داستان گوئی

امیر خسرو اتے شاگرد

داستان گوئی ہک فن ہے جیندے وچ داستان کوں لوکیں دے سامݨے سݨایا ویندا ہے۔ ایں فن دا تعلق 13ویں صدی توں ہے۔ داستان نثری افسانوی ادب ہے۔ ایں وچ کہانی کوں ممکن حد تک طول ݙتا ویندا ہے۔ قصے در قصے بیان کیتے ویندن۔ انہاں قصیاں دی بنیاد خیال آرائی تے ہوندی ہے۔ داستان درحقیقت مافوق الفطرت کہانیاں دے مجموعے دا ناں ہے۔ فارسی طرز دی داستان گوئی دی ابتدا 16ویں صدی وچ تھئی لیکن دھیرے دھیرے اے فن ختم تھیندا ڳیا۔ تاہم سنہ 2005ء وچ ایں فن دا ولا احیا کیتا ڳیا اتے ہندوستان اتے بیرون ہند وچ داستان گوئی دے سینکڑاں جلسے منعقد کیتے ڳن۔ مطبوعہ داستان دے اولین نمونیاں وچ داستان امیر حمزہ ہے جیہڑی 46 جلداں وچ شائع تھئی ہئی۔

برصغیر ہند وچ اے فن 19ویں صدی وچ اپݨے عروج تے پہنچا اتے میر باقر علی داستان گو دی موت دے نال اے وی مر ڳیا۔ ہندوستانی شاعر اتے نقاد شمس الرحمان فاروقی اتے انہاں دے بھتیجے، کاتب اتے ڈائرکٹر محمود فاروقی نے 21ویں صدی وچ ایں دے احیا کیتے کارہائے نمایاں انجام ݙتے ہن۔

داستان گوئی دا سب توں مرکزی کردار داستان گو ہے۔ جیندی آواز ہی ہک آرٹ ہے۔ او کہانی وچ اپݨی آواز دا جادو شامل کر کے داستان دی اثر انگیزی کوں بام عروج تک پہنچا ݙیندا ہے۔ 19ویں صدی دے ممتاز داستان گو وچ امبا پرساد رسا، میر احمد علی رامپوری، محمد عامر خان، سید حسین جاہ اتے غلام رضا ہن۔