا پیون دے عادی ہیں اساں

یاریں دے لہجے کر ݙتے زخمی اساݙے روح کوں،،  

توں تاں نہ ساڈا دل ڈکھا پیون دے عادی ہیں اساں

ہک جام ݙے،  انعام ݙے دنیا دے ݙُکھ سب بُھل ونڄن،،

رہوے نہ یاد ہُݨ کجھ ٻیا پیون دے عادی ہیں اساں

مئے خانے وچ نایاب ہے جتنی شراب او پیش کر،،

پی پی تے  ڈیسوں پے دعا پیون دے عادی ہیں اساں

بھولے اساں ڳالھے اساں تسڑے تے دل والے اساں،،  

  نہ ساقیا ساکوں سِکا پیون دے عادی ہیں اساں

ساقی اساں فرہاد ہئیں کملا سمجھ نہ ٹال توں،،

تشنیں دی تس بی نا ودھا پیون دے عادی ہیں اساں

شاعر ۔ فرھاد فریدی

غزل

وقت اوکھے کم نہ آون یار اپݨے کیا کروں

کم نہ آون ہتھوں ݙیون خار اپݨے کیا کروں

ٻھل ڳئیوسے رل ڳئیوسے امدی ساکوں نی سمجھ

شھر اپݨے وچ نی ریہے کم کار اپݨے کیا کروں

قوم ساری رل گئی اے آ کراچی دے شھر وچ

ملک دے حاکم جو ہن غردار اپݨے کیا کروں

ملک دے وچ بے سکونی کیوں نہ تھیووے یار وے

کمی کسبی بݨ گئے سردار اپݨے کیا کروں

کیا لڑے فرؔھاد شودا جنگ اتھ انصاف دی

اتھ تاں ڈیندن لوک سانول مار اپݨے کیا کروں

فرھاد فریدی

مزاحیہ شاعری

جڈاں شادی تھی نہ ہئی ساڈی ہر فکر کنوں آزاد ہاسے

ڈینہہ رات سکون وچ لنگھدے ہن نت خشیاں دے وچ شاد ہاسے

نہ روز دے جھگڑے جھیڑے ہن نہ کریندے اج وانگوں فریاد ہاسے

ہا سکھ تے راج فرھاد ساڈا نہ اج وانگوں برباد ہاس

اے غلطی تہاں نہ کریجو

کرینداں لوکو صاف میں ڳال

تھی گے میݙا اوکھا حال

چھوٹے سن دی پرنیوم چھوری

پیوء ماء اونکوں پرنایا زوری

حکومت توں یارو چوری

بݨی میں تے یار وٻال

جیں ٹائم وینداں اوندے نیڑے

لیندی اے میݙے نال او جھیڑے

کھلویندی اے میں تے سارے ویہڑے

اہدی اے حالی ہاں میں ٻال

نیڑے ونجاں چھرکیاں بھرے

بہے میں کنوں پرے پرے

سݨ تے ناں او میݙا ڈرے

بہندی نی او میڈے نال

میں تاں رہ گیم انویں کنوارہ

بھانویں شادی کیتم یارا

کیویں کراں یار گزارا

صبر کراں بے کتنے سال

نہ او میڈے کپڑے دھووے

ہر ویلھے او بیٹھی رووے

نت ہار ہنجوں دے پووے

مردا پے میݙا بھوکا مال

رووے یار سویر تے شام

تھی گیاں میڈیاں نندراں حرام

تے توڑیں پیواں صبر دے جام

ڳل پے گیا ݙکھیں دا گڑدھال

جہڑے چھوٹی عمر وچ چا پرنیندن

او اپݨے ٻال تے ظلم کریندن

سارے یار قانون ونجیندن

کیتے برباد ساکوں اپݨیں اعمال

فرھاد خدا دے خوف توں ݙرو

نہ چھوٹی عمر وچ شادی کرو

ایجھے جیوݨ توں اوہو ٻݙ مرو

برابر عمر دا ہووے بئھیوال

غیور بخاری دی رائے

فرہاد فریدی

میݙا اݨ ݙٹھا سنگتی ہے، پتہ نی کݙاں تے کتھوں میݙا نمبر ڳول رابطہ کیتُس اتے ول ایہ ڳانڈھا ٹُردیں ٹُردیں ہک سوہݨی سنگت دا روپ دھار ڳیا، فرہادؔ ایں دور دا سوہݨا شاعر تے ادیب ہے، ایندیاں سلوݨیاں غزلاں تے نظماں وی چسولیاں ہوندین، ݙوہڑے لکھݨ دا وی جوان شوقین ہے، نعت گوئی نال وی عشق ہِس اتے اڄ کل اپݨے استادِ محترم دے اردو حمدیہ اتے نعتیہ مجموعے دا سرائیکی اچ منظوم وٹاندرا (ترجمہ) پیا کریندے، جیڑھا جو اُمید ہے ہک سوہݨا تے شاندار کم ہوسی، ایں نینگر دیاں ادبی تخلیقات نال میݙی سموری سونہہ سُنڄاݨ تاں کوئنی البتہ جیڑھا کُجھ ایندا ادبی  پورہیا میݙی نظر توں گُزرئیے، شاندار ہا، اللہ فرہاد فریدی دے ادب نال ایں عشق کوں پروان چاڑھے..... تے مولا مزید ترقی ݙیوس...  آمین

غیور بخاری

نوٹ

میری جتنی بھی مجازی اور مزاحیہ شاعری ہے اس سے میری ذات کا کوئی تعلق نہیں ۔ کیونکہ میں نے ابھی تک نہ تو محبت کی ہے اور نہ ہی شادی ۔ یہ سب فرمائشی ،شاعری ہے